USS Grampus (SS-207)

USS Grampus (SS-207)amerykański okręt podwodny z czasów drugiej wojny światowej typu Tambor, o wyporności w zanurzeniu 2370 ton. Okręt został zwodowany 23 grudnia 1940 roku w stoczni Electric Boat w Groton, po czym przyjęty do służby w marynarce amerykańskiej 23 maja 1941 roku. Po japońskim ataku na Pearl Harbor przeszedł z Atlantyku na Pacyfik, docierając przez Kanał Panamski na Hawaje 1 lutego 1942 roku. W maju 1942 roku, wraz z dwoma innymi jednostkami swojego typu — USS „Tautog” (SS-199) i „Gar” (SS-206) — oraz USS „Greenling” (SS-213) typu Gato, „Grampus” wziął udział w nieudanej operacji przeciw uchodzącemu z pola bitwy na Morzu Koralowym, uszkodzonemu lotniskowcowiShōkaku”. W trakcie wojny na Pacyfiku ukończył ogółem pięć patroli bojowych z rezultatem w postaci jednego potwierdzonego przez JANAC zatopienia, tankowca „Kaijo Maru Nr 2” o pojemności 8636 ton.

USS Grampus (SS-207)
Ilustracja
Klasa

okręt podwodny

Typ

Tambor

Historia
Stocznia

Electric Boat

Położenie stępki

14 lutego 1940

Wodowanie

23 grudnia 1940

 US Navy
Wejście do służby

23 maja 1941

Zatopiony

5 marca 1943 (?)

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


1475 ton
2370 ton

Długość

93,8 metra

Szerokość

8,3 metra

Zanurzenie testowe

75 metrów

Napęd
4 silniki Diesla (1350 KM każdy)
2 silniki elektryczne (1370 KM każdy)
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


20 węzłów
9 węzłów

Zasięg

12 000 mil morskich przy prędkości 10 węzłów na powierzchni

Uzbrojenie
24 torpedy Mark XIV
Załoga

60 oficerów i marynarzy

Okręt zatonął w niewyjaśnionych do dziś okolicznościach w trakcie swojego szóstego patrolu, zatopiony być może 5 marca 1943 roku w przeddzień bitwy w cieśninie Blackett przez japońskie niszczycieleMinegumo” i „Murasame”. Według innej wersji wydarzeń, „Grampus” mógł zostać zatopiony przez japoński samolot, wcześniej – 19 lutego tego samego roku w okolicy wyspy Vella Lavella. Żadnej z tych wersji nie udało się dotąd potwierdzić, toteż data, miejsce oraz przyczyna zatonięcia okrętu wciąż pozostają tajemnicą.

Bibliografia edytuj