Subsidium charitativum
Subsidium charitativum (dosłownie: wsparcie miłosierne) – niezbyt wysoka[potrzebny przypis] danina płacona przez zwolnione z podatków duchowieństwo. Była to opłata dobrowolna, jednak zwyczajowo przyjęło się, że w przypadku uchwalenia przez sejm podatku nadzwyczajnego należało ją uiścić. Ustanawiana okazjonalnie, czasami na prośbę sejmu, np. sejmu koronacyjnego w 1502 r[1]. W 1621 roku podczas synodu w Piotrkowie prymas Jan Wężyk przeprowadził uchwalenie subsidium charitativum w ramach finansowego wsparcia króla szykującego się do walki z Turcją[2]
Subsidium charitativum było odpowiednikiem hiberny podatku płaconego na utrzymanie wojska w zimie przez ludność dóbr królewskich. Nazwa wsparcie miłosierne miała podkreślać, że majątki kościelne są wolne od płacenia normalnych podatków[3]. Po zniesieniu hiberny w 1775 r. ludność z dóbr duchownych została obciążona obowiązkiem corocznego płacenia subsidium charitativum w ustalonej kwocie. Podatek ten pobierany był jeszcze w okresie Księstwa Warszawskiego i Królestwa Polskiego jednak miał charakter podatku gruntowego[4].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Fryderyk Papée, Aleksander Jagiellończyk, wyd. 2, Kraków: Universitas, 1999, ISBN 97883-242-2496-8.
- ↑ Wincenty Przyałgowski, Żywoty biskupów wileńskich. T. Petersburg 1859, s. 82.
- ↑ Tadeusz Łepkowski, Słownik historii Polski. Warszawa 1973, s.470
- ↑ Antoni Mączak, Encyklopedia historii gospodarczej Polski do 1945 roku. Warszawa 1981, Tom 2, s.347
Bibliografia edytuj
- Tadeusz Łepkowski: Słownik historii Polski. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1973.
- Antoni Mączak: Encyklopedia historii gospodarczej Polski do 1945 roku. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1981.