Wojciech Breowicz
Wojciech Breowicz (ur. 16 stycznia 1902 w Osobnicy, zm. 24 stycznia 1966 w Kurytybie[1]) – poeta, pisarz, publicysta, działacz ludowy.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Narodowość | |
Dziedzina sztuki | |
Ważne dzieła | |
|
Debiutował wierszem Do młodzieży w 1920 roku, opublikowanym w Młodej Polsce. W 1928 roku wydał tomik poezji Echa wiejskie. Był współtwórcą Związku Literatów Ludowych oraz pisma Wieś–Jej Pieśń. W 1932 roku wyemigrował do Brazylii, gdzie pracował jako nauczyciel i organizator polskich szkół leśnych w Paranie. Na emigracji wydał m.in. Polską literaturę ludową z wypisami oraz broszurę o położeniu polskich chłopów emigrantów w Brazylii pt. Łazarzu wstań (1935). Pod koniec II wojny światowej pełnił funkcję prezesa Związku Ochotników Polskich z Ameryki Południowej.
Od 1944 roku jako ochotnik wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie pod dowództwem gen. Władysława Sikorskiego.
Po wojnie współpracował z prasą brazylijską i polską. W 1947 na łamach Rolnika Polskiego ukazały się jego wspomnienia z emigracji. W latach 1948–1958 wydawał w Kurytybie pismo Siewca. Był współtwórcą gazety Ludowiec Podkarpacki. W 1957 wrócił do kraju, zamieszkał w Osobnicy.
Publikacje
edytujLinki zewnętrzne
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Breowicz Wojciech, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2019-07-10] .
Bibliografia
edytuj- Trzy etapy: pamiętniki Wojciecha Breowicza, oprac. Stanisława Ablewicz, wyd. Mała Poligrafia Redemptorystów, Tuchów 2012.
- Wojciech Breowicz, Interior polski, „Karta” nr 71/2012.