Przegląd Historyczno-Wojskowy: Różnice pomiędzy wersjami

▲Przedwojenna historia [[kwartalnik]]a rozpoczęła się w 1929 roku. Wtedy to szef [[Wojskowe Biuro Historyczne|Wojskowego Biura Historycznego]], gen. [[Julian Stachiewicz]], powołał do życia „Przegląd Historyczno-Wojskowy”, który miał pełnić rolę organu służącego do publikacji wyników badań i prac. Gen. Stachiewicz (1890-1934) był jednym z najbliższych współpracowników [[Józef Piłsudski|Józefa Piłsudskiego]]. W okresie międzywojennym kierował Wojskowym Biurem Historycznym i był jednocześnie sekretarzem generalnym [[Instytut Badania Najnowszej Historii Polski|Instytutu Badania Najnowszej Historii Polski]]. Mimo śmierci założyciela „PHW” ukazywał się do 1939 roku. Wybuch [[II wojna światowa|II wojny światowej]] przerwał ukazywanie się kwartalnika.

▲Dopiero 11 lat po wojnie, w 1956 roku, pojawiła się idea stworzenia podobnego [[periodyk]]u. Dzięki staraniom gen. [[Józef Kuropieska|Józefa Kuropieski]], 26.03.1956 roku [[MON]] wydał rozkaz o powołaniu do życia „Wojskowego Przeglądu Historycznego”. WPH nie przejął tytułu i numeracji swojego przedwojennego pierwowzoru. Było to związane z trudną sytuacją polityczną w kraju. Głównym tematem poruszanym na jego łamach była II wojna światowa. Jak napisano w pierwszym numerze z końca 1956 roku, celem WPH było aktywne kształtowanie zainteresowań, a przede wszystkim poglądów szerokich rzesz czytelników na przebieg i charakter II wojny światowej, formowanie nowej, socjalistycznej świadomości historycznej, upowszechnienie wiedzy o wojnie wyzwoleńczej narodu polskiego, gromadzenie i udostępnienie czytelnikowi jak największej ilości prac o tamtym okresie. Lata 60. i 70. zapewniły WPH szybki rozwój, ukazywał się on regularnie 4 razy w roku, objętość każdego numeru nie spadała poniżej 300 stron. Kwartalnik był dość łatwo dostępny. Publikowali w nim swoje prace najwybitniejsi historycy specjalizujący się w problematyce II wojny światowej, a także liczni generałowie, wyżsi oficerowie, np. dowódcy [[LWP]] gen. [[Michał Żymierski]] czy gen. [[Marian Spychalski]]. Nawiązano liczne kontakty z zagranicą, przede wszystkim z historykami i wojskowymi z [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]], [[Węgry|Węgier]], [[NRD]] i [[Czechosłowacja|Czechosłowacji]]. Koniec lat 80. i początek 90. przyniósł pewien spadek objętości, ale mimo to WPH ukazywał się aż do 1997 roku. Wtedy, wskutek przemian strukturalnych w resorcie obrony narodowej, czasopismo przestało się ukazywać.

▲Jednak już w 2000 roku, staraniami grupy historyków, przywrócono kwartalnik do życia. Przejęto numerację i archiwum WPH, ale powrócono do przedwojennej nazwy – „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. Jak podkreślają twórcy PHW: celem wydawania kwartalnika jest upowszechnianie polskiej i powszechnej historii wojskowości, a także zaprezentowanie dorobku badawczego wojskowych i cywilnych środowisk naukowych. Jest kierowany do kadry, żołnierzy, nauczycieli i młodzieży. Kwartalnik cieszy się uznaniem i autorytetem w środowiskach naukowych, czego dowodem jest powołanie przez Ministra Obrony Narodowej 30 maja 2001 roku Rady Naukowej „Przeglądu Historyczno-Wojskowego”. W jej skład weszli historycy o uznanym autorytecie w kraju i za granicą, reprezentujący ośrodki naukowe zajmujące się badaniami z dziedziny historii wojskowości. Jej przewodniczącym jest prof. dr hab. Tadeusz Nowak, wiceprzewodniczącymi - prof. dr hab. Andrzej Ajnenkiel, prof. dr hab. Waldemar Rezmer i prof. dr hab. Karol Olejnik. Obecnie redaktorem naczelnym jest dr [[Grzegorz Nowik]] – wicedyrektor [[Wojskowy Instytut Historyczny|Wojskowego Instytutu Historycznego]], a pracę redakcji wspiera Kolegium Redakcyjne powołane przez Dyrektora [[Wojskowe Biuro Badań Historycznych|Wojskowego Biura Badań Historycznych]]. Redakcja utrzymuje kontakty z wieloma samodzielnymi pracownikami naukowymi uczelni wojskowych (m.in. [[Akademia Obrony Narodowej|Akademii Obrony Narodowej]], [[Akademia Marynarki Wojennej|Akademii Marynarki Wojennej]] i wyższych szkół oficerskich) i cywilnych w kraju oraz licznymi ośrodkami naukowymi za granicą (m.in. [[Instytut Józefa Piłsudskiego|Instytutem Józefa Piłsudskiego]] w [[Londyn|Londynie]] i [[Nowy jork|Nowym Jorku]], [[Instytut Polski|Instytutem Polskim]] i [[Muzeum im. Generała Sikorskiego w Londynie]]). Współpracuje również z archiwami i bibliotekami naukowymi (m.in. z [[Centralne Archiwum Wojskowe|Centralnym Archiwum Wojskowym]], [[Archiwum Akt Nowych]], [[Biblioteka Narodowa|Biblioteką Narodową]], [[Centralna Biblioteka Wojskowa|Centralną Biblioteką Wojskową]]), a także z [[Fundacja Polskiego Państwa Podziemnego|Fundacją Polskiego Państwa Podziemnego]]. Liczną grupę współpracowników stanowią młodzi naukowcy i badacze historii wojskowości z kraju i państw sąsiednich, a także kombatanci. Z redakcją współpracują redakcje czasopism podejmujących problematykę historii wojskowości w kraju i za granicą.