Stanisław Płoszyński (duchowny)

Stanisław Płoszyński (ur. 1914, zm. 1949 we Lwowie) – polski duchowny rzymskokatolicki, katecheta, wychowawca młodzieży, wikariusz Bazyliki Metropolitalnej we Lwowie w latach 1946-1949.

Stanisław Płoszyński

Data urodzenia	1914
Data i miejsce śmierci	1949 Lwów
Miejsce pochówku	Cmentarz Janowski we Lwowie
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	1939

Życiorys

Pochodził z Gródka Jagiellońskiego. Tam też pobierał naukę i ukończył szkołę średnią. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1939 r. we Lwowie tuż przed wybuchem II wojny światowej. W czasie okupacji pracował jako wikariusz w parafiach rzymskokatolickich w Śniatynie i Gołogórach z siedzibą w Nowosiółce. W 1944 r. aresztowany i uwięziony. Po kilku dniach odzyskał wolność, następnie objął stanowisko administratora parafii Powitno. Od 1946 r. był wikariuszem w parafii katedralnej we Lwowie.

W działalności duszpasterskiej skupiał się przede wszystkim na pracy z młodzieżą, organizując jej czas wolny i przygotowując do przyjęcia sakramentów. Współpracował w tym zakresie z ks. Janem Olszańskim, wówczas duszpasterzem ze lwowskiej parafii Matki Boskiej Śnieżnej, późniejszym biskupem diecezji kamienieckiej. Ich liczne wspólne inicjatywy miały na celu przede wszystkim podtrzymywanie na duchu młodych Polaków w warunkach postępującej i wszechobecnej sowietyzacji. Dzięki temu, w pierwszych latach powojennych we Lwowie, odsetek młodych ludzi przystępujących do sakramentów był wysoki. Oprócz działalności duszpasterskiej, dwaj księża organizowali liczne wyjazdy w teren i spotkania towarzyskie.

Zmarł młodo – w wieku zaledwie 35 lat w 1949 r. Jego pogrzeb przerodził się w wielką manifestację lwowskich Polaków – kondukt z katedry łacińskiej na Cmentarz Janowski wstrzymał nawet ruch tramwajów. W ceremonii brało udział ponad dziesięć tysięcy wiernych, w tym także grekokatolicy, pozbawieni już wówczas dostępu do własnych cerkwi. W momencie wprowadzenia trumny na teren cmentarza, ostatni uczestnicy znajdowali się na początku ulicy Szewczenki (dawnej Janowskiej). Była to jedna z ostatnich tak licznych manifestacji Polaków we Lwowie po II wojnie światowej.

Bibliografia

• Józef Wołczański (red.), Martyrologia duchowieństwa archidiecezji lwowskiej obrządku łacińskiego w latach 1939-1945 [w:] Prorocy Europy Środkowo-Wschodniej. Materiały III i IV Forum Teologów Europy Środkowo-Wschodniej, Lublin: Wydawnictwo KUL, 2009, ISBN 83-7363-934-9 .
• Michał Przeperski, ŁukaszŁ. Kamiński ŁukaszŁ. (red.), Piotr Olechowski, „Miękkie formy represji” komunistycznych wobec struktur kościoła rzymskokatolickiego Lwowa w drugiej połowie lat czterdziestych XX wieku, [w:] V Zimowa Szkoła Historii Najnowszej IPN 2016, Warszawa: Wydawnictwo KUL, 2017, ISBN 978-83-8098-097-6, OCLC 989754098 .
• S. Czerkas. Szanowna Redakcjo!. „Gazeta Lwowska”. 6/2000, 14 kwietnia 2000. Warszawa: Towarzystwo Kultury Polskiej Ziemi Lwowskiej. OCLC 749290960.