Staw barkowo-obojczykowy
Staw barkowo-obojczykowy (łac. articulatio acromioclavicularis) – w anatomii człowieka staw łączący wyrostek barkowy łopatki z końcem barkowym obojczyka. Jest to staw kulisty (wykonuje ruchy typowe dla tego typu stawu), zawierający krążek[1].
Rolę główki przejmuje koniec barkowy obojczyka, natomiast panewką jest wyrostek barkowy. Torebka stawowa jest luźna, z przodu grubsza niż z tyłu, wzmocniona więzadłami; przyczepia się do kości wzdłuż granic powierzchni stawowych. Krążek stawowy nieraz wypełnia całą jamę stawową i przekształca staw w połączenie chrząstkozrostowe, często jednak jest niezupełny albo brak go całkowicie[1].
Staw barkowo-obojczykowy wzmacniany jest przez:
- więzadło barkowo-obojczykowe między powierzchnią górną końca barkowego obojczyka a przylegającą częścią wyrostka barkowego łopatki,
- więzadło kruczo-obojczykowe:
- czworoboczne stanowi część przednio-boczną, odchodzącą od kresy czworobocznej obojczyka,
- stożkowate stanowi część tylno-przyśrodkową, odchodzącą od guzka stożkowatego obojczyka[1].
Ruchy w stawie barkowo-obojczykowym umożliwiają unoszenie i obniżanie łopatki, wysuwanie do przodu i cofanie obręczy, a także drobne ruchy obrotowe[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, s. 481–482, ISBN 978-83-200-4323-5.
