Wiktor Komorowski (powstaniec warszawski)
Wiktor Bogdan Komorowski ps. „Ren”[1] (ur. 29 listopada 1926 w Toruniu, zm. 5 sierpnia 1954 w Warszawie) – żołnierz AK.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Główne wojny i bitwy |
Młodość
edytujSyn Wiktora i Julii z Kaczyńskich. Szkołę powszechną i pierwszą klasę gimnazjum ukończył w Toruniu. Wysiedlony w 1939 roku, z matką i bratem przeniósł się do Warszawy. Na tajnych kompletach ukończył gimnazjum. W 1942 roku wstąpił do AK, walczył w powstaniu warszawskim. Po upadku powstania mieszkał krótko w Zalesiu Górnym koło Warszawy, a następnie w Toruniu. W 1945 roku złożył dużą maturę, a w październiku rozpoczął studia na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej. Naukę kontynuował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Wrocławskiej. Jednocześnie pracował jako instruktor TPPR we Wrocławiu.
Działalność niepodległościowa
edytujW 1950 roku nielegalnie przedostał się na Zachód. Przebywał w obozach dla uchodźców w Niemczech i Austrii, nawiązał kontakty z polskimi środowiskami emigracyjnymi oraz wywiadami brytyjskim i amerykańskim. Z zadaniami wywiadowczymi wraz z Włodzimierzem Turskim w grudniu 1950 roku przez Czechosłowację powrócił do Polski. Przywiózł m.in. 150 egzemplarzy broszury Dziura w żelaznej kurtynie, którą następnie rozesłał pocztą do polskich adresatów. W latach 1950–1951 wraz z Turskim jeszcze pięciokrotnie w rejonie Śnieżki nielegalnie przekraczał granicę polsko-czechosłowacką. Każdorazowo przywoził ulotki antykomunistyczne, rozsyłane następnie pocztą w Polsce i Czechosłowacji.
11 kwietnia 1951 roku przy przekraczaniu granicy polsko-czechosłowackiej zatrzymano towarzyszących mu Turskiego i Kornelię Zawuską, Komorowski zdołał uciec i dostać się do Austrii. 11 października 1952 roku przez Niemcy i NRD, w okolicach m. Forst przekroczył granicę polsko-niemiecką. Zamieszkał we Wrocławiu, zorganizował skrzynki kontaktowe – zwerbował do współpracy kilka osób. Nosił ps. „Ren”. 8 grudnia 1952 roku, ostrzeliwując się, zdołał wyrwać się z zasadzki zorganizowanej przez WUBP we Wrocławiu.
Skazanie, śmierć
edytuj3 stycznia 1953 roku aresztowany we Wrocławiu. 24 grudnia 1953 Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie w procesie pod przewodnictwem kpt. Jana Paramonowa skazał go na podstawie 7 MKK na karę śmierci (syg. akt WSR Warszawa Sr. 733/53)[2]. Rada Państwa nie skorzystała z prawa łaski. Stracony 5 sierpnia 1954 roku w więzieniu mokotowskim. Jego ojciec, Wiktor (ur. 1887), w sierpniu 1952 roku zmarł w więzieniu we Wrocławiu w niewyjaśnionych okolicznościach, a brat, Jerzy (ur. 1923), został stracony 15 kwietnia 1952 roku w więzieniu wrocławskim.
Grób symboliczny znajduje się na Cmentarzu Wojskowym w Kwaterze „na Łączce”.
Przypisy
edytuj- ↑ Powstańcze Biogramy – Bogdan Komorowski [online], www.1944.pl [dostęp 2021-11-29] (pol.).
- ↑ „Księga najwyższego wymiaru kary” w Krzysztof Szwagrzyk: Zbrodnie w majestacie prawa 1944-1955. Wyd. ABC Future, Warszawa, 2000.
Bibliografia
edytuj- Tadeusz Swat: Niewinnie Straceni 1945–56. Wyd. Fundacja Ochrony Zabytków, Warszawa 1991.Straceni w więzieniu mokotowskim. zob. też
- AIPN, Teczki więźniów 1954, Komorowski Bogdan Wiktor
- AWL, WSR w Warszawie, 118/91/3820; Informator o osobach skazanych..., według indeksu
- J.R. Kubiak, Tajemnice więzienia mokotowskiego...
- K. Szwagrzyk, Bogdan Wiktor Komorowski, [w:] Konspiracja i opór społeczny w Polsce..., s. 230–232