Włodzimierz Grabowski
Włodzimierz Julian Grabowski (ur. 2 stycznia 1900 w Przemyślu, zm. 5–6 kwietnia 1940 w Kalininie) – major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 major piechoty
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Włodzimierz Julian Grabowski |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
2 stycznia 1900 |
| Data i miejsce śmierci |
5–6 kwietnia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1916–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
      
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 2 stycznia 1900 w Przemyślu, w rodzinie Józefa i Anny z Deców[1][2][3]. W 1916 roku wstąpił do Legionów Polskich, ukrywając prawdziwą datę urodzenia. W latach 1916–1939 służył nieprzerwanie w 1 pułku piechoty Legionów, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 158. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 i 53. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5][6]. W marcu 1939 na stanowisku dowódcy I batalionu[7]. We wrześniu 1939 roku dowódca I batalionu 1 pułku piechoty Legionów.
Dostał się do sowieckiej niewoli i przebywał w obozie w Ostaszkowie[2]. 4 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Kalinińskiego[2]. 5 lub 6 kwietnia 1940 został zamordowany w Kalininie (obecnie Twer) i pogrzebany w Miednoje[2]. Od 2 września 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje.
Był żonaty, miał dwoje dzieci[2].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[8]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
23 kwietnia 2010 roku przy II Liceum Ogólnokształcącym im. Mikołaja Kopernika przy ul. Ułańskiej 2 w Łowiczu posadzono Dąb Pamięci o imieniu „Włodzimierz” poświęcony Włodzimierzowi Grabowskiemu[9].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 11848 pośmiertnie[10]
- Krzyż Niepodległości – 2 maja 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[11][12][1][13]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[6][14]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 19 marca 1937 „za zasługi w służbie wojskowej”[15][16]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[17]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[17]
- łotewski Medal Pamiątkowy 1918-1928 – 6 sierpnia 1929[18]
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-04].
- ↑ a b c d e Убиты в Калинине 2019 ↓, s. 339.
- ↑ Księga Cmentarna Miednoje 2005 ↓, s. 236, tu urodzony w Drohobyczu.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 124.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 472.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 31.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 548.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Grabowski Włodzimierz. katyn-pamietam.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-05)]. katyn-pamietam.pl [dostęp 2012-04-03] oraz Uroczystość KATYŃ 1940 – 2010 – 23 kwietnia 2010 r. 2lolowicz.pl [dostęp 2012-04-03]
- ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 415.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 102, poz. 123.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 listopada 1933, s. 282.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-04].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-04].
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 97.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 19 marca 1937, s. 7.
- ↑ a b Księga Cmentarna Miednoje 2005 ↓, s. 236.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929, s. 242.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Убиты в Калинине, захоронены в Медном. Лариса Еремина (red.). T. 1: Биограммы военнопленных А–Л. Moskwa: Общество «Мемориал», 2019. ISBN 978-5-6041921-4-6.
- Zuzanna Gajowniczek, Bernadetta Gronek, Bernard Kayzer: Miednoje. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Grzegorz Jakubowski (red.). T. 1 A–Ł. Warszawa: Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2005. ISBN 83-89474-06-9.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.