Wacław Aleksandrowicz
Wacław Aleksandrowicz (ur. 21 stycznia 1884 w Warszawie, zm. 19 maja 1926) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.
| |
 kapitan
| |
| Data i miejsce urodzenia |
21 stycznia 1884 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
19 maja 1926 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się 21 stycznia 1884 w rodzinie Ludwika, przedsiębiorcy i Eleonory[1]. Był młodszym bratem Konstantego ps. „Kostek” (1882–1918), oficera I Brygady Legionów Polskich[1]. Po ukończeniu gimnazjum w Mariampolu, złożył tamże egzamin dojrzałości w 1904, rozpoczął studia na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Tam wstąpił do Związku Walki Czynnej, potem do Związku Strzeleckiego w Krakowie. Tamże ukończył kurs oficerski Związku Strzeleckiego.
W czasie mobilizacji Związku w dowodził III plutonem 9 kompanii (należącej do V baonu). Brał udział w wyprawie kieleckiej w sierpniu 1914. W ramach pierwszych nominacji oficerskich 9 października 1914 został mianowany przez Józefa Piłsudskiego podporucznikiem piechoty. Uczestniczył z drobnymi przerwami na leczenie w całym szlaku bojowym I Brygady, aż do kryzysu przysięgowego w 1917. W kwietniu 1915 został przeniesiony na dowódcę 4 kompanii VI baonu. Podczas walk nad Styrem został ranny na początku listopada pod Wielką Miedżwią. Po 6 tygodniowym pobycie w szpitalach powrócił do oddziału. W czasie walk pod Kościuchniówką ponownie ranny w lipcu 1916 do końca października 1916 przebywał w szpitalu w Krakowie. 2 lipca 1915 został mianowany chorążym, a 1 kwietnia 1916 awansowany na podporucznika[2]. W następstwie kryzysu przysięgowego został internowany w Beniaminowie.
Ze względu na stan zdrowia 1 lutego 1918 został zwolniony z internowania. Po przybyciu do Krakowa wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, gdzie został przydzielony do oddziału lotnego i brał udział w rozbrajaniu Austriaków.
W wolnej Polsce mianowany porucznikiem piechoty (1 listopada 1918), przydzielony został do 5 pułku piechoty Legionów, z którym uczestniczył w walkach z Ukraińcami w okolicach Lwowa. W styczniu 1919 przeniesiony do 6 pułku piechoty Legionów dowodził kompanią. Podczas działań wojennych pułku na froncie litewsko-białoruskim został ranny 9 lipca. Po prawie 2 miesiącach leczenia powrócił do pułku, aby objąć dowództwo kompanii najpierw 2, a potem 5. W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził 8 kompanią, a od 10 września został oddany do dyspozycji dowództwa 2 Armii.
Po zakończeniu działań wojennych ponownie znalazł się w 6 pułku. W Wojsku Polskim zweryfikowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. W związku z pogarszającym się stanem zdrowia przeniesiony 25 października 1921 do rezerwy.
W 1923 został powołany do służby w Straży Granicznej, ale po niespełna pół roku został zdemobilizowany. W kwietniu 1925 rozpoczął ponownie służbę jako oficer rezerwy w 45 pułku piechoty. Ukończył kurs doszkalający i objął dowództwo 6 kompanii. Wkrótce 31 marca 1926 ponownie przeszedł w stan spoczynku.
Zginął tragicznie 19 maja 1926 w wyniku wypadku z bronią[1]. Pochowany na cmentarzu w Miorach[1].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 22 grudnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[3]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[1] (po raz pierwszy i drugi „za udział w b. Legionach Polskich”[4])
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e Żołnierze Niepodległości : Aleksandrowicz Wacław. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2022-08-29].
- ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 16.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 296, poz. 391.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 31 z 16 września 1922, s. 680.
Bibliografia edytuj
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Marek Piotrowicz: Pierwsze nominacje oficerskie w 1 Pułku Piechoty Legionów podczas postoju oddziałów Komendanta Piłsudskiego w Jakubowicach - 9.X.1914 r.. [dostęp 2008-07-26]. (pol.). Oleandry nr 14, Kielce, grudzień 2004.
- Wacław Lipiński, Walka zbrojna o niepodległość Polski w latach 1905-1918, Volumen, Warszawa 1990, ISBN 83-85218-00-9.
- Andrzej Czesław Żak: Rokitna 1915. Warszawa: Bellona, 1994. ISBN 83-11-08294-4.(przedruk z 1935 roku).
- Tadeusz Kasprzycki Kartki z dziennika oficera I Brygady Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, Warszawa 1934.