Wincenty Stadnicki
Wincenty Stadnicki herbu Szreniawa bez Krzyża (ur. w 1835 na Podolu wołyńskim (w powiecie mohylewskim), zm. przed 31 marca 1869 w Maryanówce) – polski ziemianin, chemik.
.jpg)
 Szreniawa bez Krzyża | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1835 |
| Data i miejsce śmierci |
przed 31 marca 1869 |
| Ojciec |
Piotr Stadnicki |
| Matka |
Ignacja z domu Woroniecka |
| Żona |
Lucyna z domu Swaryszowska |
Życiorys edytuj
Początkowo starannie edukowany w domu ukończył w 1857 roku z odznaczeniem Gimnazjum Richelieugo w Odessie. Był chemikiem amatorem. W 1859 roku założył Towarzystwo Lekarzy Podolskich w Kamieńcu Podolskim.
W 1862 roku udostępnił swoje mieszkanie w Kamieńcu Podolskim na siedzibę tajnego Komitetu Podolskiego.
Po powstaniu styczniowym wyjechał do Heidelbergu, gdzie odbył studia uniwersyteckie i uzyskał doktorat z zakresu filozofii i nauk przyrodniczych w 1867 roku na tamtejszym uniwersytecie. Prowadził badania nad odkrytym przez siebie kwasem pirotrójgronowym[1]. Prezentował wyniki swoich badań m.in. w 1867 roku na posiedzeniu Towarzystwa Naukowego Krakowskiego, którego był członkiem.
Życie rodzinne edytuj
Był synem Piotra Stadnickiego i Ignacji z domu Woronieckiej. Miał rodzeństwo:
- Kamilę, matkę m.in. Witolda Czetwertyńskiego,
- Amelię (Amalię),
- Olgę Aleksandrę, matkę błogosławionego Jana Beyzyma,
- Zuzannę,
- Mikołaja Piotra, oficera armii rosyjskiej i
- Tomasza, oficera armii rosyjskiej.
Ożenił się z Lucyną Swaryszowską. Nie pozostawił potomstwa. Lucyna Stadnicka była pisarką i publikowała prace dotyczące etnografii Podola.
Stadnicki po nagłej śmierci w Maryanowie został pochowany w pobliskim Snitkowie.
Przypisy edytuj
- ↑ Wincenty Stadnicki, O kwasie pyrotrójgronowym, Kraków 1867.
Bibliografia edytuj
- Andrzej A. Zięba: Stadnicki Wincenty. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 41: Stachoń Roman – Stahr Jan. Warszawa – Kraków: Polska Akademia Nauk – Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla, 2002, s. 440–441. ISBN 83-88909-02-9.
- Wincenty hr. Stadnicki ze Stadnik h. Drużyna w Wielkiej genealogii Minakowskiego. [dostęp 2012-11-11].