Wikipedia

Warlock

niemiecki zespół heavymetalowy

Warlock – niemiecki zespół heavymetalowy, założony w roku 1982 przez członków undergroundowych kapel Snakebite i Beast. Zespół zyskał uznanie w Europie w połowie lat 80. XX wieku, między innymi dzięki osobowości i prezencji scenicznej głównej wokalistki, Doro Pesch. Warlock był zespołem supportującym znane kapele heavymetalowe, m.in. W.A.S.P., Judas Priest, Dio i Megadeth.

Warlock
Pochodzenie

Düsseldorf, Niemcy

Gatunek

Heavy metal, speed metal, power metal

Aktywność

1982–1989

Wydawnictwo

Mausoleum, Vertigo

Powiązania

Snakebite, Beast, Doro, Rage, U.D.O., Energy, Coracko, Casanova

Byli członkowie
Doro Pesch
Peter Szigeti
Rudy Graf
Thomas Studier
Michael Eurich
Frank Rittel
Niko Arvanitis
Tommy Bolan
Tommy Henriksen
Bobby Rondinelli
Jon Levin
Strona internetowa

Pod koniec lat 80. XX wieku Doro Pesch była jedyną członkinią oryginalnego składu zespołu; z przyczyn prawnych musiała zmienić nazwę kapeli na Doro. Zespół Doro na koncertach nadal grywa utwory z repertuaru Warlocka.

Zespół od roku 2003 grywa razem na festiwalach muzycznych i specjalnych wydarzeniach, pod nazwą Warlock 1986.

Historia

edytuj

Założenie i pierwszy kontrakt

edytuj

Pierwszy skład grupy wykrystalizował się spomiędzy członków zespołu Snakebite, w zachodnioniemieckim Düsseldorfie w roku 1980[1] w składzie: Doro Pesch (wokal), Michael Bastian (gitara), Frank Rittel (gitara basowa) i Thomas Franke (perkusja, poprzednio w zespole Stallion)[2]. Frankego zastąpił w niedługim czasie Michael Eurich – do zespołu Snakebite tuz przed rozpadem dołączył leworęczny gitarzysta Peter Szigeti z zespołu Beast. Snakebite i Beast to w owym czasie dwie główne kapele heavymetalowe grywające w okolicznych klubach i barach oraz nagrywające niskokosztowe taśmy demo w celu promowania swojej muzyki[2]. Pesch, Szigeti i Eurich próbowali swoich sił w innych zespołach, ale w roku 1982 zdecydowali o założeniu własnej formacji, wraz z basistą Thomasem Studierem i gitarzystą Rudym Grafem, któremu zespół zawdzięcza nazwę oraz sporo utworów. Managerem nowo założonej grupy został Peter Zimmermann, organizując dla nich rolę artysty rozgrzewającego publiczność przed występami niemieckiej hardrockowej kapeli Trance, co wzmocniło reputację Warlocka na lokalnej undergroundowej scenie heavymetalowych wykonawców[2].

Po nagraniu materiału demo na taśmie czterościeżkowej i wysłaniu jej do kilku wydawców muzycznych oraz czasopism branżowych[3], zespół podpisał kontrakt z belgijską niezależną wytwórnią Mausoleum Records. Basista Frank Rittel dołączył do zespołu jeszcze przed rozpoczęciem nagrywania debiutanckiej płyty, Burning the Witches w roku 1984[2] której produkcją zajął się Axel Thubeauville, zajmujący się też wyszukiwaniem utalentowanych niemieckich wykonawców heavymetalowych[3][4]. Album nagrano w sześć dni, przed wydaniem został zmiksowany przez Rainera Assmanna i Henry'ego Staroste[2].

Album został dobrze przyjęty przez krytyków[5][6] i fanów[2]. Zespół po raz pierwszy zagrał koncerty poza Niemcami, promując swój materiał[2][7], często grając razem z innym zespołem z tej samej wytwórni – Steeler[8]. Niestety, niedostatki w dystrybucji nagrań oraz kiepskie finansowanie trasy przez wytwórnię zmniejszyło potencjalny sukces komercyjny albumu, przez co Warlock rozczarował się wydawcą[2][9].

Hellbound i True as Steel

edytuj

Na początku roku 1985, zespół podpisał kontrakt ze znanym wydawcą, Phonogram i nagrał drugi album, Hellbound, wyprodukowany przez Henry'ego Staroste i wydany w maju 1985 nakładem Vertigo Records w Europie. Zespołem zainteresowały się media, zaczął być zapraszany do programów telewizyjnych w Wielkiej Brytanii[10] i Niemczech. W ramach pierwszej pełnej europejskiej trasy koncertowej zespołu odbył się m.in. koncert w londyńskim Camden Palace Theater, który został sfilmowany na potrzeby pierwszego wydawnictwa wideo zespołu – Metal Racer[11]. Po występie, brytyjskie pismo Kerrang! poświęciło Warlockowi entuzjastyczny artykuł[12], a sam zespół w głosowaniu czytelników zyskał miano najlepszego nowego wykonawcy (Best New Band) za rok 1985[13]. Doro Pesch została przez czytelników czasopisma muzycznego Metal Forces uznana za najlepszą wokalistkę w roku 1984[8]. Zespół zagrał na Metal Hammer Festival w niemieckim Loreley, we wrześniu, wraz z zespołami Metallica, Venom, Running Wild, Pretty Maids, Nazareth i Wishbone Ash[14].

W tym samym roku, po zakończeniu trasy promującej Hellbound, gitarzysta Rudy Graf opuścił zespół. Jego miejsce zajął Niko Arvanitis[15], poprzednio grający z Rittelem w zespole Stormwind[2][16].

W zmienionym składzie, zespół nagrał w czasie maj-czerwiec 1986 płytę True as Steel, ponownie wyprodukowaną przez Henry'ego Staroste i zmiksowaną w Stanach Zjednoczonych przez Michaela Wagenera[17]. Album spotkał się z mieszanymi reakcjami krytyków[15], lecz znalazł się najwyżej jak dotąd na liście sprzedaży albumów w Niemczech, dochodząc do miejsca 18[18], zaś w Stanach Zjednoczonych był dość często granym wydawnictwem, za sprawą singla Fight for Rock. Do tego utworu nakręcono też pierwszy teledysk zespołu, emitowany w MTV[19][20].

16 sierpnia 1986 Doro Pesch była pierwszą frontmanką zespołu heavymetalowego podczas festiwalu Monsters of Rock w brytyjskim Castle Donington, gdzie zespół zagrał na tej samej scenie, co Motörhead, Def Leppard, Ozzy Osbourne i Scorpions[21]. Warlock otworzył również festiwal Monsters of Rock na Maimarktgegelände Eisstadion w zachodnioniemieckim Mannheim, gdzie lista artystów była podobna, co na festiwalu brytyjskim, z dodatkiem McAuley Schenker Group i Bon Jovi[22]. Lata 1986 i 1987 zespół spędził na trasie, podczas której supportował w Wielkiej Brytanii W.A.S.P.[23], zaś w innych krajach Europy grając przed Judas Priest, w ramach ich trasy Fuel for Life[15].

Przełom międzynarodowy i zmiana nazwy

edytuj

Po trasie promującej True as Steel, Pesch spędziła pewien czas w Stanach Zjednoczonych wraz z nowym managerem zespołu, Alexem Grobem, promując zespół i uzgadniając występy i nagrania w USA[24]. W tym samym czasie Szigeti i Rittel zdecydowali się opuścić zespół, najprawdopodobniej nie będąc gotowymi na skutki przeniesienia się z zespołem do USA[25]. Zastąpili ich w krótkim czasie amerykańscy muzycy: Tommy Bolan (poprzednio Armed Forces) i Tommy Henriksen[20][24]. W nowym składzie zespół nagrał w USA swój czwarty i ostatni album studyjny, Triumph and Agony, wyprodukowany w roku 1987 przez Joeya Balina. Triumph and Agony to najlepiej sprzedający się album zespołu, w Niemczech posiadający status złotej płyty[26] i notowany na pozycji 80 listy Billboard 200[27]. Teledyski do singli All We Are i Für Immer[28], kręcone odpowiednio w korycie rzeki w okolicach Los Angeles i na bagnach Baton Rouge[29], często pokazywała amerykańska stacja telewizyjna MTV w ramach programu Headbangers' Ball[20].

 
Doro Pesch, wokalistka zespołu Warlock

Warlock koncertował w Europie jako zespół supportujący Dio[30], po czym ruszył w pierwszą długą trasę po USA, otwierając koncerty Megadeth wraz z Sanctuary[11]. Zagrał również kilka koncertów jako główna gwiazda, które otwierali tacy wykonawcy, jak Fates Warning, Sword i Lillian Axe. Eurich i Arvanitis opuścili zespół po trasie. Ich miejsca zajęli Bobby Rondinelli (poprzednio Rainbow) i gitarzysta Jon Levin (czasami przywoływany pod nazwiskiem Jon Devin).

Pod koniec roku 1988 Doro Pesch była jedyną członkinią oryginalnego składu zespołu a zarazem jedyną osobą pochodzenia niemieckiego. Peter Zimmermann, był manager grupy, wystosował w tym czasie pozew o prawa do nazwy zespołu oraz do materiałów promocyjnych, który wygrał[20][31]. Pesch kontynuowała walkę o prawo do nazwy kapeli, lecz zgodziła się na sugestię wydawcy, by zmienić nazwę na DORO, bo mogła kontynuować karierę muzyczną[31]; pierwsze wydanie albumu Force Majeure, nagranego z ostatnim składem Warlocka, było ostatnim, na którym pojawiła się naklejka z nazwą Warlock obok DORO, nie licząc albumu kompilacyjnego Rare Diamonds z roku 1991. Pesch odzyskała prawa do nazwy Warlock w roku 2011, po wieloletnich procesach sądowych[32] DORO jest zespołem nadal aktywnym i wykonującym utwory formacji Warlock na koncertach.

Inne działania

edytuj

Po opuszczeniu zespołu Warlock, Rudy Graf dołączył do niemieckiej speedmetalowej kapeli Rage w roku 1986, z którym nagrał album Execution Guaranteed[33]. Aktualnie pracuje jako muzyk sesyjny i autor utworów muzycznych.

Frank Rittel, Peter Szigeti i były perkusista Snakebite'a Thomas Franke zagrali w roku 1987 na Animal House, pierwszym albumie solowym byłego wokalisty zespoły Accept, Udo Dirkschneidera[34] Rittel i Szigeti założyli w latach 90. XX wieku zespoły grające melodyjny metal: Energy[35] i Coracko[36], które nie odniosły jednak znaczącego sukcesu.

Michael Eurich założył zespół Casanova wraz z wokalistą Michaelem Vossem; zespół aktywny był w końcówce lat 80. XX wieku.

Doro Pesch zjednoczyła siły ze Szigetim, Arvanitisem, Rittelem i Eurichem jako Warlock na koncercie świętującym dwudziestolecie formacji, 13 grudnia 2003 w Düsseldorfie, jak też na festiwalu Wacken Open Air 2014[37]. Kolejne problemy prawne związane z nazwą Warlock wywołane zostały przez byłego członka Rudy'ego Grafa – zespół w oryginalnym składzie występował na listach wykonawców podczas festiwali i innych wydarzeń jako „Warlock 1986”[38]. Frank Rittel porzucił grę na gitarze basowej i wycofał się z przemysłu muzycznego w roku 2004[32].

Arvanitis i Szigeti zagrali pod koniec kwietnia 2005 na koncercie Rock Classic Allstars w Bochum, w towarzystwie takich wykonawców, jak Martin Kesici, Axel Rudi Pell, Kai Hoffmann, Jeff Brown (ex-Sweet) i niemieckiej gwiazdy futbolu Holgera Adena[39].

W grudniu 2008, Pure Steel Records wydał pierwszy oficjalny tribute album poświęcony zespołowi Warlock – Tribute to Steel, na którym wystąpili członkowie zespołu.

Muzyka i styl

edytuj

Warlock to jeden z niewielu uznanych zespołów metalowych lat 80. XX wieku, którego frontmanką była kobieta – piosenkarzami byli raczej mężczyźni w stylu macho[15][40]. Głos Doro Pesch i osobowość sceniczna natychmiast zyskały uwagę fanów i prasy branżowej, dzięki czemu stała się głównym motorem promocji zespołu, jak też jego rzeczniczką[15].

Muzykę Warlocka określa się głównie jako heavy metal[41], a zespoły, które przywołuje się jako mające wpływ na twórczość Warlocka to Judas Priest, Scorpions, Accept[42] oraz wykonawcy nurtu New Wave of British Heavy Metal[15].

Styl utworów i dźwięk Warlocka ewoluował od tradycyjnego heavy metalu na ich debiutanckiej płycie Burning the Witches ku szybszym i ciemniejszym utworom na albumie Hellbound, w którym słychać wpływy power metalu – szybsze tempo, mocne refreny i teksty inspirowane fantastyką. True as Steel to płyta o bardziej komercyjnym charakterze, porzucająca nawiązania do fantastyki i okultyzmu[15][20] Triumph and Agony z kolei powraca częściowo stylem do debiutanckiego albumu, lecz wprowadza również melodyjne elementy dobrze przyjmowane przez stacje radiowe, typowe dla produkcji amerykańskich. Inne zespoły o podobnym dźwięku to np. Keel, Judas Priest z końca lat 80. XX wieku i Lizzy Borden.

Charakterystycznym utworem Warlocka jest też power ballad – tego typu utwory obecne są na każdej płycie zespołu[5].

Dyskografia

edytuj

Członkowie

edytuj

1982–1983

edytuj

1983–1985

edytuj
  • Doro Pesch - wokal
  • Peter Szigeti - gitara
  • Rudy Graf - gitara
  • Frank Rittel - bas
  • Michael Eurich - perkusja

1985–1987

edytuj
  • Doro Pesch - wokal
  • Peter Szigeti - gitara
  • Niko Arvanitis - gitara
  • Frank Rittel - bas
  • Michael Eurich - perkusja

1987–1988

edytuj

1988–1989

edytuj

Oś czasu

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Band: Doro. HardHarderHeavy.de, 2 wrzeżnia 2007. [dostęp 2019-03-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-19)]. (niem.).
  2. ↑ a b c d e f g h i Warlock: the story so far. „International Warlock Fan Club Info Magazine”, 1984. [dostęp 2019-03-02]. 
  3. ↑ a b Interviews: Axel Thubeauville. MetalKings.com, październik 2002. [dostęp 2019-03-02].
  4. ↑ Alfie Falckenbach: Mausoleum: The story behind the legendary heavy metal label. Part I (1982-1986). Music-Avenue.net, marzec 2002. [dostęp 2019-03-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (17 stycznia 2011)].
  5. ↑ a b Paul Suter, „Kerrang!” (65), Londyn: Spotlight Publications Ltd., 5 kwietnia 1984, s. 14.
  6. ↑ Bernard Doe. Warlock - Burning the Witches. „Metal Forces”, 1984. [dostęp 2019-03-02]. 
  7. ↑ Darren Crook, „Kerrang!” (67), London: Spotlight Publications Ltd., 3 maja 1984, s. 41.
  8. ↑ a b Dave Reynolds, Warlock interview, „Metal Forces” (14), 1985 [zarchiwizowane z adresu 2003-04-11].
  9. ↑ Derek Oliver. Witch Queen. „Kerrang!”, 11 lipca 1985. Londyn: Morgan Grampian. 
  10. ↑ Warlock - Live ECT 1985. YouTube, 2 sierpnia 2007. [dostęp 2019-03-02].
  11. ↑ a b Tony Cannella: Doro Pesch Biography. Doro Official Website. [dostęp 2019-03-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (10 września 2012)].
  12. ↑ Derek Oliver. Sizzling!. „Kerrang!”, s. 50, 17 października 1985. Londyn: Morgan Grampian. 
  13. ↑ Malcolm Dome. Warlock. „Mega Metal Kerrang!”, s. 2, 1986. Londyn: Spotlight Publications Ltd. 
  14. ↑ Metal Hammer Festival 1985. Songkick.com. [dostęp 2019-03-02].
  15. ↑ a b c d e f g Sylvie Simmons. 'Lock Jaw. „Mega Metal Kerrang!”, s. 8–11, 1986. Londyn: Spotlight Publications Ltd. 
  16. ↑ Stormwind. Encyclopaedia Metallum. [dostęp 2019-03-02].
  17. ↑ Derek Oliver. Siren of Steel. „Kerrang!”, s. 52–53, 7 sierpnia 1986. Londyn: United Magazines ltd.. 
  18. ↑ Suche nach "warlock". [w:] Charts.de [on-line]. Media Control Charts. [dostęp 2019-03-02]. (niem.).
  19. ↑ Warlock - Fight for Rock. YouTube, 14 stycznia 2010. [dostęp 2019-03-02].
  20. ↑ a b c d e True as Steel, Warlock, książeczka dołączona do płyty CD, Katowice: Metal Mind Productions, 2011, s. 2.
  21. ↑ Monsters of Rock. Castle Donington 1986. UK Rock Festivals.com, styczeń 2015. [dostęp 2019-03-02].
  22. ↑ Monsters of Rock 1986. TurnToDust86. [dostęp 2019-03-02].
  23. ↑ Garry Sharpe-Young: W.A.S.P.. MusicMight, 2009. [dostęp 2019-03-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (1 października 2012)].
  24. ↑ a b Warlock - I Do It My Way, „Metal Hammer”, listopad 1987 [dostęp 2019-03-02] [zarchiwizowane z adresu 2002-12-30].
  25. ↑ Warlock 1987 Interview. BSkyB, 1987. [dostęp 2019-03-02].
  26. ↑ Gold-/Platin-Datenbank: wyszukaj frazę Warlock. IFPI.de. [dostęp 2019-03-02]. (niem.).
  27. ↑ Warlock Billboard Albums. [w:] Allmusic [on-line]. Rovi Corporation. [dostęp 2019-03-02].
  28. ↑ Warlock - Für Immer. YouTube, 1 kwietnia 2012. [dostęp 2019-03-02].
  29. ↑ Udo Gröbbels: Wir haben im Paradies gelebt, und haben es nicht gemerkt. Rocktimes.de, 7 listopada 2006. [dostęp 2012-09-03]. (niem.).
  30. ↑ Dio: Dream Evil tour dates. Dio.net. [dostęp 2019-03-02].
  31. ↑ a b Daniel Hinds: Doro interview. The Plague.net, 2001. [dostęp 2019-03-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (17 sierpnia 2003)].
  32. ↑ a b Mitch Lafon: Doro Pesch Says She's Acquired Rights To Warlock Name. [w:] Bravewords.com [on-line]. Brave Words & Bloody Knuckles, 28 września 2001. [dostęp 2019-03-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (7 października 2011)].
  33. ↑ Rage - Execution Guaranteed. Encyclopaedia Metallum. [dostęp 2019-03-02].
  34. ↑ U.D.O. - Animal House. Encyclopaedia Metallum. [dostęp 2019-03-02].
  35. ↑ Energy. Encyclopaedia Metallum. [dostęp 2019-03-02].
  36. ↑ Coracko. Encyclopaedia Metallum. [dostęp 2019-03-02].
  37. ↑ Doro: Special Guest Stars Announced For Wacken Open Air Appearance. [w:] Blabbermouth.net [on-line]. Roadrunner Records, 18 czerwca 2004. [dostęp 2019-03-02].
  38. ↑ Tony Cannella. Doro Interview. „Metal Maidens”, 2 czerwca 2005. [dostęp 2019-03-02]. [zarchiwizowane z adresu 6 stycznia 2014]. 
  39. ↑ Axel Rudi Pell: More Tour Dates Announced. [w:] Blabbermouth.net [on-line]. Roadrunner Records, 30 marca 2005. [dostęp 2019-03-02].
  40. ↑ Biography for Doro Pesch. Internet Movie Database. [dostęp 2019-03-02].
  41. ↑ Greg Prato: Warlock Biography. [w:] Allmusic [on-line]. Rovi Corporation. [dostęp 2019-03-02].
  42. ↑ Warlock Via Inferno. „Metal Attack”, s. 28–31, 22 lipca 1985. (fr.). 

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Warlock&oldid=72868955”