Szaury
Szaury (biał. Шавуры; ros. Шауры) – wieś na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie brasławskim, w sielsowiecie Słobódka.
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Sielsowiet | |
| Populacja • liczba ludności |
|
Położenie na mapie obwodu witebskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
Położenie na mapie Polski w 1939  | |
 55°38′59″N 27°07′15″E/55,649722 27,120833
| |
Historia
edytujW czasach zaborów w gminie Brasław, w powiecie nowoaleksandrowskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego[1].
W latach 1921–1939 wieś leżała w Polsce, w województwie nowogródzkim[2][3] (od 1926 w województwie wileńskim[4]), w powiecie brasławskim, w gminie Brasław[3][5].
Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało wieś 129 osób, 35 było wyznania rzymskokatolickiego a 94 prawosławnego. Jednocześnie 32 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową a 97 białoruska. Były tu 22 budynki mieszkalne[3]. W 1931 w 26 domach zamieszkiwało 120 osób[6].
Miejscowość należała do parafii rzymskokatolickiej i prawosławnej w Brasławiu. Podlegała pod Sąd Grodzki w Brasławiu i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Brasławiu[5].
Przypisy
edytuj- ↑ Szaury, wieś, powiat nowoaleksandrowski, gmina Brasław, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 810.
- ↑ Dz.U. z 1921 r. nr 16, poz. 93
- ↑ a b c Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej - Tom VII - Część II - Ziemia Wileńska – Powiaty: Brasław, Duniłowicze, Brasław i Wilejka, Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1923, s 4.
- ↑ Dz.U. z 1926 r. nr 6, poz. 29
- ↑ a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 1668.
- ↑ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 13.
Linki zewnętrzne
edytuj- Szaury, wieś, powiat nowoaleksandrowski, gmina Brasław, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 810.