Wikipedia

Autobusy miejskie w Poznaniu: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
drobne redakcyjne
Linia 40:
Poznańskie autobusy należą do [[Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne w Poznaniu|Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego Sp. z o.o.]], które wspólnie z przewoźnikami z gmin ościennych obsługuje linie miejskie i podmiejskie na zlecenie [[Zarząd Transportu Miejskiego w Poznaniu|ZTM Poznań]].
 
Komunikację autobusową w Poznaniu uruchomiono 1 listopada 1925 roku, choć od 1922 roku [[koncesja|koncesję]] na przewozy posiadała spółka [[Poznańskie Autobusy S.A.]]<ref>{{Cytuj|autor = Zbigniew Kopeć |tytuł = Poznań między wojnami. Opowieść o życiu miasta 1918-1939 |data = 2013 |isbn = 978-83-7729-030-9 |miejsce = Łódź |wydawca = Księży Młyn |s = 51 |oclc = 891282668}}</ref>. Pierwsze linie autobusowe oznaczane były literami A, B itd., dopiero w 1954 roku zaczęto je oznaczać liczbami, od 51 wzwyż. Jedna linia kursowała ze [[Stary Rynek w Poznaniu|Starego Rynku]] na [[Główna (Poznań)|Główną]], a druga również ze Starego Rynku na [[Winiary (Poznań)|Winiary]]. Wkrótce uruchomiono trzecią linię, z [[Plac Wolności w Poznaniu|Placu Wolności]] na [[Ulica Jana Matejki w Poznaniu|ul. Matejki]]. Pasażerów woziły cztery nowozakupionenowo zakupione autobusy marki [[Scania]] (każdy z nich o pojemności 25 pasażerów). 18 kwietnia 1934 otwarto pierwszą linię podmiejską, do [[Mosina|Mosiny]] (funkcjonowała zaledwie dwa lata)<ref name=80lat>Marian Janusz Strenk, ''To już 80 lat minęło! Rozmowa z dyrektorem przewozów autobusowych - Krzysztofem Książykiem'', w: ''Z Życia MPK Poznań'', nr 3(725)/2005, s. 1-2, {{ISSN|0329-6637}}</ref>. W 1944 roku w Poznaniu pojawiły się pierwsze [[autobus]]y gazowe firmy [[Büssing|Bussing]]. Podczas [[Okupacja niemiecka ziem polskich (1939–1945)|okupacji niemieckiej]], okupant odczuwał braki paliwowe, w związku z czym wprowadził napęd gazowy. W większości zbiorniki gazowe znajdowały się na dachach autobusów. Wyjątek stanowiła linia z [[Garbary (Poznań)|Garbar]] do [[Naramowice|Naramowic]] - tutaj z uwagi na niski wiadukt kolejowy ([[Poznań Garbary|Tama Garbarska]]) używano doczep ze zbiornikiem gazowym. Autobusy gazowe (trzy sztuki) kursowały do końca 1945, zastępując nieodbudowane jeszcze linie tramwajowe na [[Dębiec (Poznań)|Dębiec]] i na [[Starołęka|Starołękę]] z [[Zielone Ogródki im. Zbigniewa Zakrzewskiego w Poznaniu|ulicy Zielonej]]. Na ulicy tej, a także na ul. Św. Trójcy i na Starołęce znajdowały się specjalnie do tego celu wybudowane przez Niemców hydranty gazowe. Paliwa starczało tylko na podróż w jedną stronę<ref>[[Edmund Nadolski]], ''Kiedy brakowało nam autobusów'', w: ''Z Życia MPK Poznań'', nr 1(547)/1996, s. 2, {{ISSN|0329-6637}}</ref>.
 
Znaczny rozwój komunikacji autobusowej nastąpił w Poznaniu w latach 50. XX wieku. Linie dotarły do wielu dzielnic peryferyjnych (np. [[Krzyżowniki (Poznań)|Krzyżownik]], czy [[Starołęka Wielka|Starołęki Wielkiej]]), a także poza miasto ([[Swarzędz]], [[Tarnowo Podgórne]], [[Puszczykowo]]). Przyjęto też nowy tabor: najpierw [[San H01B|Sany H-O1B]], a potem [[San H25B|Sany H-25B]] oraz (od połowy lat 60. XX wieku) [[ZiS-155|ZiS-y 155]]. Dysponowano również [[MÁVAG|Mavagami]]<ref name=80lat/>. Autobusy stacjonujące dotąd na [[Ulica Zwierzyniecka w Poznaniu|ul. Zwierzynieckiej]], doczekały się w 1968 nowej zajezdni na [[Ulica Warszawska w Poznaniu|ul. Warszawskiej]]<ref name=":0">''Komunikacja autobusowa coraz bardziej popularna'', w: ''Z Życia MPK Poznań'', nr 7(748)/2006, s. 3, {{ISSN|0329-6637}}</ref>.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Autobusy_miejskie_w_Poznaniu”