Tadeusz Sączewski
Tadeusz Sączewski (ur. 8 grudnia 1894, zm. 1940 w Rumunii) – major broni pancernych Wojska Polskiego II RP.
 major broni pancernych
| |
| Data urodzenia |
8 grudnia 1894 |
|---|---|
| Data śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1905–1935 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytuj8 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika i przydzielony do artylerii w Rembertowie[1][2].
Po zakończeniu wojny z bolszewikami pełnił służbę w 8 pułku artylerii polowej w Płocku. Następnie został przeniesiony do rezerwy i przydzielony w rezerwie do 8 pap. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 660. lokatą w korpusie oficerów artylerii[3][4][5]. Później został przemianowany na oficera zawodowego w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 lutego 1925 w korpusie oficerów artylerii. W 1928 pełnił służbę w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu[6], a cztery lata później w 1 pułku pancernym w Poznaniu[7]. W marcu 1934 został przeniesiony do 1 batalionu czołgów i samochodów pancernych[8]. 27 czerwca 1935 prezydent RP nadał mu stopień majora z dniem 1 stycznia 1935 w korpusie oficerów artylerii i 2. lokatą[9]. W 1937 został przeniesiony do korpusu oficerów broni pancernych w stopniu majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 2. lokatą[10]. W marcu 1939 przebywał w sanatorium, a jego oddziałem macierzystym był 5 batalion pancerny w Krakowie[11]. W tym samym roku dowodził 2 dywizjonem pociągów pancernych w Niepołomicach[12][13].
4 września, po zakończeniu mobilizacji, wraz z pozostałością dywizjonu ewakuował się koleją do Tarnobrzega, gdzie miał zorganizować Ośrodek Zapasowy Pociągów Zapasowych Nr 1. Sytuacja na froncie uniemożliwiła mu organizację ośrodka, w związku z czym kontynuował ewakuację, transportem samochodowym, przez Sandomierz, Lwów, Brody, Stanisławów i Kołomyję[14]. 19 września przekroczył granicę z Rumunią. W maju następnego roku zmarł w obozie internowanych[15].
Ordery odznaczenia
edytuj- Krzyż Walecznych[16][10]
- Odznaka „Znak Pancerny” nr 655 – 11 listopada 1934[17]
Przypisy
edytuj- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 12 z 19 grudnia 1918, poz. 324.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 13 z 23 grudnia 1918, poz. 383.
- ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 251.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 730, 844.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 652, 769.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 436, 467.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 189, 731.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 164.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935, s. 71.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 232.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 795.
- ↑ Szubański 1989 ↓, s. 62, tu jako mjr Eugeniusz Sączewski.
- ↑ Krawczak i Odziemkowski 1987 ↓, s. 34, tu jako mjr Eugeniusz Sączewski.
- ↑ Krawczak i Odziemkowski 1987 ↓, s. 190, tu jako mjr Stanisław Sączewski.
- ↑ Straty ↓.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 189.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 listopada 1934, s. 238.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Tadeusz Krawczak, Janusz Odziemkowski: Polskie pociągi pancerne w wojnie 1939 r. Warszawa: Wydawnictwo Książka i Wiedza, 1987. ISBN 83-05-11723-5.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Rajmund Szubański: Polska broń pancerna 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07660-X.
Linki zewnętrzne
edytuj- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2022-04-04].