Szu-Suen

Szu-Suen, Szu-Sin – przedostatni władca z III dynastii z Ur, panujący w latach 2037-2030 p.n.e. (chronologia średnia), syn Szulgiego i brat Amar-Suena.

Królestwo III dynastii z Ur, przeżywające okres największego rozkwitu za czasów panowania Szulgiego (2096-2048 p.n.e.) od początku panowania Szu-Suena znajdowało się w ciągłej defensywie. Najpierw od północy i północnego wschodu plemiona koczowniczych Amorytów już to odrywały kolejne tereny peryferyjne, już to wkraczały pokojowo mniejszymi lub większymi grupami w głąb kraju, stwarzając problem dla królewskiej administracji. Nie mogąc sprostać najeźdźcom militarnie, usiłowano radzić sobie z nimi w rozmaity sposób. Przydzielano przybyszom w czasowe użytkowanie ziemię i pastwiska, próbując stymulować ich asymilację, względnie zaciągano całe niekiedy szczepy i rody do królewskiej armii, z powodzeniem niekiedy wykorzystując je do walki z nowo napływającymi, bardziej agresywnymi pobratymcami. Powstała w ten sposób bardzo delikatna i potencjalnie niebezpieczna sytuacja uzależnienia nie tylko obronności, ale i wewnętrznej spójności państwa od lojalności nie do końca zasymilowanych, nowych poddanych króla Ur. System mógłby zapewne funkcjonować jeszcze przez jakiś czas pod warunkiem utrzymania granic i prestiżu militarnego armii królewskiej. Tymczasem już w 4 roku panowania Szu-Suen, budując gdzieś na przedpolach samego Sumero-Akadu wielki pas umocnień zwany „murem przeciw Amorytom” (sum. bad₃ MAR.TU), pogodził się ostatecznie z utratą dostarczających ogromne trybuty rozległych terenów północnej i środkowej Mezopotamii. Nie mogło to nie pozostać bez wpływu na i tak słabnącą ekonomikę kraju.

Zobacz też

Bibliografia

Praca zbiorowa pod redakcją naukową Joachima Śliwy, 2005, Wielka Historia Świata Tom 2 Stary i Nowy Świat od „rewolucji” neolitycznej do podbojów Aleksandra Wielkiego, Oficyna Wydawnicza FOGRA, ss. 209, ISBN 83-85719-83-0
Marek Stępień, Kodeks Hammurabiego, Wydawnictwo ALFA, Warszawa 2000, ss. 9-11, ISBN 83-7179-192-5