Wikipedia

Władysław Wiecierzyński

oficer Wojska Polskiego

Władysław Wiecierzyński (ur. 15 kwietnia 1894 w Suwałkach, zm. 22 lutego 1983 w Lesznie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Władysław Wiecierzyński
Ilustracja
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

15 kwietnia 1894
Suwałki

Data i miejsce śmierci

22 lutego 1983
Leszno

Przebieg służby
Lata służby

1913–1939

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

55 Poznański Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Krzyż Zasługi (II RP) Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939”

Życiorys edytuj

Urodził się 15 kwietnia 1894 w Suwałkach, ówczesnej stolicy guberni suwalskiej, w rodzinie Józefa i Bronisławy z Norbertów[1]. Ojciec był szewcem. W latach 1901–1910 uczęszczał do szkoły powszechnej oraz Prywatnej Siedmioklasowej Szkoły Handlowej w Suwałkach[2][3]. W październiku 1911 wstąpił do wojska rosyjskiego, lecz w następnym roku został zwolniony do rezerwy z powodów zdrowotnych[2]. W 1913 został powtórnie powołany do armii rosyjskiej[2]. W roku 1914 został skierowany do szkoły oficerskiej w Peterhofie[2]. W 1915 roku, po ukończeniu szkoły, został mianowany chorążym i otrzymał przydział do 141 możajskiego pułku piechoty walczącego w składzie rosyjskiej 36 Dywizji Piechoty Frontu Północno-Zachodniego[2]. W 1916 roku został awansowany na podporucznika, a w następnym roku na porucznika[4].

W 1917 roku, po demobilizacji, wrócił do rodzinnych Suwałk. 21 października 1918 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej[5]. W ramach działań konspiracyjnych wziął udział w rozbrojeniu patroli niemieckich na ziemi suwalskiej. W styczniu 1919 roku przebił się przez kordon wojsk niemieckich do Zambrowa i wstąpił do 1 Suwalskiego pułku strzelców, przemianowanego później na 41 Suwalski pułk piechoty[2]. W pułku objął dowództwo kompanii karabinów maszynowych, a później II batalionu[2]. Wziął udział we wszystkich walkach pułku. 16 kwietnia 1919 wyróżnił się w walkach o Lidę[6]. 15 sierpnia 1920 został ranny pod Modlinem[2].

1 czerwca 1921 roku, w stopniu kapitana nadal pełnił służbę w 41 pułku piechoty[7]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 518. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 41 pułk piechoty[8]. 22 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu w 41 pułku piechoty[9]. W 1923 roku był dowódcą III batalionu 41 pp[10]. W 1924 roku był na etacie przejściowym, na kursie dla młodszych oficerów piechoty w Chełmnie, pozostając oficerem nadetatowym 41 pp[11].

11 marca 1926 roku ogłoszono jego przeniesienie do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 24 batalionu granicznego w Sejnach[12][2][13]. 23 stycznia 1928 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z 1 dniem stycznia 1928 roku i 69. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14]. Latem 1929 roku został przeniesiony na stanowisko dowódcy 27 batalionu odwodowego w Snowie[2].

28 stycznia 1931 roku ogłoszono jego przeniesienie z KOP do 56 pułku piechoty wielkopolskiej w Krotoszynie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[15][16]. W listopadzie 1935 roku objął dowództwo 55 Poznańskiego pułku piechoty w Lesznie. 19 marca 1939 roku został awansowany na pułkownika w korpusie oficerów piechoty[4].

Na czele pułku walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku. Po utraceniu możliwości dowodzenia pułkiem wskutek ciężkich strat i bombardowań nieprzyjaciela w dniu 17 września 1939 przebił się przez Budy Stare – Kamion – Łaźnia do Puszczy Kampinoskiej. W okolicy Modlina dostał się do niewoli niemieckiej. W trakcie II wojny światowej przebywał w Oflagu XVIII A w Linzu, a od początku 1941 w Oflagu IIC w Woldenbergu (Dobiegniew) nr 20669/XVIII A.

Po powrocie z niewoli poza wojskiem. Uznany przez Inwalidzką Komisję Lekarską w Lesznie z powodu „odniesionej rany w 1939 i nabytej w niewoli niemieckiej choroby serca” inwalidą wojennym w 70 procentach. 25 kwietnia 1945 roku podjął pracę jako inwalida w Stacji Hodowli Nasion „Antoniny” w Lesznie. W 1950 roku wspólnie ze swymi podkomendnymi założył w Lesznie Spółdzielnię Inwalidów „Bzura”, później przemianowaną na „Kopernik”. Pracował w niej jako księgowy od 1953 do 1967 roku, kiedy to został przeniesiony na emeryturę[17][18]. Zmarł 22 lutego 1983 roku w Lesznie. Został pochowany w Lesznie na cmentarzu parafialnym przy ulicy Kąkolewskiej.

Pułkownik Władysław Wiecierzyński został upamiętniony w Lesznie tablicą na domu, w którym mieszkał. 24 stycznia 1991 roku uchwałą nr XI/52/91 jedna z ulic Leszna otrzymała nazwę „Płk. Władysława Wiecierzyńskiego”.

Rodzina edytuj

27 stycznia 1923 roku zawarł związek małżeński z Jadwigą Moniką Mackiewicz, córką Wiktora i Bogumiły (ur. 24 grudnia 1901 w Suwałkach). Żona ukończyła studia w Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie. 18 sierpnia 1939 roku wraz z synami była ewakuowana w okolice Lwowa. W czasie wojny była więziona w obozie koncentracyjnym Ravensbrück. Władysław i Jadwiga mieli dwóch synów: Władysława (ur. 8 kwietnia 1924) i Ryszarda (ur. 17 września 1928)[5]. Obaj synowie byli więźniami obozów koncentracyjnych Stutthof i Ravensbrück[19][18]

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
  2. ↑ a b c d e f g h i j Kolekcja ↓, s. 4.
  3. ↑ Andrzej Matusiewicz, Prywatna Siedmioklasowa Szkoła Handlowa w Suwałkach (1906–1914)
  4. ↑ a b c d 37. rocznica śmierci Płk Wiecierzyńskiego [online], www.sor69pplot.pl [dostęp 2017-11-20] (pol.).
  5. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
  6. ↑ Kolekcja ↓, s. 6.
  7. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 141, 940.
  8. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 36.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 549.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 245, 404.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 227, 348.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 marca 1926 roku, s. 81.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 118, 168.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 21.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 30.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 22, 584.
  17. ↑ Wielka Księga Piechoty Polskiej 1918–1939... s. 41.
  18. ↑ a b Autor [online], www.leszno.interbit.pl [dostęp 2017-11-20] [zarchiwizowane z adresu 2017-11-07].
  19. ↑ Bohaterowie 1939 [online], www.bohaterowie1939.pl [dostęp 2017-11-20].
  20. ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 3.
  21. ↑ M.P. z 1928 r. nr 262, poz. 641 .
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 14 lutego 1929, s. 74.
  23. ↑ M.P. z 1932 r. nr 109, poz. 142.
  24. ↑ Na podstawie fotografii [1]

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Wiecierzyński&oldid=73523438”