Wiktor Lindenbaum
Emanuel Wiktor Lindenbaum (ur. 8 listopada 1877, zm. w lutym 1943) – pułkownik lekarz weterynarii doktor Wojska Polskiego.
 pułkownik lekarz weterynarii
| |
| Data urodzenia |
8 listopada 1877 |
|---|---|
| Data śmierci |
luty 1943 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1934 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
naczelny lekarz weterynarii OK II |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 8 listopada 1877 w Przemyślu[1][2][a]. Według różnych wersji był narodowości niemieckiej i wyznania rzymskokatolickiego[3], narodowości żydowskiej[1][2] lub polskiej i wyznania rzymskokatolickiego[2]. Jako Emanuel Lindenbaum w 1895 ukończył VI klasę w C. K. Gimnazjum w Przemyślu[4].
W dokumentach i publikacjach jego tożsamość była wskazywana w różnych formach: Emanuel Wiktor Lindenbaum (1923[5], 1924[6], 1932[7]), Emanuel Lindenbaum (1928)[8], E. Wiktor Lindenbaum[9], Emanuel Edmund Lindenbaum (1931)[10], Wilhelm Lindenbaum (1939)[11][2], Wilhelm Lindenbaum[12][2], Emanuel Edmund Wiktor Lindenbaum[13].
W 1900 ukończył studia Akademii Weterynaryjnej we Lwowie[14][b]. Podczas studiów w grudniu 1898 został wybrany do składu w komisji szkontrującej uczelnianego Towarzystwa Bratniej Pomocy[15].
Podczas I wojny światowej służył jako lekarz weterynarz w armii austriackiej[14]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego w 1919[14]. Służbę w armii polskiej rozpoczął od stopnia kapitana[14]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 16. lokatą w korpusie oficerów weterynaryjnych[16].
W latach 1923–1924 pełnił służbę w Szefostwie Weterynaryjnym Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie, pozostając oficerem nadetatowym Kadry Okręgowego Szpitala Koni Nr 2[17][18]. 1 listopada 1925 pozostał w rozporządzeniu dowódcy Okręgu Korpusu Nr II z równoczesnym przeniesieniem do rezerwy kadry oficerów korpusu weterynaryjnego. Jego oddziałem macierzystym w dalszym ciągu była Kadra Okręgowego Szpitala Koni Nr 2. 1 stycznia został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 1. lokatą w korpusie oficerów weterynaryjnych[19]. W tym czasie pełnił stanowisko naczelnego lekarza weterynarii Okręgu Korpusu Nr II[20]. W 1932 pełnił funkcję szefa weterynarii Okręgu Korpusu Nr II[21]. Z dniem 30 listopada 1934 został przeniesiony w stan spoczynku[22].
Na przełomie lat 20. i 30. Wiktor Lindenbaum prowadził praktykę weterynaryjną przy ulicy Szopena 11 w Lublinie[23]. Jako emerytowany oficer WP mieszkał w Krakowie do końca lat 30.[14]. Po wybuchu II wojny światowej pozostał w tym mieście[1].
Był żonaty z Emmą Marią Lindenbaum z domu Winterstein (ur. 1886)[13][1][14]. Mieli córkę Elżbietę Julię (19 listopada 1907 w Ustrzykach Dolnych, adwokat[24], zamężna z Adamem Mathiaszem, zm. 5 grudnia 1994 w Krakowie)[13].
Symboliczny grób Wiktora i Emmy Lindenbaum został ustanowiony w grobowcu rodziny Mathiasz (gdzie spoczęła ich córka Elżbieta), położonym na Cmentarzu Centralnym w Sanoku[25][26]. Z treści inskrypcji umieszczonej na grobowcu wynika, że Wiktor i Emma Lindenbaum „zginęli z rąk okupantów hitlerowskich w lutym 1943 roku”[2].
Odznaczenie edytuj
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931, „za zasługi na polu wiedzy lekarskiej i lecznictwa w wojsku”)[27][28]
Uwagi edytuj
- ↑ W Roczniku Oficerski 1928 wskazując na Emanuela Lindenbauma podano datę urodzenia 6 stycznia 1876, zob. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 757
- ↑ Tu podano, że w 1909 ukończył studia na Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie i otrzymał dyplom lekarza weterynarii, zob. Spis lekarzy weterynaryjnych w Rzeczypospolitej Polskiej, Wydawnictwo Ministerstwa Rolnictwa, Warszawa 1931, s. 75.
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Emanuel Lindenbaum. yvng.yadvashem.org. [dostęp 2021-11-25]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Gibasiewicz 2018 ↓, s. 308.
- ↑ Spis lekarzy weterynaryjnych w Rzeczypospolitej Polskiej, Wydawnictwo Ministerstwa Rolnictwa, Warszawa 1931, s. 28, 75.
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum w Przemyślu za rok szkolny 1895. Przemyśl: 1895, s. 62.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1699.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1535.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 970.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 996.
- ↑ Ofiary. „Nowa Gazeta Podlaska”, s. 9, Nr 2 z 8 stycznia 1933.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101.
- ↑ Spis lekarzy weterynaryjnych w Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1939, s. 74–75.
- ↑ Zestawienie lekarzy wet. niezarejestrowanych po wojnie, 1950, nr 2, s. 80 (poz. 465).
- ↑ a b c Księga Zmarłych 1975–1995 Sanok. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 194 (poz. 94).
- ↑ a b c d e f Gibasiewicz 2018 ↓, s. 309.
- ↑ Kronika. „Kurjer Lwowski”. Nr 342. s. 3.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 357.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 82.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 45.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 2 stycznia 1928 roku, s. 1.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 757.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 458.
- ↑ Zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych. Przeniesienia w stan spoczynku. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 14, s. 279, 22 grudnia 1934.
- ↑ Księga Adresowa Polski (wraz z W. M. Gdańskiem) dla handlu, przemysłu, rzemiosł i rolnictwa, 1930. Warszawa: Towarzystwo Reklamy Międzynarodowej, 1930, s. 550.
- ↑ Elżbieta Mathiasz. cmentarzsanok.zetohosting.pl. [dostęp 2021-11-25].
- ↑ Wiktor Mathiasz. cmentarzsanok.zetohosting.pl. [dostęp 2021-11-25].
- ↑ Emma Mathiasz. cmentarzsanok.zetohosting.pl. [dostęp 2021-11-25].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 341.
Bibliografia edytuj
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- III. Rozdział 24: Wymordowali niemal wszystkich. W: Włodzimierz Andrzej Gibasiewicz: Początek od końca drogi. Lekarze weterynarii w walce o niepodległość. Kraków: Avalon, 2018, s. 308–309. ISBN 978-83-7730-373-3.