Swarloka

Swarloka, Swarga – sfera w zaświatach, trzecia pośród saptaloka. Jest siedzibą i niebem Indry. Nazywana jest Światem Mahendry (Światem Wielkiego Indry) w komentarzu Jogabhaszja do wersu III.26 Jogasutr Patańdźalego.

Braminizm

Mitologia bramińska swarlokę określa terminami:

Swarga
Trinaka
Triwisztapa
Nakaprisztha

Niezależnie jednak od formy, terminy te oznaczają raj boga Indry^[1]

Bhagawadgita

W treści Bhagawadgity (9.20), swarga to pośrednia kraina niebiańska. Zamieszkują ją bóstwa i zmarli (pitry), którzy za życia prowadzili cnotliwe życie, modlili się do bóstw i spełniali dedykowane bóstwom ofiary jadźńa. Pełni dla nich rolę raju. Jednak gdy wyczerpie się ich dobra karma, nagromadzona wskutek pobożnego życia w zgodzie z dharmą, będą zmuszeni opuścić swargę i ponownie reinkarnować na Ziemi. Według wykładni nauk z Bhagawadgity, osiągnięcie swargi nie jest równoznaczne z uzyskaniem wyzwolenia^[2].

Jogabhaszja

Wjasa opisuje, iż swarlokę zamieszkuje sześć klas istot niebiańskich (dewaicznych):

grupa trzydziestu trzech
agniszwatta
jamja
tuszita
aparinirmitawaśawartin
parinirmitawaśawartin

Wszystkie posiadają samorodne ciała, umiejętności aiśwarja, czyli osiem wielkich siddhi, a siłą woli potrafią spełniać swoje pragnienia. Czas ich życia to jedna kalpa. Mieszkańcy świata Indry doświadczają rozkoszy (kama). Ich życzenia spełniają najpiękniejsze i najczulsze z nimf (apsary)^[3].

Wisznupurana

Swargaloka, jako Sfera Nieba zawiera się w przestrzeni pomiędzy Słońcem a Gwiazdą Polarną (Dhruwa). Tak jak i na bhurloce (czyli Ziemi), mieszkańcy tej sfery nie są wolni od odpowiedzialności za skutki swoich czynów (obowiązuje prawo karmy)^[4].

Krijajoga

Filozofia krijajogi nazywa swarlokę terminem mahaśunja (Wielka pustka)^[5].

W polskiej kulturze

Polskim odpowiednikiem Swarloki jest swarga (niebiosa), patrz Swaróg.

Przypisy

↑ Swarga. W: Louis Frédéric: Słownik cywilizacji indyjskiej. Przemysław Piekarski (red. nauk.). Wyd. 1. T. 2. Katowice: Wydawnictwo "Książnica", 1998, s. 248, seria: Słowniki Encyklopedyczne "Książnicy". ISBN 83-7132-370-0.
↑ Swarga. W: Georg Feuerstein: Joga – Encyklopedia. Maria Kużniak (tłum.). Wyd. 1. Poznań: Wydawnictwo BRAMA, 2004, s. 278. ISBN 83-914652-5-X.
↑ Księga trzecia. W: Leon Cyboran: Klasyczna joga indyjska. Jogasutry przypisywane Patańdżalemu i Jogabhaszja czyli komentarz do Jogasutr przypisywany Wjasie. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, 1986, s. 167, seria: Biblioteka Klasyków Filozofii. ISBN 83-01-05354-2.
↑ Dodatek III. Charakterystyka Lok, czyli Sfer Kosmicznych według Wisznu Purany. W: Andrzej Wierciński: Magia i religia. Szkice z antropologii religii. Wyd. 1. Kraków: Zakład Wydawniczy >>NOMOS<<, 2000, s. 278-279. ISBN 83-85527-19-2.
↑ I.13. W: Jnanavatar Swami Sri Yukteswar Giri: Kaivalya Darsanam. The Holy Science. Wyd. 7. Los Angeles: Self-Realization Fellowship, 1972, s. 14. ISBN 0-87612-051-6.

[1] Swarga. W: Louis Frédéric: Słownik cywilizacji indyjskiej. Przemysław Piekarski (red. nauk.). Wyd. 1. T. 2. Katowice: Wydawnictwo "Książnica", 1998, s. 248, seria: Słowniki Encyklopedyczne "Książnicy". ISBN 83-7132-370-0.

[2] Swarga. W: Georg Feuerstein: Joga – Encyklopedia. Maria Kużniak (tłum.). Wyd. 1. Poznań: Wydawnictwo BRAMA, 2004, s. 278. ISBN 83-914652-5-X.

[3] Księga trzecia. W: Leon Cyboran: Klasyczna joga indyjska. Jogasutry przypisywane Patańdżalemu i Jogabhaszja czyli komentarz do Jogasutr przypisywany Wjasie. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, 1986, s. 167, seria: Biblioteka Klasyków Filozofii. ISBN 83-01-05354-2.

[4] Dodatek III. Charakterystyka Lok, czyli Sfer Kosmicznych według Wisznu Purany. W: Andrzej Wierciński: Magia i religia. Szkice z antropologii religii. Wyd. 1. Kraków: Zakład Wydawniczy >>NOMOS<<, 2000, s. 278-279. ISBN 83-85527-19-2.

[5] I.13. W: Jnanavatar Swami Sri Yukteswar Giri: Kaivalya Darsanam. The Holy Science. Wyd. 7. Los Angeles: Self-Realization Fellowship, 1972, s. 14. ISBN 0-87612-051-6.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]