Wanda Krasuska Morycz

Wanda Michalina Morycz z domu Krasuska herbu Nowina (ur. 1863, zm. 4 lutego 1930 w Podłężu Szlacheckim, pochowana w Przystajni wspólnie z siostrą Zofią. Na nagrobku znajduje się inskrypcja „I mi” oraz data 1945, która jest datą pochówku Zofii, która zmarła w hitlerowskim obozie koncentracyjnym Ravensbruck w 1944 roku) – przedwojenna literatka i publicystka, żona powstańca styczniowego Juliusza Morycza.

Wanda Krasuska Morycz
Imię i nazwisko

Wanda Michalina Krasuska Morycz

Data urodzenia

1863

Data i miejsce śmierci

4 lutego 1930
Podłęże Szlacheckie

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

literatura piękna

Ważne dzieła
Herb
Nowina
Rodzina

Krasuscy herbu Nowina

Ojciec

Józef Krasuski

Matka

Wanda Laura z Tychów

Mąż

Juliusz Morycz

Rodzeństwo

Kazimiera Zofia

Publikowała Sonety w tygodniku ilustrowanym dla kobiet Bluszcz. Napisała również „Zbiorek poezyj Wandy Krasuskiej” oraz „Serce: poezje”[1][2].

Sonet z tygodnika ilustrowanego dla kobiet „Bluszcz”:

W STAREJ PLEBANIJCE.

Przy zamkniętym kościele stoi domek stary,

W ziemię wrosły, omszały, nizki, przygarbiony:

Niegdyś siedziba księdza, co musiał te strony

Opuścić, gdy ostatniej dopełnił Ofiary…

Od roku w pustym domku rozsiadły się – czary!

Z okien wyjrzały śnieżne firanek opony,

Pod niemi rozkwitł bujnie roślin gaj pieszczony,

Śród ścian rozbrzmiały szepty, śmiechy, piosnki, gwary!...

- „Co się stało?”- zdziwieni pytają przechodnie,

Patrząc na kwietne okna, błyszczące pogodnie,

Na dziwnie rozjaśniony budynek prastary…

- „Co się stało?” – Ot! Szczęście ulotne, motyle

W odwiecznej plebanijce przysiadło na chwilę,

Ujęte dłońmi – nowo-poślubionej pary…

Wanda Krasuska Moryczowa, Warszawa 1 Października 1905 r. Numer 40.[3]

Przypisy edytuj