Tetrapulmonata
Tetrapulmonata – klad pajęczaków obejmujący Schizotarsata i Serikodiastida, zaliczany do Pantetrapulmonata.
| Tetrapulmonata | |||
| Schultz, 1990 | |||
.jpg) Przedstawiciel biczykoodwłokowców | |||
 Tygrzyk paskowany z rzędu pająków | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| (bez rangi) | Pantetrapulmonata | ||
| (bez rangi) | Tetrapulmonata | ||
| Synonimy | |||
| |||
Do kladu tego zalicza się 6 rzędów: rozłupnogłowce, biczykoodwłokowce, tępoodwłokowce, pająki oraz wymarłe Uraraneida i Haptopoda[1][2].
Pajęczaki te cechują się obecnością dwóch par płucotchawek umieszczonych w drugim i trzecim segmencie opistosomy, przy czym druga para uległa wtórnemu zanikowi u rozłupnogłowców i większości Araneomorphae. Charakterystyczne są dla nich także silnie zredukowane szczypce szczękoczułków, skomplikowanej budowy staw między krętarzem a biodrem, wyrastający z rzepki mięsień obniżacz pierwszego członu stopy, złożony z czterech elementów segmentalnych endosternit prosomy, utworzony częściowo z brzusznych fragmentów drugiego segmentu opistosomy łącznik (pedicel) oraz duża gardziel położona za mózgiem. Ich plemniki cechuje układ 9+3 mikrotubuli w aksonemie[3].
Kladogram Pantrapulmonata według Garwooda i Dunlopa (2014)
|
Monofiletyzm Tetrapulmonata uzyskał silne wsparcie w licznych analizach filogenetycznych, m.in. Shultza z 1990 i 2007 roku[3][1], Regiera i innych z 2010 roku[4] oraz Garwooda i Dunlopa z 2014 roku. Stanowią one jeden z najmniej kontrowersyjnych wysokiej rangi kladów w obrębie pajęczaków[2]. Analogiczny takson pod nazwą Caulogastra wprowadził już w 1893 roku Pocock[5], a w 1977 van der Hammen użył dlań nazwy Arachnidea[6]. Nazwa Tetrapulmonata wprowadzona została w 1990 roku przez Shultza[3].
Większość współczesnych analiz filogenetycznych wskazuje na wymarłe Trigonotarbida jako grupę siostrzaną dla Tetrapulmonata (razem tworzą klad Pantetrapulmonata)[1][2]. Analizy Shultza z 1990 roku oraz Wheelera i Hayashi z 1998 roku jako siostrzane dla Tetrapulmonata wskazywały głaszczkochody, z którymi łączono je w klad Megoperculata[3][7]. W analizie Giribeta i innych z 2002 roku jako siostrzane dla Tetrapulmonata pojawiły się kapturce[8]. Van der Hammen łączył w 1989 roku Tetrapulmonata z Cryptognomae w klad Neosternata[9], a Weygoldt i Paulus w 1979 roku łączyli Tetrapulmonata z Apulmonata w Lipoctena[10].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Jeffrey W. Shultz. A phylogenetic analysis of the arachnid orders based on morphological characters. „Zoological Journal of the Linnean Society”. 150, s. 221 – 265, 2007.
- ↑ a b c Russell J. Garwood, Jason A. Dunlop. Three-dimensional reconstruction and the phylogeny of extinct chelicerate orders. „PeerJ”. 2 (e641), 2014. DOI: 10.7717/peerj.641.
- ↑ a b c d Jeffrey W. Shultz. Evolutionary morphology and phylogeny of Arachnida. „Cladistics”. 6 (1), s. 1–38, 1990. DOI: 10.1111/j.1096-0031.1990.tb00523.x.
- ↑ Jerome C. Regier, Jeffrey W. Shultz, Andreas Zwick, April Hussey, Bernard Ball, Regina Wetzer, Joel W. Martin, Clifford W. Cunningham. Arthropod relationships revealed by phylogenomic analysis of nuclear protein-coding sequences. „Nature”. 463 (7284), s. 1079–1083, 2010. DOI: 10.1038/nature08742.
- ↑ Reginald I. Pocock. On some points in the morphology of the Arachnida (s.s.) with notes on the classification of the group.. „Ann. Mag. nat. Hist., Scr.”. 11 (6), s. 1-19, 1893.
- ↑ Leendert van der Hammen. A new classification of Chelicerata.. „Zool. Meded., Leiden”. 51, 1977.
- ↑ W.C. Wheeler, C.Y.Hayashi. The phylogeny of the extant chelicerate orders. „Cladistics”. 14, s. 173–192, 1998.
- ↑ G. Giribet, G.D. Edgecombe, W.C. Wheeler, C. Babbit. Phylogeny and systematic position of Opiliones: a combined analysis of chelicerate relationships using morphological and molecular data. „Cladistics”. 18, s. 5–70, 2002.
- ↑ Leendert van der Hammen: An introduction to comparative arachnology. Leiden: SPB Academic Publishing, 1989.
- ↑ P. Weygoldt, H.F. Paulus. Untersuchungen zur Morphologie, Taxonomie und Phylogenie der Chelicerata. „Zeitschrift für Zoologische Systematik und Evolutionsforschung”. 17, s. 85– 116, 177–200, 1979.