Staw pierścienno-tarczowy
Staw pierścienno-tarczowy (łac. articulatio cricothyroidea) – w anatomii człowieka staw łączący chrząstkę pierścieniowatą i chrząstkę tarczowatą. Ma budowę stawu kulistego, w którym panewka leży na bocznym brzegu płytki chrząstki pierścieniowatej, a główka na wewnętrznej stronie wierzchołka rogu dolnego chrząstki tarczowatej. Do brzegów powierzchni stawowych przyczepia się luźna i cienka torebka stawowa, wzmocniona przez więzadło rogowo-pierścienne (ligamentum ceratocricoideum), dzielone na części przednią, boczną i tylną (wyróżniane czasem jako osobne więzadła rogowo-pierścienne przednie, boczne i tylne – ligamentum ceratocricoideum anterius, laterale i posterius)[1][2].
Ruchy w stawie pierścienno-tarczowym, przemieszczające względem siebie chrząstkę pierścieniowatą i chrząstkę tarczowatą, oddalają lub zbliżają tym samym także od chrząstki tarczowatej chrząstkę nalewkowatą, połączoną z chrząstką pierścieniowatą. Powoduje to napinanie lub rozluźnianie więzadeł głosowych[1][2]. Nadmierne ruchy są ograniczane przez silne więzadło pierścienno-tarczowe pośrodkowe, biegnące pionowo w linii pośrodkowej pomiędzy górnym brzegiem chrząstki pierścieniowatej a dolnym brzegiem chrząstki tarczowatej jako wzmocnienie stożka sprężystego[1][2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom II. Trzewa, wyd. X, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, s. 353–354, ISBN 978-83-200-4501-7.
- ↑ a b c Ryszard Aleksandrowicz, Bogdan Ciszek, Anatomia kliniczna głowy i szyi, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2007, s. 544–545, ISBN 978-83-200-3243-7.
