Wielka Kołowa Turnia
Wielka Kołowa Turnia (słow. Veľká kolová veža, niem. Großer Pflockseeturm, węg. Nagy-Karótavi-torony[1], 2161[2] m n.p.m.) – turnia znajdująca się w górnej części Kołowej Grani w słowackich Tatrach Wysokich. Jest najwyższą i położoną najdalej na południowy wschód z trzech Kołowych Turni. Od Kołowego Kopiniaka na południu oddzielona jest Zadnią Kołową Ławką, natomiast od Pośredniej Kołowej Turni oddziela ją Pośrednia Kołowa Ławka[3]. Wielka Kołowa Turnia położona jest tuż ponad Zadnią Kołową Ławką[4].
 Wielka Kołowa Turnia wśród podpisanych obiektów | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
2161 m n.p.m. |
| Pierwsze wejście |
16 sierpnia 1907 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°12′55,4″N 20°12′00,7″E/49,215389 20,200194
| |
Grań, w której położone jest wzniesienie, oddziela od siebie dwie odnogi Doliny Kołowej: Bździochową Kotlinę po stronie zachodniej i Bździochowe Korycisko po stronie wschodniej. Do Bździochowego Koryciska opadają z turni północno-wschodnia ściana i wschodnie żebro, na południe od których rozpościerają się piargi[3].
Na wierzchołek Wielkiej Kołowej Turni, podobnie jak na inne obiekty w Kołowej Grani, nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne. Najdogodniejsza droga dla taterników wiedzie na szczyt granią z Zadniej Kołowej Ławki, łatwe jest też dojście granią północną. Wejście ścianą północno-wschodnią jest bardzo trudne (IV w skali UIAA), wschodnim żebrem – dość trudne (II). Zimą dotarcie na wierzchołek w prosty sposób możliwe jest tylko od strony Bździochowego Koryciska przez Zadnią Kołową Ławkę[3].
Pierwsze wejścia:
- letnie – Mieczysław Karłowicz, 16 sierpnia 1907 r.,
- zimowe – Stanisław Krystyn Zaremba, 9 kwietnia 1934 r.[3]
Dawniej turnię nazywano po prostu Kołową Turnią[3].
Przypisy edytuj
- ↑ Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2013-12-07].
- ↑ Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania [online].
- ↑ a b c d e Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXIII. Przełęcz Stolarczyka – Modra Ławka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1983, s. 233–235. ISBN 83-217-2472-8.
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124. ISBN 83-909352-2-8.