Wikipedia

Stanisław Marcinek

Stanisław Marcinek (ur. 29 lipca 1882 w Rakszawie, zm. po 1938) – major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.

Stanisław Marcinek
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

29 lipca 1882
Rakszawa

Data śmierci

po 1938

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

PKU Gniezno
PKU Nowy Sącz

Stanowiska

komendant PKU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Niepodległości Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Życiorys edytuj

Urodził się 29 lipca 1882 w Rakszawie, w ówczesnym powiecie łańcuckim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Grzegorza i Katarzyny z domu Noga[1].

Był oficerem rezerwy piechoty cesarskiej i królewskiej Armii. Jego oddziałem macierzystym był Galicyjski Pułk Piechoty Nr 40 w Rzeszowie[2][3]. W szeregach tego oddziału wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach[4], a następnie walczył na froncie rosyjskim w czasie I wojny światowej[5][3]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1908[6][7], a na stopień porucznika ze starszeństwem z 1 listopada 1914[8][9]. Dostał się do rosyjskiej niewoli[10]. Razem z ppor. rez. Bogusławem Karasiem, chor. rez. Władysławem Kanią i chor. rez. Aleksandrem Koszakiem przebywał w Tiumieni, w ówczesnej guberni tobolskiej[10].

Po uwolnieniu z niewoli wstąpił do Dywizji Syberyjskiej. W maju 1919 został wysłany jako kurier z zadaniem otrzymania wiarygodnych wiadomości i rozkazów z kraju[11].

1 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego Poznań, a jego oddziałem macierzystym był 68 Pułk Piechoty[12]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 229. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13]. W 1923 był dowódcą Kwatery Głównej Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu[14]. W następnym roku pozostawał w dyspozycji dowódcy macierzystego pułku[15]. W maju 1925 został przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Gniezno na stanowisko pełniącego obowiązki komendanta[16]. 30 lipca tego roku został przeniesiony służbowo do Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na trzy miesiące[17]. W marcu 1927 został przeniesiony z Departamentu Piechoty MSWojsk. do Powiatowej Komendy Uzupełnień Nowy Sącz na stanowisko komendanta[18]. Z dniem 31 lipca 1928 został przeniesiony w stan spoczynku[19].

Na emeryturze mieszkał w Nowym Sączu przy ul. Jagiellońskiej 66, a później w Krakowie-Dębnikach przy ul. Powroźniczej 6/5[20][1]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji PKU Nowy Sącz. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[21].

Ordery i odznaczenia edytuj

austro-węgierskie

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-01-01]..
  2. ↑ Schematismus 1909 ↓, s. 531.
  3. ↑ a b c Ranglisten 1918 ↓, s. 579.
  4. ↑ a b Schematismus 1914 ↓, s. 459.
  5. ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 344.
  6. ↑ Schematismus 1909 ↓, s. 395.
  7. ↑ Schematismus 1914 ↓, s. 293.
  8. ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 122.
  9. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 180.
  10. ↑ a b Lista strat nr 141. c. i k. Ministerstwo Wojny, 1915-03-13, s. 54..
  11. ↑ Bagiński 1921 ↓, s. 567.
  12. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 193, 759.
  13. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 31.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 102, 320, 401.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 284, 345.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 50 z 3 maja 1925 roku, s. 241.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 79 z 30 lipca 1925 roku, s. 436.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 17 marca 1927 roku, s. 78.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 21.
  20. ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 900.
  21. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 326, 939.
  22. ↑ M.P. z 1938 r. nr 177, poz. 323.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Marcinek&oldid=71779293”