Witold Ciechomski
Witold Józef Ciechomski (ur. 16 kwietnia 1888 w Pyszkowie, zm. 14 lipca 1921 w Suwałkach) – major kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 major kawalerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
16 kwietnia 1888 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
14 lipca 1921 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1921 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 16 kwietnia 1888 w Pyszkowie, w ówczesnym powiecie włocławskim guberni warszawskiej, w rodzinie Henryka (1855–1936) i Marii z Rutkowskich (1861–1925)[1][2].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach armii rosyjskiej jako chorąży rezerwy, a następnie porucznik[3]. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Ułanów Lejbgwardii Cesarzowej Aleksandry Fiodorowny[3].
Służył w I Korpusie Polskim w Rosji, jako dowódca 2. szwadronu w 2 Pułku Ułanów. We wspomnieniach Kossaka, występuje on jako jeden z dwóch oficerów gotowych walczyć z wojskiem niemieckim zamiast złożyć broń, zgodnie z politycznymi ustaleniami. Od 4 listopada 1918 służył w Wojsku Polskim[4]. Prowadził zaciąg do swojego szwadronu w Łowiczu. Walczył w wojnie polsko- bolszewickiej. Został ranny 5 lipca 1919 podczas natarcia na miejscowość Ozierna. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[5]. Wyróżnił się jako dowódca dywizjonu 14 października 1920 w bitwie pod Rudnią Baranowską[4].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w 2 pułku ułanów[6]. Zmarł 14 lipca 1921 w Suwałkach, w następstwie odniesionych ran. W środę 20 lipca 1920 został pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[1][7][8][9]. Epitafium wspólne z matką w kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa w Lubieniu Kujawskim.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 206[10][4] – 30 czerwca 1921[11][12]
- Krzyż Walecznych
- Order Świętej Anny 3 stopnia z mieczami i kokardą – 10 września 1916[3]
- Order Świętego Stanisława 3 stopnia z mieczami i kokardą – 12 grudnia 1915[3]
- Order Świętej Anny 4 stopnia z napisem „Za odwagę” – 13 września 1915
Przypisy edytuj
- ↑ a b Cmentarz Stare Powązki: WITOLD CIECHOMSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2022-11-27].
- ↑ Witold Ciechomski z Ciechomic h. Wąż [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-08-31].
- ↑ a b c d Памяти героев Великой войны 1914–1918 : Поиск героев войны : Цехомский Витольд-Юзеф. Ministerstwo Obrony Federacji Rosyjskiej Zarząd ds. utrwalenia pamięci poległych w obronie Ojczyzny. [dostęp 2022-11-27]. (ros.).
- ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 28 lipca 1920, s. 646.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 244.
- ↑ Nekrologi. „Kurjer Warszawski”. 195, s. 9, 10, 1921-07-17. Warszawa..
- ↑ Nekrolog. „Kurjer Warszawski”. 196 wyd. wieczorne, s. 6, 1921-07-18. Warszawa..
- ↑ Nekrolog. „Kurjer Warszawski”. 197 wyd. wieczorne, s. 9, 1921-07-19. Warszawa..
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 408.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 16 lipca 1921, s. 1147.
- ↑ Herkner 1929 ↓, s. 39.
Bibliografia edytuj
- Ciechomski Witold. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.90-8555 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-27].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Władysław Seweryn Herkner: Zarys historji wojennej 2-go pułku ułanów grochowskich im. gen. Józefa Dwernickiego. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.