Wincenty Wiktor Leon Szeptycki (ur. 5 kwietnia 1782 w Liczkowcach na Podolu, zm. w 21 stycznia 1836 we Lwowie) – generał brygady powstania listopadowego, kawaler I Cesarstwa Francuskiego, kawaler (1808), oficer Legii Honorowej (1813), odznaczony Złotym Krzyżem Orderu Virtuti Militari[2].

Wincenty Leon Szeptycki
Ilustracja
Wincenty Szeptycki
generał brygady
Data i miejsce urodzenia

5 kwietnia 1782
Liczkowce

Data i miejsce śmierci

21 stycznia 1836
Lwów

Przebieg służby
Lata służby

od 1807 do 1831

Siły zbrojne

Armia Księstwa Warszawskiego (1807-1808)
Wielka Armia (1808-1814)
Wojsko Polskie Królestwa Kongresowego (1815-1820)
Wojska Powstańcze (1830-1831)

Stanowiska

szef szwadronu
dowódca pułku
dowódca gwardii
dowódca Legii wołyńsko-rusko-litewskiej

Główne wojny i bitwy

wojny napoleońskie
Bitwa pod Somosierrą
Kampania moskiewska 1812
Powstanie listopadowe

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Order Zjednoczenia (Francja) Order Obojga Sycylii (Neapol) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie)
Herb własny rodziny Szeptyckich wedł. Kaspera Niesieckiego[1]

Życiorys

edytuj

Ojciec – Jan Szeptycki, matka – Marianna Bobrowska. Ożenił się z Konstancją Czacką h. Świnka (córką Michała Mikołaja Hieronima Czackiego (1755-1828), brata Tadeusza Czackiego). Był wujem Tymona Zaborowskiego.

W roku 1807 podporucznik w 2 pułku ułanów armii Księstwa Warszawskiego. W 1808 w stopniu porucznika przeniósł się do pułku szwoleżerów Gwardii Napoleona, następnie awansował na kapitana, a w 1812 nominowany na szefa szwadronu. Większość bojowej służby spędził uczestnicząc w interwencji francuskiej. W latach 1808–1809 i 1810–1812 w Hiszpanii. Przeszedł cały szlak bojowy formacji od kampanii wojny z Austrią w 1809 do bitwy pod Linzen. Walczył m.in. w bitwie pod Somosierrą 30 listopada 1808, poza tym w bitwach pod Rio-Seco, Wagram, Smoleńskiem, Możajskiem, Lützen, Budziszynem, Arcis-sur-Aube i wielu innych.

W stopniu szefa szwadronu walczył kampanii moskiewskiej 1812, saskiej 1813 i francuskiej 1814.

Za swoje męstwo odznaczony Orderem de la Reunion i Orderem Obojga Sycylii, w 1814 awansowany na pułkownika.

W latach 1815-1820 dowódca 3 pułku ułanów w wojsku Królestwa Polskiego, w 1815 odznaczony Orderem św. Anny II klasy[3]. Po ostrym konflikcie z Konstantym Pawłowiczem Romanowem został zdymisjonowany.

W czasie powstania listopadowego, powrócił do służby jako dowódca gwardii ruchomej w województwie lubelskim. Później dowodził całością sił oddziałów nowej formacji na Lubelszczyźnie. Walczył pod dowództwem gen. J. Dwernickiego w wyprawie na Wołyń, odznaczył się w bitwie pod Boremlem. Internowany przez Austriaków.

Po uwolnieniu powrócił do powstania. 17 czerwca 1831 awansowany na generała brygady, w tym samym roku był organizatorem Legii Wołyńsko-Rusko-Litewskiej. W ostatniej fazie powstania; dowódca obrony Wisły i szef militarny woj. lubelskiego. Działał w składzie Korpusu gen. Samuela Różyckiego i ponownie kapitulował razem z nim w zaborze austriackim.

Po upadku powstania osiadł we Lwowie, gdzie zmarł w 1836. Pochowany na cmentarzu Łyczakowskim w jednym z pierwszych na tym cmentarzu sarkofagów żeliwnych.

Przypisy

edytuj
  1. Kasper Niesiecki, Jan Nepomucen Bobrowicz: Herbarz Polski. T. 8. Lipsk: 1841, s. 620.
  2. Stanisław Kirkor, Polscy donatariusze Napoleona, Londyn 1974, s. 18, 89-90.
  3. Michał Baczkowski: Szeptycki Wincenty Wiktor Leon (1782–1836). [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XLVIII/2012–2013 [on-line]. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2018-11-19].

Bibliografia

edytuj
  • H.P. Kosk, Generalicja polska t. 2, wyd. Oficyna Wydawnicza „Ajaks” Pruszków 2001.

Linki zewnętrzne

edytuj