Uromyces rumicis
Uromyces rumicis (Schumach.) G. Winter – gatunek grzybów z rodziny rdzowatych (Pucciniaceae)[1]. Mikroskopijny grzyb będący pasożytem niektórych roślin z rodzin rdestowatych[2].
 Uredinia na dolnej stronie liścia szczawiu | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Uromyces rumicis |
| Nazwa systematyczna | |
| Uromyces rumicis (Schumach.) G. Winter Pilze Deutschl.: 145 (1884) | |
.jpg)
Systematyka i nazewnictwo edytuj
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Uromyces, Pucciniaceae, Pucciniales, Incertae sedis, Pucciniomycetes, Pucciniomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy zdiagnozował go w 1803 r. Heinrich Christian Friedrich Schumacher nadając mu nazwę Uredo rumicis. Obecną nazwę nadał mu Heinrich Georg Winter w 1884 r.[1]
Ma 7 synonimów. Niektóre z nich:
- Coeomurus rumicis (Schumach.) Kuntze1898
- Uromyces rumicum (DC.) Fuckel, 1860[3].
Morfologia i rozwój edytuj
Rdza jednodomowa – cały jej cykl życiowy odbywa się na jednym żywicielu. Rdza o uproszczonym cyklu rozwojowym, wytwarzająca tylko jeden rodzaj zarodników – urediniospory[4].
Uredinia tworzą się na obydwu stronach liści porażonych roślin, bezpośrednio w zielonych tkankach liści, lub w środku małych, czerwono-brązowych plam na liściach, sporadycznie na ogonkach i łodygach. Są małe (o średnicy do 0,5 mm), wzniesione, początkowo zamknięte w naskórku żywiciela, który w czasie dojrzewania zarodników pęka, odsłaniając cynamonowobrunatną masę urediniospor. Urediniospory kuliste lub prawie kuliste,18-25,5 × 6,5–22,5 µm ze ścianką o jednolitej grubości 1–1,5 µm, cynamonowo-brązowe, kolczaste z jedną do trzech rozproszonych por rostkowych. Czas zwilżenia niezbędny do ich inokulacji wynosi około 30 min, kiełkują i rozwijają się w czasie 6–8 dni, a optymalna do tego temperatura wynosi od 8 do 20 °C[4].
Występowanie edytuj
Podano występowanie Uromyces rumicis w Ameryce Północnej, Europie, Azji, Afryce, Australii i na Nowej Zelandii, najliczniej w Europie[5]. W Polsce podano jego występowanie na wielu gatunkach szczawiu (Rumex) i na ziarnopłonie wiosennym (Ficaria verna)[2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2023-04-02] (ang.).
- ↑ a b Wiesław Mułenko, Tomasz Majewski, Małgorzata Ruszkiewicz-Michalska, Wstępna lista grzybów mikroskopijnych Polski, Kraków: W. Szafer. Institute of Botany, PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-75-4.
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2023-04-02] (ang.).
- ↑ a b M.J. Morris, Uromyces rumicis on Emex australis in South Africa, „Phytophylactica”, 14, 1982, s. 13–16 [dostęp 2023-04-02] (ang.).
- ↑ Występowanie Uromyces rumicis na świecie (mapa) [online], gbif/> [dostęp 2023-04-02].