Stroik przelotowy znany był już prawie 3000 lat p.n.e. w Chinach w instrumencie o nazwie szeng[[sheng]], będącym rodzajem harmonijki ustnej. Szeng zewnętrznie nawiązywał do kształtu legendarnego ptaka feniksa. W latach 1770–1750 Bernhard Eschenbach – wraz z budowniczym fortepianów Casparem Schlimbachem zbudował instrument o nazwie eolina. Był to instrument z klawiaturą obejmującą ponad 3 oktawy, pod którą znajdowały się dwa miechy obsługiwane kolanami. Christian Friedrich Ludwig zbudował w 1822 r. eolinę ręczną (niem. handeoline) zaopatrzoną w miech. Najważniejszym wynalazkiem w tym urządzeniu – z punktu widzenia przyszłego rozwoju było wykorzystanie przepływu powietrza z obu kierunków pracy miecha. W 1829 r. w Wiedniu budowniczy organów Cyrill Demian oraz jego synowie Carl i Guido opatentowali instrument o nazwie accordion. Budowniczowie jako najważniejszą cechę instrumentu podali możliwość gry akordami, stąd jego nazwa – accordion. Skala accordionu podana w opisie patentowym obejmowała dźwięki od g do d2. Sposób gry i trzymania instrumentu był odmienny od obecnego. Prawą ręką trzymano miech, kciuk lewej ręki wkładano w skórzany pasek przymocowany do gryfu. Miech pracował wertykalnie. Pozostałe palce lewej ręki obsługiwały klawisze
