Parafia Najczystszego Serca Maryi w Warszawie: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne techniczne |
Braniewiak (dyskusja | edycje) drobne redakcyjne |
||
Linia 46:
Szybki przyrost ludności na Grochowie spowodował konieczność budowy większej świątyni. Członkowie Towarzystwa Przyjaciół Grochowa zdecydowali o budowie kościoła – pomnika dla uczczenia pamięci bohaterów poległych w bitwie pod Olszynką Grochowską. Jednocześnie w 1931 r., w setną rocznicę powstania listopadowego, Komitet Budowy Kościoła – Pomnika poległych za Ojczyznę, podjął działania w celu gromadzenia funduszy i materiałów. Wystosowano odezwę do narodu o wsparcie finansowe. Organizowano uroczyste akademie i występy artystów polskich. Urządzano loterie i zabawy, a parafianie kwestowali z puszkami na ulicy. Wreszcie, 10 czerwca 1934, poświęcono kamień węgielny, a budowę w stanie surowym, według projektu architekta [[Andrzej Boni|Andrzeja Boniego]], ukończono w 1941 r. Boni był także twórcą projektu [[Konkatedra Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny w Sokołowie Podlaskim|konkatedry pod wezwaniem Niepokalanego Serca Najświętszej Marii Panny w Sokołowie Podlaskim]] (oba kościoły są bardzo podobne).
Organizatorem, budowniczym i pierwszym proboszczem parafii był, aż do swojej śmierci 26 grudnia 1970, ksiądz Jan Sztuka. W czasie okupacji trwały prace wykończeniowe przy świątyni. Zostały one przerwane w momencie wybuchu [[powstanie warszawskie|powstania warszawskiego]]. Kościół, na szczęście, nie ucierpiał wiele w czasie wojny. Jedyne straty to nieznacznie uszkodzony dach i mury od strony północnej. Niemcy planowali wysadzenie budynku – nie zdążyli jednak zrealizować swoich planów. Konsekracji kościoła dokonał [[
Kiedy tworzono [[diecezja warszawsko-praska|diecezję warszawsko-praską]], kościół Najczystszego Serca Maryi typowany był na diecezjalną [[Katedra|katedrę]], głównie ze względu na jego piękno i okazałość. Duże znaczenie miało też położenie – tuż przy dużej arterii, jaką jest ulica Grochowska.
Linia 57:
== Opis ==
Obecnie wnętrze kościoła wypełniają liczne ołtarze z marmuru: główny z 3-metrową figurą Serca Matki Bożej nad tabernakulum, ofiarny wykonany w [[2001]] r., i sześć ołtarzy bocznych, z których trzy poświęcone są
W dniu 5 listopada 2006 r. została uruchomiona iluminacja kościoła.
W kościele pracują siostry orionistki. W kościele jest wielu ministrantów i kandydatów na ministrantów.
W latach 70. i 80. w kościele działała bardzo duża grupa bielanek, prowadzona przez siostrę Janinę, potem siostrę Naomi. Bielanki uczestniczyły niemal we wszystkich mszach, czasami dwa razy dziennie. W Wielkanoc, podczas mszy rezurekcyjnej, jak również w Boże Ciało, bielanki brały udział w procesjach wokół kościoła i na okolicznych ulicach. Chętnych dziewczynek było tak dużo, że w kościele brakowało sztandarów i poduszek, które mogłyby trzymać. Grupa sypiąca suszone płatki kwiatów przed monstrancją liczyła niekiedy po 60 dziewczynek. Około 100 niosło poduszki i trzymały szarfy sztandarów. Siostra Janina nawet własnoręcznie szyła białe suknie dla dziewcząt. Wiele matek szyło stroje krakowskie. Były również piękne stroje łowickie.
W kościele działała także Kościelna Służba Porządkowa, która zajmowała się przygotowaniem kościoła do uroczystości i pilnowała porządku.
| |||