Szeroki Wierch
Szeroki Wierch (1315 m[1]) – masyw górski w paśmie połonin w Bieszczadach Zachodnich.
 Szeroki Wierch widziany z Tarnicy (czerwiec) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
1315[1] Tarniczka, 1294, 1268, 1238 m n.p.m. |
Położenie na mapie Karpat  | |
Położenie na mapie Beskidów Wschodnich  | |
Położenie na mapie Bieszczadów Zachodnich  | |
 49°04′44,6″N 22°43′28,9″E/49,079056 22,724694
| |
Szeroki Wierch stanowi zachodni skraj grupy Tarnicy, od jej najwyższego szczytu jest oddzielony niewielką przełęczą (1286 m[2]). Jest to wydłużony, pokryty połoniną grzbiet mający cztery kulminacje: ok. 1238[2](mapy podają 1243[3]), 1268,3, 1293,6 i 1315,4 m[2]. Najwyższa posiada osobną nazwę: Tarniczka[3].
Pasmo Szerokiego Wierchu ograniczają doliny: Terebowca od północy oraz Wołosatki od południa i zachodu. Od masywu Krzemienia oddziela je przełęcz (1160 m) zwana Przełęczą Goprowską (dawniej w miesiącach letnich ratownicy GOPR mieli tam swój namiot dyżurny). Z odkrytego grzbietu Szerokiego Wierchu rozciągają się widoki na okoliczne szczyty, m.in. Połoninę Caryńską, masyw Rawek, Bukowe Berdo, Krzemień, Tarnicę. Wzdłuż pasma biegnie czerwony szlak pieszy (fragment Głównego Szlaku Beskidzkiego)[3].
Z rzadkich w Polsce gatunków roślin stwierdzono występowanie na południowym stoku Szerokiego Wierchu zarazy macierzankowej[4].
Szlaki turystyczne
edytuj
czerwony szlak pieszy z Ustrzyk Górnych na Przełęcz pod Tarnicą – jedna z możliwości wejścia na Tarnicę (3 h)[3]
Przypisy
edytuj- ↑ a b Trasa 1 – Tarnica z Wołosatego i Ustrzyk Górnych, [w:] Piotr Sieńko i inni, Niezbędnik turystyczny – Bieszczady, Piwniczna-Zdrój: Agencja Wydawnicza WiT, 2021, s. 55, ISBN 978-83-89580-21-4 (pol.).
- ↑ a b c Geoportal2 | iMap [online], mapy.geoportal.gov.pl [dostęp 2019-01-28].
- ↑ a b c d Bieszczady i Góry Sanocko-Turczańskie. Mapa turystyczna. Skala 1:75 000. Wydanie trzecie. Warszawa: PPWK SA. ISBN 83-7329-436-8.
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.