Ullmannit
Ullmannit – minerał należący do gromady siarkosoli antymonowych. Jak większość antymonowych minerałów kruszcowych, powstaje on w wyniku niskotemperaturowych procesów hydrotermalnych.
| |
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Skład chemiczny | |
|---|---|
| Twardość w skali Mohsa |
5,5 |
| Łupliwość |
doskonała |
| Układ krystalograficzny |
regularny |
| Gęstość minerału |
6,7 g/cm³ |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa |
ołowianoszary, cynowobiały, z pstrymi nalotami |
| Rysa |
szaro- czarna |
| Połysk |
metaliczny |
Pospolity w Górach Kruszcowych, w Harzgerode w górach Harz, w Siegerlandzie w Niemczech. Najładniejsze kryształy można znaleźć w Monte Nabra w okolicach Sarrabus na Sardynii we Włoszech, jak również w Ramsbeck w regionie Sauerland. Minerał jest kruchy. Zbliźniaczenia występują niezwykle rzadko. Ullmannit występuje najczęściej w skupieniach ziarnistych lub ziemistych.
Został odkryty w 1843 w kopalni Storch und Schöneberg (Nadrenia Północna-Westfalia, Niemcy)[1] i nazwany na cześć niemieckiego chemika i mineraloga Johanna Ullmanna (1771-1821)[2].
Przypisy edytuj
- ↑ Mineralienatlas Lexikon – Mineral Data. Mineralienatlas. [dostęp 2010-05-04]. (niem.).
- ↑ Ullmannite Mineral Data. Webmineral. [dostęp 2010-05-04]. (ang.).
Bibliografia edytuj
- Olaf Medenbach, Ulrike Medenbach, Atlas minerałów, Warszawa: Wydawnictwo RM, 2008, s. 46, 174-175, ISBN 978-83-7243-644-3, OCLC 316437968.