Aleksandr Biezborodko: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
bez źródła Znacznik: Anulowanie edycji |
Merytoryczne, przypisy dodam później Znaczniki: Wycofane VisualEditor Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
||
Linia 20:
== Życiorys ==
Od roku 1765 w armii. Brał udział w I wojnie tureckiej. Od 1775 na dworze w [[Petersburg]]u. Od roku [[1780]] w służbie dyplomatycznej. W 1783 roku szef kancelarii wicekanclerza [[Iwan Ostermann|Ostermanna]]. W 1787 towarzyszył Katarzynie II w podróży na południe oraz w rozmowach
W 1791 r. przygotował wystąpienie polskiej opozycji magnackiej skupionej w Konfederacji Targowickiej przeciwko reformatorom skupionym wokół króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. W styczniu 1793 r. Rosja podpisła z Prusami konwencję o podziale ziem polskich. Po powstaniu pod dowództwem Tadeusza Kościuszki Bezborodko uznał, że Polska powinna zostać zaanektowana, w związku czym opublikował dzieło „Ogłoszenie o przyczynach wojny z Polską”, w którym stwierdził, że Polacy od 1788 roku są wrogo nastawieni do Rosji i obrażają jej godność. W rezultacie za swoje działania przeciwko Rzeczpospolitej Bezborodko otrzymywał od Katarzyny II nagrodę w wysokości 50 tys. rubli, 10 tys. rocznie jako rentę dożywotnią i prawie 5 tys. chłopów pańszczyźnianych w dawnym województwie bracławskim.
W 1797 roku car Paweł I mianował go kanclerzem i nadał mu tytuł książęcy.
Urząd kanclerza Imperium Rosyjskiego - najwyższy urząd w państwie sprawował od 1797 do 1799 roku.
W 1797 roku car [[Paweł I Romanow|Paweł I]] mianował go kanclerzem i nadał mu tytuł książęcy.
Urząd kanclerza [[Imperium Rosyjskie]]go - najwyższy urząd w państwie sprawował od 1797 do 1799 roku. Polityką zagraniczną Rosji kierował, odkąd zmarł [[Nikita Panin (1718–1783)|Nikita Panin]] ([[1783]]).
| |||