Wołodymyr Sołowij
Wołodymyr Pawło Sołowij, ukr. Володимир Павло Соловій, pol. Włodzimierz Paweł Sołowij[a] (ur. 26 lutego 1892 we Lwowie, zm. 15 listopada 1958 w Montrealu) – ukraiński działacz społeczny, polityk.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| oficjalny przedstawiciel rządu URL wobec aliantów | |
| Okres | |
Życiorys
edytujUrodził się 26 lutego 1892[1][2]. Po wybuchu II wojny światowej został powołany do służby w C. K. Armii i w rezerwie kawalerii został mianowany chorążym dniem 4 sierpnia 1914[3], a potem awansowany na porucznika z dniem 1 lipca 1915[4]. Do 1918 był przydzielony do 13 pułku ułanów (porucznikiem rezerwy tej jednostki był wtedy także Adam Sołowij)[5][6][7].
Po zakończeniu wojny i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego i awansowany na stopień porucznika rezerwy kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[8][2]. W 1934 pozostawał w grupie oficerów pospolitego ruszenia kawalerii jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[9].
W latach 30. zamieszkiwał w Średniej Wsi i zajmował się rolnictwem[2]. Udzielał się w pracy samorządowej[2]. Był członkiem Rady i Zarządu Powiatowego w Lesku[2]. W wyborach parlamentarnych w 1930 bezskutecznie startował do Sejmu III kadencji (1930-1935) z okręgu sanockiego. W wyborach parlamentarnych w 1935 bez powodzenia kandydował do Sejmu IV kadencji (1935-1938) w okręgu wyborczym nr 77 Sanok[2][10]
Na początku II wojny światowej wyjechał do Paryża, następnie w 1942 do Londynu. Tam był oficjalnym przedstawicielem rządu URL wobec aliantów. Polskie władze emigracyjne rozważały jego kandydaturę na członka Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej[11]. Podczas wojny był uczestnikiem negocjacji polsko-ukraińskich w czasie (zob. próby porozumienia polsko-ukraińskiego podczas II wojny światowej).
W 1952 wyemigrował do Kanady.
Uwagi
edytuj- ↑ W ewidencji wojskowych C. K. Armii był określany w języku niemieckim jako „Wladimir Solowij”.
Przypisy
edytuj- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 271, 963.
- ↑ a b c d e f Kandydaci na posłów do Sejmu w okręgu wyborczym nr. 77 (powiaty: sanocki, leski, krośnieński). Włodzimierz Sołowij. „Nowiny”. Nr 36, s. 2, 8 września 1935.
- ↑ Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1916. Wiedeń: 1916, s. 570.
- ↑ Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918, s. 934.
- ↑ Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1916. Wiedeń: 1916, s. 629.
- ↑ Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1917. Wiedeń: 1917, s. 816.
- ↑ Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918, s. 1026.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 271.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 271, 963. Mimo wykazania na liście poruczników (s. 271), następnie był wymieniony w grupie podporuczników (s. 963)..
- ↑ Wyniki wyborów do Sejmu. „Kurier Bydgoski”. Nr 211, s. 6, 12 września 1935.
- ↑ Roman Wysocki W poszukiwaniu modelu narodowościowej reprezentacji. Sprawa udziału przedstawicieli ukraińskich w pracach Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1939-1945, w: Depozyt Niepodległości. Rada Narodowa Rzeczpospolitej Polskiej na uchodźstwie (1939-1991), wyd. Adam Marszałek, Toruń 2018, s. 109, 110
Bibliografia
edytuj- Andrzej A. Zięba Włodzimierz Paweł Sołowij [w:] Polski Słownik Biograficzny tom XL wyd. 2000-2001
- Енциклопедія українознавства (у 10 томах) / Головний редактор Володимир Кубійович. — Париж, Нью-Йорк: «Молоде Життя», 1954—1989 (ukr.)
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.