Traumatomutilla pilkingtoni
Pomóż nam go sprawdzić: oceń zgłoszoną nominację.
Traumatomutilla pilkingtoni – gatunek błonkówki z rodziny żronkowatych i podrodziny Sphaeropthalminae. Endemiczny dla Argentyny.
| Traumatomutilla pilkingtoni | |
| Bartholomay et Williams, 2019 | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Plemię | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Traumatomutilla pilkingtoni |
Taksonomia
edytuj
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 2019 roku przez Pedra R. Bartholomaya i Kevina A. Williamsa na łamach „Insecta Mundi”. Opisu dokonano wyłącznie na podstawie samic. Jako lokalizację typową wskazano Balnearię w argentyńskiej prowincji Córdoba[1].
Epitet gatunkowy nazwano na cześć brytyjskiego filozofa, komika, prezentera, autora i aktora Karla Pilkingtona, którego to ów owad przypominać ma okrągłą, pomarańczową głową[1].
T. pilkingtoni umieszczana jest w obrębie rodzaju w monotypowej grupie gatunków pilkingtoni[1].
Morfologia
edytujBłonkówka o ciele długości od 5 do 8 mm[1].
Pomarańczowobrązowa do pomarańczowoczerwonej głowa ma gęsto rozmieszczone dołeczki na czole, ciemieniu i policzkach, niemal prostą krawędź tylną, wąsko oddzielone od bezładnie i płytko pomarszczonych guzków czułkowych grzbietowe żeberko skrobalne, praktycznie nieobecne boczne żeberka skrobalne, szeroko odseparowane od żeberka gularnego i hypostomalnego żeberka policzkowe, nieco nabrzmiałe grzbietowo-bocznie żeberko potyliczne oraz jednozębne żuwaczki. Czułki mają drugi człon biczyka tak długi jak nóżka. Owłosienie głowy jest srebrzystobiałe do srebrzystozłotego z czarną do rudoczarnej plamką na środku ciemienia[1].
Pomarańczowobrązową mezososomę porastają głównie szczecinki srebrnobiałe do srebrzystozłotych, jedynie na środku jej grzbietu rosną szczecinki czarne czy rudoczarne. Na całym wierzchu mezososomy obecne są areolki i punkty, a na bokach przedplecza i pleurach rzeźba niemal w całości zakryta jest gęstymi szczecinkami. Przedplecze jest mniej więcej tak szerokie jak głowa i nieznacznie szersze od śródtułowia, o płaskich przetchlinkach na bocznych krawędziach. Łuska tarczki jest dobrze wykształcona, łukowata w widoku tylnym. Żeberka przednio-boczne są tak szerokie jak owa łuska i połączone ze sobą. Pozatułów jest po bokach gładki, błyszczący, opatrzony rozproszonymi, drobnymi, płytkimi punktami. Śródplecze nie jest przewężone przed przetchlinkami pozatułowia. Tylna powierzchnia pozatułowia jest dłuższa od grzbietowej[1].
Metasoma jest brunatnoczarna z parą dużych, podłużnych, prawie jajowatych, niemal zlanych pośrodkowo plamek pomarańczowoczerwonej barwy na drugim tergicie. Okrywę z szczecin ma srebrzystobiałą do srebrzystozłotej z wyjątkiem czarnych lub rudoczarnych szczecinek na środku drugiego tergitu, prawie całych tergitach trzecim i czwartym oraz tylno-bocznych częściach tergitu piątego. Sternit pierwszy jest opatrzony tępym, wydatnym żeberkiem podłużnym, drugi rozproszonym dołeczkowaniem, a te od trzeciego do szóstego dołeczkowaniem gęstym i grubym. Prawie jajowate pygidium ma bezładnie pomarszczoną powierzchnię i ciągnące się na całej długości z wyjątkiem nasadowego brzegu listewki boczne[1].
Ekologia i występowanie
edytujOwad sucholubny, zasiedlający formację roślinną chaco. Ubarwieniem upodobniony jest do innych żronek występujących na tym samym obszarze, np. Cephalomutilla haematodes[1].
Gatunek neotropikalny, endemiczny dla Argentyny, znany z prowincji Tucuman, Córdoba i Santiago del Estero[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i Pedro R. Bartholomay i inni, Traumatomutilla André miscellanea: Revision of the bellica, bifurca, diabolica, and vitelligera species groups, and a new group for the new species T. pilkingtoni Bartholomay and Williams (Hymenoptera: Mutillidae: Sphaeropthalminae: Dasymutillini), „Insecta Mundi”, Center for Systematic Entomology, 11 lipca 2019, s. 1–37 [dostęp 2024-06-24] (ang.).