Tepłyk
Tepłyk (ukr. Теплик; pol. hist. Teplik[2]) – osiedle typu miejskiego na Ukrainie, w obwodzie winnickim, siedziba władz rejonu tepłyckiego. W 2001 roku liczyło ok. 6,7 tys. mieszkańców[3].
 Dwór | |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Rejon | |||||
| Populacja (2018) • liczba ludności |
| ||||
| Nr kierunkowy |
+380 4353 | ||||
| Kod pocztowy |
23800 | ||||
Położenie na mapie obwodu winnickiego  | |||||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||||
 48°39′34″N 29°45′14″E/48,659444 29,753889
| |||||
Historia edytuj
Prywatne miasto szlacheckie położone w województwie bracławskim było w 1789 własnością Stanisława Szczęsnego Potockiego[4]. Pod rozbiorami siedziba gminy Teplik w powiecie hajsyńskim guberni podolskiej.
W lutym 1919 r., podczas wojny domowej w Rosji , w pogromie dokonanym przez bandę ukraińską zginęło ok. 200 miejscowych Żydów.
Podczas okupacji hitlerowskiej, w lipcu 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 2000 (w tym ok. 700 Żydów z Bukowiny) osób. 26 maja 1942 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów zamordowali. Sprawcami zbrodni było Gestapo, niemiecka żandarmeria, litewskie oddziały pomocnicze oraz ukraińska policja[5].
Zabytki edytuj
- piętrowy dwór wybudowany w 1875 r. przez Augustowę Potocką. Zniszczony w 1917 r.[6]
- kościół Najświętszej Maryi Panny z roku 1822[7].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Чисельність наявного населення України на 1 січня 2018 року. Державна служба статистики України. Київ, 2018. стор.14
- ↑ Teplik, wł. Potockiej, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 300.
- ↑ Tepłyk na stronie Rady Najwyższej Ukrainy
- ↑ Микола Крикун, Воєводства Правобережної України у XVI-XVIII століттях: Статті і матеріали, Lwów 2012, s. 519.
- ↑ Geoffrey P. Megargee (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1571.
- ↑ Antoni Urbański: ''Pro memoria: 4-ta serja rozgromionych dworów kresowych, (IV cz. książki Memento kresowe). Warszawa: 1929, s. 75.
- ↑ Dmytro Antoniuk, Po byłych majątkach Potockich i Jaroszyńskich