Symploka (gr. συμπλοκή symplokḗ – „splot”[1][2], łac. complexiō[3]) – figura retoryczna polegająca na połączeniu anafory z epiforą. Takie połączenie skutkuje tym, że na początku zdań, wersów czy segmentów wypowiedzi powtarzana jest jedna fraza, a na ich końcu – inna[4], np.:

Jakżeż ja się uspokoję –
pełne strachu oczy moje
pełne grozy myśli moje
pełne trwogi serce moje
pełne drżenia piersi moje
Jakżeż ja się uspokoję...

S. Wyspiański


Kto koronę przedawał? Panowie!

Kto koronę kupował? Panowie!

Kto wojska obce do kraju wprowadził? Panowie!


Stanisław Staszic, Przestrogi dla Polski

Przypisy

edytuj
  1. Władysław Kopaliński: symploke. [w:] Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych [on-line]. [dostęp 2018-07-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-30)].
  2. Henry George Liddell, Robert Scott: συμπλοκή. [w:] A Greek-English Lexicon [on-line]. [dostęp 2018-07-16]. (ang.).
  3. Charlton T. Lewis, Charles Short: complexĭo. [w:] A Latin Dictionary [on-line]. [dostęp 2018-07-16]. (ang.).
  4. Napisane przez Agnieszka Indebska, Epifora i symploke - wszystko, co warto o nich wiedzieć [online], Poprawna polszczyzna dla każdego, 28 czerwca 2021 [dostęp 2021-12-03] (pol.).