Stanisław Kaczor

polski pedagog

Stanisław Kaczor (ur. 19 września 1924 w Dzierążni[1], zm. 7 listopada 2014[2]) – polski pedagog[1], profesor zwyczajny dr hab. nauk humanistycznych o specjalności pedagogika pracy[3].

Stanisław Kaczor
Data i miejsce urodzenia

19 września 1924
Dzierążnia

Data śmierci

7 listopada 2014

Zawód, zajęcie

pedagog

Życiorys

edytuj

W 1948 roku zdobył wykształcenie ogólnokształcące oraz uzyskał kwalifikacje pedagoga. W latach 1951–1952 kierował w Opolu artystyczną szkołą zawodową. W 1952 roku, po przeniesieniu szkoły do Turczynka pod Warszawą, przeprowadził się do stolicy i wkrótce rozpoczął studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej. W 1954 roku rozpoczął pracę w Liceum Pedagogicznym Towarzystwa Przyjaciół Dzieci w Warszawie (uczył w klasach harcerskich) oraz został powołany na nauczyciela przysposobienia wojskowego. W roku 1959, po ukończeniu studiów na kierunku pedagogicznym Uniwersytetu Warszawskiego[4][5], został zatrudniony w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego jako wicedyrektor Departamentu Studiów Ekonomicznych i Pedagogicznych[4]. Do roku 1969 był pedagogiem w zakładach kształcenia nauczycieli, a do 1972 roku pracował w resorcie odpowiedzialnym za szkolnictwo wyższe[1].

W 1971 roku Stanisław Kaczor uzyskał doktorat na Uniwersytecie Warszawskim, a w 1978 habilitację[1][5][4]. W roku 1983 został profesorem nadzwyczajnym[5], a w 1989 zwyczajnym[5][4]. Pracował w Instytucie Kształcenia Zawodowego (w tym w latach 1984–1990 na stanowisku dyrektora)[1]. Od 1984 roku był redaktorem naczelnym „Pedagogiki Pracy”. W latach 1987–1989 był członkiem Komitetu Ekspertów do Spraw Edukacji Narodowej[1][4].

W 2007 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Akademii Nauk Pedagogicznych Ukrainy w Kijowie[4].

Zajmował się problemami oświaty dorosłych, wychowywania młodzieży w szkołach zawodowych, a także badaniami porównawczymi nad szkolnictwem zawodowym[1].

Główne prace

edytuj

Prace naukowe[1][5]:

  • 1975: „Teksty samiprogramowane w studiach dla pracujących”
  • 1977: „Modernizacja kształcenia zawodowego” (red.)
  • 1978: „Samokształcenie nauczycieli studiujących”
  • 1981: „Nauczyciel w kształceniu pozaszkolnym dorosłych”
  • 1982: „Kształcenie zawodowe w wybranych krajach socjalistycznych”
  • 1985: „Prace dydaktyczno-wychowawcze nauczyciela w pozaszkolnym kształceniu dorosłych”
  • 1987: „Wychowanie w szkole zawodowej” (współautor)
  • 1993: „Kształcenie i doskonalenie zawodowe w okresie przemian”
  • 1997: „Problemy pedagogiki dorosłych w Polsce i Niemczech” (red.)
  • 2005: „Wybrane problemy edukacji i eurointegracji”
  • 2008: „Szkoły wyższe – ważny etap uczenia się przez całe życie”

Tomiki wierszy[1]:

  • 1994: „Z potrzeby serca”
  • 1997: „Pragnę powiedzieć”

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g h i Wincenty Okoń: Nowy słownik pedagogiczny. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie „Żak”, 2001, s. 157–158. ISBN 83-88149-41-5.
  2. Bogusław Śliwerski: Zmarł pedagog prof. dr hab. Stanisław Kaczor. sliwerski-pedagog.blogspot.com. [dostęp 2017-05-05].
  3. Stanisław Kaczor, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2017-05-06].
  4. a b c d e f Bogusław Śliwerski: Dziewięćdziesiąte urodziny Profesora pedagogiki. sliwerski-pedagog.blogspot.com. [dostęp 2017-05-05].
  5. a b c d e Pedagodzy. Stanisław Kaczor. pedagogikapracy.pl. [dostęp 2017-05-06].