Stefan Wiliński
Stefan Wiliński (ur. 12 stycznia 1899, zm. 28 maja 1971 w Buenos Aires) – kapitan artylerii Wojska Polskiego II RP, w 1967 awansowany przez władze RP na uchodźstwie na stopień majora artylerii.
 major artylerii
| |
| Data urodzenia |
12 stycznia 1899 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
28 maja 1971 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
 
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się 12 stycznia 1899 jako syn Kazimierza[1]. Pochodził z ziemi lwowskiej[2]. Był harcerzem[2]. Podczas I wojny światowej był żołnierzem Legionów Polskich[2]. U kresu wojny w listopadzie 1918 uczestniczył w obronie Lwowa w 1918 w trakcie wojny polsko-ukraińskiej[2].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej[2]. Został awansowany na stopień porucznika w korpusie oficerów taborów ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3][4]. W latach 20. był oficerem 10 Dywizjonu Taborów w Przemyślu[5][6]. Następnie został zweryfikowany w stopniu porucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[7]. W 1928 był oficerem 11 Pułku Artylerii Polowej w Stanisławowie[8]. Został awansowany na stopień kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930[9]. W 1932 był oficerem Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi[10]. W 1939 był oficerem mobilizacyjnym 9 Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej w Brześciu[11].
Po zakończeniu II wojny światowej żył na emigracji w Argentynie[2]. W 1967 został awansowany przez władze RP na uchodźstwie na stopień majora artylerii[12]. Zmarł 28 maja 1971 w Buenos Aires[2]. Został pochowany na tamtejszym cmentarzu Olivos[2]. Był żonaty, miał dzieci[2].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości (9 listopada 1932)[13]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[14]
Przypisy edytuj
- ↑ Stefan Wiliński [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2022-11-14].
- ↑ a b c d e f g h i Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 21, s. 114, Grudzień 1971. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1041.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 951.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1037.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 947.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 475.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 385.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 195.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 462.
- ↑ 9 dywizjon artylerii przeciwlotniczej. przeciwlotnicza.pl. [dostęp 2018-10-07].
- ↑ Lista oficerów Polskich Sił Zbrojnych według awansów dokonanych na uchodźstwie. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 4, s. 8, 30 czerwca 1969.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
Bibliografia edytuj
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.