Wiktor Badowski
Wiktor Tadeusz Badowski (ur. 20 lutego 1902 w Borzęcinie k. Brzeska, zm. 16/19 kwietnia 1940 w Katyniu) – kapitan artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
 kapitan artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 lutego 1902 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
16/19 kwietnia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1918–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
6 pułk artylerii ciężkiej, |
| Stanowiska |
adiutant dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie Stanisława i Katarzyny z Czujów[1]. Absolwent szkoły powszechnej w Borzęcinie i gimnazjum w Tarnowie.
Uczestnik wojny 1920 r. Walczył najpierw w 6 pułku artylerii ciężkiej, następnie w 1 ochotniczej baterii 9 dywizjonu artylerii konnej[1].
W latach 1922–1923 był uczniem Kursu Szkoły Podchorążych w Oficerskiej Szkole Piechoty w Warszawie, a w latach 1923–1925 uczniem Oficerskiej Szkoły Artylerii w Toruniu. 2 października 1925 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 roku i 87. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a minister spraw wojskowych wcielił do 20 pułku artylerii polowej w Prużanie[2][3][4]. Awansowany do stopnia porucznika w 1927 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1927[5]. W pułku służył jako oficer baterii, łączności, intendentury i administracji[1]. Na stopień kapitana został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 i 80. lokatą w korpusie oficerów artylerii[6]. W 1939 pełnił służbę w dywizjonie artylerii lekkiej KOP „Czortków” na stanowisku adiutanta[7].
W kampanii wrześniowej walczył w 40 pal[8]. Pełnił funkcję adiutanta I dyonu. Wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Kozielsku. Został między 16 a 19 kwietnia 1940[9] w lesie katyńskim. Figuruje na liście wywózkowej 029/1 z 13 kwietnia 1940[9].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[10]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Upamiętniony został 15 września 2005 na Pomniku Katyńskim w Jarosławiu, gdzie wyryto jego m.in. nazwisko[11].
Miał żonę Helenę i syna Jacka.
Ordery i odznaczenia
edytujZobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 12.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 98 z 2 października 1925 roku, s. 532, 534.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 394.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 212, 688.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 495.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 174.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 946.
- ↑ Tucholski 1991 ↓, s. 69.
- ↑ a b Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 148.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Nazwiska upamiętnione na tablicach katyńskich w 2005 roku [online], chrystuskrol.com [dostęp 2017-06-27] (pol.).
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Kozielskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.