Zaświaty

Zaświaty – w wierzeniach religijnych oznacza świat (lub światy) istniejący poza przestrzenią dostępną bezpośredniej percepcji wyznaczony najczęściej poprzez konkretny model kosmosu dla różnych ludów lub obszarów świata.

Tryptyk „Ogród rozkoszy“: Ogród Eden Hieronim Bosch

Zaświaty mają charakter wieczny niezniszczalny (Raj) i zniszczalny (boskie lata w mitologii indyjskiej). Krainy zaświatów mają swoje granice przestrzenne i można je opisać i nadać konkretne cechy. Ich opis często jest symboliczny jednakże bogaty w szczegóły topograficzne lub w opisy funkcjonalności krainy. Zaświaty o cechach wzorowanych na realnych obszarach geograficznych określane są jako krainy mityczne (np. miasta, ogrody, osady). Zaświaty, gdzie w opisie kładzie się nacisk na funkcjonalność krainy, są pojmowane jako stan a nie jako miejsce.

W większości kultur zaświaty są związane ściśle z modelem kosmosu. Modele takie mają najczęściej swoje centrum (pępek świata) przez który przechodzą osie orientujące kierunki wszechświata. Poniżej linii poziomej umieszczone są najczęściej krainy o cechach negatywnych (dolny świat) choć niekiedy bywają wyjątki. Ważnymi elementami zaświatów jest drzewo i góra kosmiczna. Wyznaczają one oś kosmiczną wokół której roztaczają się różne światy. Najczęściej przedstawione są jako modele trzech, siedmiu lub dziewięciu pięter.

Zaświaty w kulturach

Zaświaty w kulturach Wschodu Starożytnego

Sumer

• Dilmun
• Kur (zwany również jako Ki-Gal) - jest światem podziemnym

Babilon

• Arall

Mitologia słowiańska

W kategorii mitologii słowiańskiej pojęcie to dotyczy najczęściej Nawii i Wyraju. Życie pozagrobowe uznawano u Słowian za ciąg dalszy doczesnego. Z tego względu na drogę zmarłemu dawano to co najpotrzebniejsze z pokarmu, odzieży czy broni.

Chrześcijaństwo

W kategorii religii chrześcijańskiej pojęcie to dotyczy najczęściej piekła (w tym otchłani) i nieba (w katolicyzmie dodatkowo czyśćca, a w prawosławiu mytarstwy).

Zobacz też

• Krainy mityczne Azteków

Bibliografia

• Zaświaty i krainy mityczne, wyd Znak, Kraków 1999, ISBN 83-7006854-5
• Ks. François Brune, Umarli mówią do nas. Fakty naukowe potwierdzające istnienie transkomunikacji. Konstancin-Jeziorna, Wyd. Medium, 2007, (463 stron)