Kościół katolicki w Czechach: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
poprawa "rzymskokatolicki" |
|||
Linia 8:
Kościelna struktura organizacyjna w Czechach jest starsza od siostrzanej [[Kościół katolicki w Polsce|struktury w Polsce]]. Pierwszym biskupstwem w Czechach była utworzona w roku 973 [[Archidiecezja praska|diecezja praska]]. Kościół czeski zaczął przeżywać ogromny kryzys swej tożsamości w czasach [[Husytyzm|husyckich]] w XV w. Nastąpiło wówczas osłabienie środowiska katolickiego. Ruch husycki odbierany był jako narodowy. Kolejny cios strukturze kościelnej zadał okres reformacji i walk międzywyznaniowych. Wówczas liczba katolików spadła do 10%.
[[Cuius regio, eius religio]] czyli zasada uzgodniona dla obszaru Czech (jako części składowej Cesarstwa Rzymskiego – Rzeszy) dawała [[Monarchia|monarchom]] prawo wyboru wyznania oraz narzucenia go swoim poddanym. Jako opiekunowie katolicyzmu wystąpiła dynastia [[Habsburgowie|Habsburgów]]. Czeskie środowiska niekatolickie nie były wspierane, chronione lub faworyzowane w kraju, Habsburgowie bowiem byli dynastią
Gdy w 1918 odzyskano niepodległość, Czesi manifestowali swoją wolność, odchodząc od Kościoła katolickiego. Czwartym czynnikiem, który wpłynął na sytuację obecną – środowisko katolickie w Czechach jest mniejszością – były lata rządów [[Komunizm|komunistycznych]]. Władze skutecznie starały się izolować Kościół od reszty społeczeństwa: zlikwidowano seminaria, pozostawiając jedno dla całych Czech i Moraw, narzucono limit przyjęć, zlikwidowano zakony i zgromadzenia, proboszczowie podlegali sekretarzom partyjnym, aktywnych kapłanów przenoszono do martwych parafii, sekretarze partyjni byli obecni na zebraniach dekanalnych.
W latach 40. i 50. zaczął powstawać Kościół podziemny. Największą inicjatywą była wspólnota [[Koinótés]], zapoczątkowana w 1964 roku przez [[Felix Maria Davídek|Felixa Marię Davídka]] (1921–1988), tajnie wyświęconego na biskupa w roku 1967. W ramach Koinótés wyświęcono potajemnie 15 biskupów i około 160 księży, w tym kilka kobiet (np. [[Ludmila Javorová]]). W roku 1996 święcenia kobiet uznano za nieważne, podobnie jak i inne udzielone przez Davídka, ponieważ przyjęta przez niego sakra biskupia została ostatecznie uznana za wątpliwie ważną. Rok później Kongregacja dla Kościołów Wschodnich uregulowała sytuację 22 żonatych księży, którym zezwolono pełnić posługę w [[ryt bizantyjski|obrządku bizantyjskim]]<ref>{{Cytuj stronę | url = https://papiez.wiara.pl/doc/378247.Czechy-Kosciol-ukryty | tytuł = Czechy: „Kościół ukryty" | autor = Krzysztof Tomasik i Stanisław Tasiemski | data = 2009-09-25 | opublikowany = wiara.pl | data dostępu = 2018-06-06}}</ref>.
Największym problemem, z którym boryka się dzisiaj Kościół czeski, jest brak kapłanów. W 2011 roku w archidiecezji praskiej 64% parafii nie miało księdza, a w diecezji litomierzyckiej w 400 parafiach pracowało 90 księży.
| |||