GeForce 2: Różnice pomiędzy wersjami

'''GeForce 2''' (nazwa kodowa '''NV15''') – druga generacja [[Procesor graficzny|procesorów graficznych]] serii [[GeForce]] firmy [[Nvidia|nVidia]]. Układy wspierały [[ApplicationInterfejs Programmingprogramowania Interfaceaplikacji|API]] [[DirectX]] w wersji 7 lub starsze oraz [[OpenGL]] 1.2 lub starsze.

Pierwszym modelem drugiej generacji, jaki pojawił się na rynku, był ''GeForce 2 GTS'' (połowa [[2000]] [[rok]]u). Skrót GTS (od [[Język angielski|ang.]] '''G'''iga '''T'''exel '''S'''hader) zawdzięcza faktowi, że jako pierwszy układ na rynku konsumenckim przekroczył wydajność [[miliard]]amiliarda [[teksel]]i na sekundę osiągając wydajność 1,6 miliarda tekseli na sekundę.

Układ produkowany był w wymiarze technologicznym 0,18 [[mikrometr]]a i składał się z 25 milionów tranzystorów, pracował z częstotliwością 200 MHz. Standardowo wykorzystywał pamięci [[DDR SDRAM|DDR]], w maksymalnej ilości 32 [[Megabajt|MiB]]<ref>[http://www.nvidia.com/object/LO_20011001_1255.html Dokumentacja na stronach nVidia Corp.]</ref>, pracujące z częstotliwością 333 (2×166) [[herc|MHz]]. W porównaniu do swojego poprzednika [[GeForce 256]] posiadał 2, a nie 1 jednostkę [[teksturowanie|teksturowania na]] każdy z 4 potoków. Z uwagi na większą częstotliwość poprzednika i wprowadzone usprawnienia w układzie [[Transform and Lighting|T&L]] mógł przeliczyć 25 milionów trójkątów na sekundę.

Innym usprawnieniem wprowadzonym w tym układzie był '''HDVP''' (z {{ang.|High Definition Video Processor}}). Procesor wideo, który wykonywał część obliczeń przy obróbce obrazu z [[DVD]] oraz obrazu w standardzie [[HDTV]]. Istotną nowością była również jednostka '''NSR''' ({{ang.|Nvidia Shading Rasterizer}}), która umożliwiała bardziej zaawansowane obliczenia oświetlenia prezentowanej sceny, z dokładnością do jednego [[piksel]]a (tzw. per-pixel lighting). Była to de facto prymitywna forma [[shader|Pixel shadera]]. Pozwalało to uzyskać efekt [[Mapowanie wypukłości|Bump mappingu]]. Wprowadzono również zaawansowaną technikę [[antyaliasing|antialiasingu]] z nadpróbkowaniem: '''[[antyaliasing|Full Scene Anti-Aliasing]]''' z następującymi trybami skalowania: 1,5x, 2x oraz 4x. Układ ten obsługiwał zarówno kompresję [[Tekstura proceduralna|tekstur]] [[S3TC]], jak i [[DXTC]].

Pierwsza ukazała się odmiana ''Ultra'' (pod koniec 2000 roku). Od GTS różniła się zwiększoną częstotliwością układu o 50 [[herc|MHz]] oraz o 63,5 [[herc|MHz]] dla pamięci (czyli w trybie DDR 127 MHz), czyli wynosiły odpowiednio 250 i 460 MHz dla układu i pamięci. W architekturze nie wprowadzono żadnych modyfikacji. Często przypisuje się ten odmianie nazwę kodową '''NV16'''. Jest to nazwa, jaką nVidia nadała w późniejszym czasie wersji '''NV15''BR'''''.

Ostatnią odmianą jest '''Ti''' (od ''Titanium'', czyli Tytan). Nazwa kodowa tej odmiany to '''NV15DDR''', lecz często błędnie można spotkać przypisanie tej odmianie nazwę kodową NV16. Odmiana ta została wykonana w nowocześniejszym procesie technologicznym, tj. 0,15 mikrometra. Częstotliwości pracy tej odmiany wynoszą odpowiednio dla układu i pamięci 250 oraz 400 MHz. Wraz z wprowadzeniem tej wersji zaprzestano produkcji poprzednich odmian.

|+ '''Zestawienie odmian GeForce 2'''

Układy GeForce 2 MX (nazwa kodowa '''NV11''', często mylnie '''NV12''') były przeznaczony na rynek masowy. Produkowane w procesie produkcyjnym 0,18 mikrometra. W porównaniu do "pełnej"„pełnej” wersji GeForce 2 GTS ma mniej, bo tylko 2 potoki teksturowania (GTS ma 4), które również mają po 2 jednostki teksturujące. Częstotliwość pracy układu została obniżona do 175 MHz a pamięci do 166 MHz. Zamiast pamięci DDR można było stosować [[SDR SDRAM|SDR]], przy czym DDR mogły pracować jedynie przy 64-[[bit]]owej szerokości szyny a SDR 128-bitowej. Maksymalny rozmiar możliwej do zamontowania pamięci został ograniczony do 32 MB<ref>[http://www.nvidia.com/object/LO_20010612_4442.html Dokumentacja na stronach nVidia Corp.]</ref>. Został również nieco uproszczony procesor '''HDVP'''. Zmiany poczynione w układzie miały za zadanie zmniejszyć koszty produkcji oraz zapotrzebowanie na energię. Dzięki temu układ nie musiał mieć zainstalowanego aktywnego chłodzenia.

By zwiększyć atrakcyjność tych układów i móc zaspokoić nieco inne potrzeby docelowych odbiorców nVidia zdecydowała się dodać dwie nowe technologie do tego układu. Pierwsza to [[TwinView]] umożliwiająca podłączenie jednocześnie dwóch urządzeń wyświetlających różny obraz, przy czym nie musiały być to identyczne odbiorniki. Można było podłączyć [[monitor komputera|monitor]] [[Kineskop|CRT]] i [[telewizor]] czy monitory CRT i [[Wyświetlacz ciekłokrystaliczny|LCD]]. Drugą nowością było Digital Vibrant Control, który umożliwiał zaawansowane ustawienie nasycenia [[Barwa|kolorów]].

W późniejszym okresie były dostępne inne odmiany tego układu. Są to '''MX100''', '''MX200''', '''MX400''' oraz '''MXPro'''. Odmiana MX100 a zwłaszcza MXPro były bardzo rzadko spotykane. Na stronach internetowych firmy nVidia nie ma na ich temat nawet wzmianki. Kolejność ukazywania się odmian tego układu jest następująca: GeForce 2 MX, GeForce 2 MXPro, GeForce 2 MX200, GeForce 2 MX400, GeForce 2 MX100. Wersje MX200 i MX400 pojawiły się jednocześnie i zastąpiły poprzednie odmiany. Podział taki został zastosowany by "zatkać"„zatkać” lukę po układzie RIVA TNT2 m64, którego produkcji zaprzestano. Na jego miejsce wprowadzono układ MX200, a jednocześnie miejsce GeForce 2 MX zastąpiła odmiana MX400. Pod koniec istnienia tych układów wprowadzono odmianę MX100 dla najmniej wymagających użytkowników.

'''MX200''' tym różnił się od pierwowzoru ("zwykłego"„zwykłego” GeForce 2 MX), że miał maksymalną szerokość szyny danych 64 bity przy zastosowaniu pamięci SDR. Pod innymi względami nie różnił się od GeForce 2 MX.

|+ '''Zestawienie odmian GeForce 2 MX'''