Stanisław Dulfus baron herbu Dulfus (ur. 22 marca 1762 w Warszawie, zm. 25 stycznia 1847 w Warszawie) – pułkownik Wojska Polskiego.

Stanisław Dulfus
pułkownik jazdy
Data i miejsce urodzenia

22 marca 1762
Warszawa

Data i miejsce śmierci

25 stycznia 1847
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

17871825

Siły zbrojne

Armia Pruska
Wojsko I Rzeczypospolitej
Armia Księstwa Warszawskiego
Wojsko Polskie Królestwa Kongresowego

Jednostki

Pułk 4 Strzelców Konnych
Korpusu Żandarmerii

Stanowiska

dowódca pułku kawalerii
dowódca żandarmerii

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-rosyjska 1792
insurekcja kościuszkowska
wojna polsko-austriacka
inwazja na Rosję (1812)

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie)

Życiorys

edytuj

Stanisław Dulfus urodził się 22 marca 1762 roku w Warszawie. W maju 1787 roku jako podchorąży rozpoczął służbę w pruskim 4 Pułku Huzarów Eugeniusza Fryderyka Księcia Wirtemberskiego. 30 listopada 1789 roku został zwolniony z pruskiej Armii, a 11 grudnia tego roku rozpoczął służbę w Kawalerii Narodowej Wojsk Rzeczypospolitej jako adiutant podporucznik. W 1792 roku uczestniczył w wojnie z Rosją. 18 czerwca tego roku walczył w bitwie pod Zieleńcami, a 18 sierpnia awansował na porucznika w Kawalerii Narodowej. Dwa lata później, w czasie insurekcji kościuszkowskiej znów walczył z Rosjanami. Wziął udział w bitwie pod Powązkami, Błoniem (10 lipca) i Kamionką. 12 września 1794 roku otrzymał nominację na podpułkownika. 12 stycznia 1801 roku, w stopniu kapitana, został przyjęty do Legionów Polskich we Włoszech. 1 kwietnia 1807 roku został szefem szwadronu w Pułku 2 Ułanów. 15 maja tego roku awansował na majora. 20 marca 1810 roku otrzymał nominację na pułkownika i dowódcę Pułku 4 Strzelców Konnych[1]. Przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego w 1812 roku[2]. 28 listopada 1812 roku w czasie bitwy nad Berezyną został ranny w lewą nogę.

13 grudnia 1816 roku został organizatorem i pierwszym dowódcą Korpusu Żandarmerii[3]. 1 czerwca 1825 roku został przeniesiony „na reformę”[4]. 25 grudnia 1828 roku został „umieszczony a la suite w wojsku”. Nie pełnił czynnej służby wojskowej i nie zajmował żadnego stanowiska, ale miał prawo występować w mundurze[5][6]. Zmarł 25 stycznia 1847 roku w Warszawie. Pochowany w katakumbach cmentarza Powązkowskiego (rząd 103-5)[7].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Bronisław Gembarzewski, Wojsko Polskie..., s. 132, 140.
  2. Dziennik Konfederacyi Jeneralnej Królestwa Polskiego. 1812, nr 18, s. 175.
  3. Rozkaz dzienny Naczelnego Wodza do Wojska Polskiego z 13 grudnia 1816 roku.
  4. Rozkaz dzienny Naczelnego Wodza, wielkiego księcia Rosji Konstantego do Wojska Polskiego z 1 czerwca (20 maja) 1825 roku w: Gazeta Korespondenta Warszawskiego i Zagranicznego Nr 93 z 11 czerwca 1825 roku, s. 1259.
  5. Rocznik Woyskowy Królestwa Polskiego na rok 1829, Drukarnia Wojskowa, Warszawa 1829 rok, s. 22.
  6. Rocznik Woyskowy Królestwa Polskiego na rok 1830, Drukarnia Wojskowa, Warszawa 1830, s. 24.
  7. Cmentarz Stare Powązki: STANISŁAW DULFUS, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-02].

Bibliografia

edytuj
  • Lista imienna Oficerów Legiów Polskich we Włoszech, wojsk posiłkowych przy Rzeczypospolitej Cyzalpińskiej: od roku 1797 po koniec 1806. Jako też Legii Nad-Dunajskiej od roku 1799 przy wojskach Rzeczypospolitej Francuskiej po koniec roku 1802, w: Kazimierz Władysław Wójcicki, Cmentarz Powązkowski oraz cmentarze katolickie i innych wyznań pod Warszawą i w okolicach tegoż miasta, tom III, Drukarnia S. Orgelbranda, Warszawa 1858, s. XXIII.
  • Bronisław Gembarzewski, Wojsko Polskie. Księstwo Warszawskie 1807-1815, Gebethner i Wolff, Warszawa 1905.