Teoria usznych tonów harmonicznych i rezydualnych

Teoria usznych tonów harmonicznych i rezydualnych – jedna z teorii dotyczących zjawiska interwałów harmonicznych w muzyce. Według niej o postrzeganiu pary dźwięków jako konsonansowe (zgodnie brzmiące) decydują uszne tony harmoniczne i rezydualne. Powstają one w perylimfie przy zgodnych alikwotach. Teoria ta została przedstawiona przez niemieckiego muzyka Carla Reineckego, amerykańskiego komparatystę Renégo Welleka (tony harmoniczne) oraz Schoutena (tony rezydualne)

Biorąc to pod uwagę zupełnie nowe znaczenie nabiera teoria pokrewieństw dźwiękowych.

Zobacz też

• Teoria proporcji
• Teoria pokrewieństw dźwiękowych
• Teoria stopniowości dźwięków

Bibliografia

• Ulrich Michels: Atlas muzyki Tom I. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2002, s. 21. ISBN 83-7255-085-9.