Wikipedia

Veto (gra karciana)

Szlachecka Gra Karciana Veto! (SGK: Veto) – polska kolekcjonerska gra karciana rozgrywająca się w scenerii XVII-wiecznej Rzeczypospolitej, której historia alternatywna jest inspirowana historią, literaturą oraz legendami (sezon Czarty i Upiory). Gracze kierują frakcjami podczas wolnej elekcji. Celem gry jest osadzenie na tronie swojego kandydata na króla (elekta) lub pokonanie przeciwnej frakcji.

Historia

edytuj

Pierwsza edycja gry ukazywała się w latach 2004–2005 i została wydana przez Krakowską Grupę Kreacyjną (KGK, w składzie: Kuba Janicki, Krzysztof Schechtel, Tomasz Majkowski, Marcin Tomczyk, Michał Rokita)[1][2][3]. Już po czterech miesiącach twórcy szacowali, że w grę gra prawie tysiąc osób[3].

Druga ukazywała się w latach 2007–2017. Miała kilku wydawców. Debiutowała w 2007 roku (wydana przez wydawnictwo Imperium)[1], od czerwca 2009[4][5] do 2013 roku wydawcą gry była Kuźnia Gier[6]. W roku 2014 wydawcą gry została Fabryka Gier Historycznych[6][7][8], a w roku 2015 grę przejęło Wydawnictwo Veto[9]. W 2017 Wydawnictwo Veto ogłosiło „tymczasowe zawieszenie działalności wydawniczej”[10].

Gra posiadała aktywną scenę turniejową. Istniał ogólnopolski ranking graczy, a przez kilka lat Fabryka Gier Historycznych organizowała mistrzostwa krajowe pod nazwą Indywidualne Mistrzostwa Polski a także Elitarny Turniej Sarmacki[11].

Recenzent serwisu Poltergeist (polter.pl) w 2009 określił grę jako jedną „z najpopularniejszych polskich karcianek”[12]. Według jednego z twórców, złoty okres gry to lata 2009–2012, gdy w Polsce była to druga najpopularniejsza kolekcjonerska gra karciana (po Magic: the Gathering); w tym okresie gra miała rocznie „kilkaset turniejów rocznie, kilkuset aktywnych graczy, a jeszcze więcej cichych zwolenników”[2]. Spadek popularności gry po roku 2012 był wyjaśniony tematyką sezonu Czarty i Upiory, krytykowanego za „odejście od klimatów sienkiewiczowskich” i nacisk na „zjawiska nadprzyrodzone” (np. wprowadzenie postaci takich jak diabeł Boruta czy potworów takich jak utopce), a także konkurencją związaną z rozwojem tytułów LCG (patrz Android: Netrunner)[8][13]. Według artykułu w Komputer Świecie z 2015, gra „przeżywa drugą młodość i znów wkracza w fazę świetności”[14].

W 2010 ukazał się tez samodzielny dodatek Veto! Konfrontacja[15]. Veto! otrzymało także spin-offów w postaci gier planszowych Veto: The Boardgame z 2013 (autorzy: Krzysztof Schechtel, Michał Stachyra, Maciej Zasowski)[16] i Liberum Veto z 2016[17].

Sezony

edytuj

Druga edycja gry od 2010 roku ukazuje się w postaci sezonów – powiązanych tematycznie bloków, w których turniejowo legalne są tylko wydane w nich (bądź przedrukowane) karty pochodzące z dodatków aktualnego sezonu. Wcześniej wydane dodatki zostały zaliczone do sezonu podstawowego.

  • Podstawowy
    • Podstawka (2007)
    • Charakternicy (2008)
    • Casus belli (2008)
    • Ogniem i Mieczem (2009) (Jest to dodatek zamykający sezon podstawowy i otwierający sezon Warchoły i Pijanice; mogą się w nim pojawić karty z tego sezonu)
  • Warchoły i Pijanice
    • Do szabel! (2010)
    • Rębajłowie (2011)
    • Krwi (2011)
  • Szpiedzy i Dyplomaci
    • W niewoli (2012)
    • Spiskowcy (2012)
    • Królobójstwo (2013)
  • Czarty i Upiory
    • Cmentarzysko (2013)
    • Danse Macabre (2014)
    • Malleus Maleficarum (2015)
  • Potop
    • Initium Calamitatis Regni (2015)
    • Trudne Czasy (maj 2016)
    • Polonia Invicta (grudzień 2016)
    • Finis Poloniae (2017)

Mechanika

edytuj

Gra jest przeznaczona dla dwóch osób. Gracze kierują frakcjami podczas wolnej elekcji. Celem gry jest osadzenie na tronie swojego kandydata na króla (elekta) lub pokonanie przeciwnej frakcji. Gracze zbierają i tworzą talie kart. Karty przedstawiające rozmaitych bohaterów, uzbrojenie, lokacje, manewry szermiercze oraz wydarzenia (zarówno specyficzne, takie jak konkretne bitwy, jak i generyczne z epoki gry). W grze są też żetony (reprezentujące dukaty i głosy na sejm). Dukaty służą do wystawiania bohaterów i ich ulepszania (np. kartami uzbrojenia); bohaterowie natomiast wykonują akcje agitacyjne lub pojedynkują się, zbierając głosy i osłabiając przeciwnika[1][15][18][19].

Frakcje

edytuj

W grze występuje pięć frakcji: Awanturnicy, Dworscy, Radziwiłłowie, Osmanowie i Wiśniowieccy, różniących się stylem gry[1].

  • Awanturnicy – frakcja najbardziej nastawiona na grę agresywną i grabieżczą. Niegdyś powiązana ze szlacheckimi infamisami i warchołami, obecnie jej szeregi pełne są kozaków. Elektem Awanturników jest Bohdan Chmielnicki.
  • Dworscy – obejmują głównie centralną Polskę. Główną postacią Dworskich jest Jan Kazimierz Waza, natomiast herbem frakcji jest herb Wazów. Dworscy opierają się na bogactwie i wpływowych postaciach, pozostając poza zasięgiem przeciwnika i unikając pojedynków.
  • Radziwiłłowie – ich krajem jest Litwa. Sami Radziwiłłowie skupiają się głównie na spiskach i podburzaniu tłumu, wygrywają głównie przez agitację. Elektem Radziwiłłów jest Janusz Radziwiłł.
  • Wiśniowieccy – pochodzą z Rusi, skupieni są na walce i wykorzystywaniu sławy by zdobywać poparcie za pomocą takich osobistości jak Skrzetuski, Podbipięta czy Wołodyjowski. Elektem Wiśniowieckich jest książę Jeremi Wiśniowiecki.
  • Osmanowie – pochodzą z Imperium Osmańskiego, w ramach rozwoju fabuły gry w sezonie Szpiedzy i Dyplomaci zyskali oni panowanie nad Polską (król Ibrahim I), lecz wraz z jego końcem ich panowanie zostało zrzucone. Od premiery sezonu Czarty i Upiory frakcja ta przestała być wspierana.

Analiza

edytuj

Gra jest uznawana za jeden z przykładów na znaczenie kultury sarmackiej (szlacheckiej, I Rzeczypospolitej) w polskiej popkulturze i branży gier. Veto! wywodzi swoją bezpośrednią inspirację od fabularnej gry Dzikie Pola, a także twórczości Jacka Komudy. Gra zawiera liczne elementy historyczne, ale miesza okresy czasowe, zawiera także elementy ahistoryczne – postacie fikcyjne i elementy fantastyczne (Michał Machocki zauważył, że w grze „występują zmarły w 1610 S. Stadnicki, urodzony w 1612 J. Wiśniowiecki i fikcyjni Atos, Portos i Aramis”, a także inne postacie z książek m.in. Henryka Sienkiewicza czy Jacka Komudy)[20][1].

Zarówno twórcy gry, jak i gracze zgadzają się, że gra ma walory edukacyjne (w kontekście informacji historycznych) i popularyzuje kulturę sarmackiej (neosarmatyzm), a także w pewnym stopniu, wartości patriotyczne. Machocki zauważa, że „Veto! prezentuje materialne i duchowe dziedzictwo Rzeczypospolitej w sposób szeroki, lecz płytki”. Gra przekazuje informacje historyczne w sposób uproszczony na potrzeby gry, niemniej nawet podstawowy mechanizm gry (zbieranie głosów – „kresek”) zawiera informacje m.in. o systemie wolnej elekcji czy strukturze społecznej (brak prawa wyborczego wśród poza szlachtą polską płci męskiej); pisze także, że „potencjału edukacji historycznej można się dopatrzyć w mnogości elementów kultury materialnej (rodzaje broni, zbroi, koni, trunków, ubrań, budowli gospodarczych), społecznej (grupy społeczne i zawodowe, wydarzenia polityczne i towarzyskie) oraz wojskowej (nazwy i cechy formacji militarnych), a także w obecności postaci historycznych”. Poza elementami związanymi bezpośrednią z grą, popularyzacja kultury sarmackiej odbywa się przez organizację wydarzeń towarzyszących turniejom Veta! takich jak konkursy wiedzy o kulturze sarmackiej czy używanie kostiumów historycznych (patrz cosplay, rekonstrukcja historyczna)[1].

Gra jest uważana za pierwszą polską kolekcjonerską grę karcianą (patrz też Crystalicum)[19][21].

Odbiór

edytuj

W 2009 grę zrecenzował Mateusz Nowak dla czasopisma „Rebel Times”. Grę ocenił pozytywnie (8/9 na 10), chwaląc „wykonane solidnie i estetycznie”, dopracowane zasady, klimat i „przyjemność” rozgrywki, a także cenę; skrytykował jednak słabą instrukcję, pisząc, że nauka gry wymaga nieraz „żmudnego szukania informacji w Internecie”[19]. W tym samym roku recenzent serwisu Poltergeist (polter.pl) pochwalił grę za przystępną cenę, klimat, walory edukacyjne, i polecił „wszystkim, którzy lubią dobrą zabawę i ostrą rywalizacje”, oceniając ja na 9.5[12].

W 2011 grę pozytywnie oceniła Justyna Lenda dla fanzinu Esensja, chwaląc ją za tło historyczne, humor i „soczystą rozgrywkę, pełną dynamizmu, możliwości i zwrotów akcji”[15].

W 2012 grę zrecenzował pozytywnie Przemysław Mrówka dla serwisu Histmag, pisząc, że jest to pozycja „ciekawa, barwna, wciągająca, osadzona w realiach historycznych, nawiązująca do sienkiewiczowskiej trylogii”[21].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c d e f Michał Mochocki, Gry sarmackie w ujęciu anglo-amerykańskich heritage studies, „Homo Ludens” (1(10)), 2017, s. 151–192, ISSN 2080-4555 [dostęp 2024-04-27] (pol.).
  2. ↑ a b Cudze chwalicie, swego nie znacie – rozmawiamy z Krzysztofem Schechtelem, twórcą Szlacheckiej Gry Karcianej Veto! [online], Komputer Świat, 16 listopada 2015 [dostęp 2024-04-28] (pol.).
  3. ↑ a b Historyczno-przygodowa rozrywka. Dziennik Polski. 27 września 2004.
  4. ↑ Kuźnia Gier wydawcą VETO! – Gry karciane – POLTERGEIST [online], polter.pl, 27 maja 2009 [dostęp 2024-04-28] (pol.).
  5. ↑ Kuźnia Gier nowym wydawcą Veto 2! – POLTERGEIST [online], polter.pl, 27 maja 2009 [dostęp 2024-04-28] (pol.).
  6. ↑ a b Fabryka Gier Historycznych nowym wydawcą Veto [online], Szlachecka Gra Karciana Veto!, 26 sierpnia 2014 [dostęp 2024-04-28] [zarchiwizowane z adresu 2014-08-26].
  7. ↑ Kości Zostały Rzucone: Od zera do... wydawcy [online], koscizostalyrzucone.pl, 27 sierpnia 2014 [dostęp 2024-04-28] [zarchiwizowane z adresu 2014-08-27].
  8. ↑ a b Kącik gry Veto: Wywiad z Adamem Kwapińskim, przedstawicielem Fabryki Gier Historycznych i nowym wydawcą Veto, „Rebel Times” (89), Rebel.pl, luty 2015, s. 42–44 [zarchiwizowane z adresu 2022-08-14].
  9. ↑ Byłem głupcem [online], veto2ed.pl, 1 października 2015 [dostęp 2024-04-28] [zarchiwizowane z adresu 2015-10-01].
  10. ↑ Przyszłość Veto [online], web.archive.org, 22 grudnia 2017 [dostęp 2024-04-28] [zarchiwizowane z adresu 2017-12-22].
  11. ↑ Piotr Żuchowski, Kącik gry Veto Spotkania i turnieje, „Rebel Times” (91), Rebel.pl, kwiecień 2015, s. 41.
  12. ↑ a b Veto! Szlachecka Gra Karciana. Recenzja jednej z najpopularniejszych polskich karcianek (recenzja) [online], polter.pl, 17 maja 2009 [dostęp 2024-04-28] (pol.).
  13. ↑ Bartłomiej Rudzki, Kącik gry Veto: Historia w nowej odsłonie, „Rebel Times” (90), Rebel.pl, marzec 2015, s. 45–46 [zarchiwizowane z adresu 2022-08-14].
  14. ↑ Veto!, szlachecka gra karciana, powraca do łask [online], Komputer Świat, 6 listopada 2015 [dostęp 2024-04-28] (pol.).
  15. ↑ a b c Justyna Lenda, ‹Hej, kto szlachta – za Kmicicem!› [online], Esensja.pl, 18 kwietnia 2011 [dostęp 2024-04-28] (pol.).
  16. ↑ Veto: The Boardgame [online], BoardGameGeek [dostęp 2024-04-28] (ang.).
  17. ↑ Michał Mochocki, Stanisław Krawczyk, Aleksandra Mochocka, Polish History up to 1795 in Polish Games and Game Studies, „Games and Culture”, 2024, DOI: 10.1177/15554120241228490, ISSN 1555-4120 [dostęp 2024-04-28] (ang.).
  18. ↑ Veto! – Szlachecka gra karciana. Opis gry – Gry karciane – POLTERGEIST [online], polter.pl, 14 czerwca 2006 [dostęp 2024-04-28] (pol.).
  19. ↑ a b c Mateusz Nowak, Ja nie pozwalam!, „Rebel Times” (19), Rebel.pl, kwiecień 2009, s. 32–35 [zarchiwizowane z adresu 2022-08-14].
  20. ↑ Michał Mochocki, Sarmackie dziedzictwo kulturowe w grze fabularnej Dzikie Pola, „Homo Ludens” (1(3)), 2011, s. 139–154, ISSN 2080-4555 [dostęp 2024-04-27] (pol.).
  21. ↑ a b Przemysław Mrówka, Szlachecka Gra Karciana „Veto” – recenzja i ocena [online], histmag.org, 20 lipca 2012 [dostęp 2024-04-28].

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Veto_(gra_karciana)&oldid=73937994”