Tonin nowozelandzki
Tonin nowozelandzki[4], delfin Hektora[5] (Cephalorhynchus hectori) – gatunek ssaka z rodziny delfinowatych (Delphinidae). Najmniejszy przedstawiciel swojej rodziny i rzędu. Epitet gatunkowy honoruje Sir Jamesa Hectora, założyciela Muzeum Narodowego Nowej Zelandii.
| Cephalorhynchus hectori[1] | |||
| (van Beneden, 1881) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| (bez rangi) | walenie | ||
| (bez rangi) | zębowce | ||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
tonin nowozelandzki | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Podgatunki[2] | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 C. h. hectori C. h. maui | |||
Występowanie edytuj
Nie występuje licznie, jego stada (około 2-5 osobników) można spotkać w przybrzeżnych wodach Nowej Zelandii wokół Wyspy Południowej i na zachód od Wyspy Północnej. Okresowo jednak łączą się w grupy 20-300 osobników[6]. Niepokój budzą przypadkowe zaplątania się tych delfinów w sieci i śmierć z uduszenia lub śmierć głodowa.
Pożywienie edytuj
Delfiny Hektora żywią się małymi rybami od powierzchniowych do przydennych oraz dziesięciornicami.
Wygląd fizyczny edytuj
Są nieduże, największy zmierzony dotąd okaz samica, miała trochę ponad 1,5 metra długości i ważyła 57 kg. Małe zaraz po urodzeniu mierzą między 0,6 m a 0,7 m. Delfiny te mają czarną, niemal kwadratową płetwę grzbietową, szare boki i biały brzuch.
Rozmnażanie edytuj
Delfiny Hektora osiągają dojrzałość płciową w wieku 7-9 lat, po osiągnięciu 119-145 cm długości. Młode rodzą się wczesnym latem oraz pomiędzy listopadem a lutym. Samica opiekuje się potomstwem około 1,5-2 lata[7][8].
Podgatunki edytuj
Wyróżnionio dwa podgatunki C. hectori[4][9]:
- C. hectori hectori – tonin nowozelandzki
- C. hectori maui – tonin północny – wpisany do Czerwonej Księgi IUCN w kategorii CR (krytycznie zagrożony)[10]
Przypisy edytuj
- ↑ a b Cephalorhynchus hectori, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Cephalorhynchus hectori. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 8 stycznia 2009]
- ↑ R.R. Reeves i inni, Cephalorhynchus hectori, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2015.2 [dostęp 2015-09-10] (ang.).
- ↑ a b Nazwa polska za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 187. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ Polskie i łacińskie nazwy waleni. Morświn. [dostęp 2015-03-14].
- ↑ Macdonald, D., p. Evans, B. Wursig.: All The World's Animals.. New York,: Torstar Books Inc., 1984.
- ↑ Nowak, R.. Walker's Mammals of the World. „Johns Hopkins University Press.”, 1991.
- ↑ Slooten, E., S. Dawson.. Hector's Dolphin.. „Handbook of Marine Mammals”, s. 311-331, 1994. London Academic Press.
- ↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Cephalorhynchus hectori. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2015-09-10]
- ↑ R.R. Reeves i inni, Cephalorhynchus hectori ssp. maui, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2015.2 [dostęp 2015-09-10] (ang.).