Szlak zrywkowy – szlak wycięty w drzewostanie, umożliwiający przeprowadzenie transportu drewna od pnia do stosu (składnicy przyzrębowej). Zasadniczym elementem technicznym szlaków jest odstęp między nimi – uzależniony przede wszystkim od wieku drzewostanu.

Wyróżnia się cztery zasadnicze systemy szlaków zrywkowych:

  • System szlaków prostopadłych do drogi wywozowej, gdzie składnice znajdują się na końcu każdego ze szlaków.
    Zaletami takiego systemu jest:
    • Prostota wykonania,
    • Drewno zrywane jest po najkrótszej trasie.
      Wadami są:
    • Duża liczba składnic,
    • Mało drewna na składnicach.
  • System szlaków zrywkowych w „jodełkę”. Są tu szlaki zbiorcze, które wpadają do składnicy i szlaki zwykłe, dochodzące do zbiorczych. W tym przypadku jest jedna duża składnica.
    Zalety:
    • Mała liczba składnic,
    • Dużo drewna na każdej składnicy,
    • Lepsze udostępnienie terenu leśnego.
      Wady:
    • Wydłuża się odległość zrywki,
    • Więcej wycina się drzew,
    • Gleba na szlaku zbiorczym jest mocno ubita, uszkadzane są korzenie drzew przy szlaku.
  • System szlaków pod kątem 45 stopni do drogi wywozowej, system podobny do poprzedniego: jest jedna duża składnica.
    Zalety:
    • Mała liczba składnic,
    • Dużo drewna na składnicach
      Wady:
    • Znacznie wydłuża się odległość zrywki.
  • System szlaków zrywkowych wpisany w naturalną rzeźbę terenu, ma zastosowanie praktyczne w górach, gdzie inne systemy są nieprzydatne. Ograniczającym elementem są spadki podłużne i poprzeczne.