Wojciech Kryski (zm. 1562)

Wojciech Kryski (ur. ok. 1530, zm. 24 listopada 1562) – dworzanin Zygmunta Augusta, sekretarz królewski, podkomorzy płocki.

Wojciech Kryski
Ilustracja
nagrobek Wojciecha i jego rodziców
Data urodzenia

ok. 1530

Data śmierci

24 listopada 1562

Zawód, zajęcie

sekretarz królewski, podkomorzy płocki

Życiorys edytuj

Syn Pawła Kryskiego (zm. 1543) i wojewodzianki płockiej Anny Szreńskiej. Miał 2 braci: Stanisława i Feliksa (ur. po 1530, zm. 1573) i 4 siostry[1]. Od 1543 roku studiował w Bolonii u profesora retoryki Romolo Amaseo, a potem prawo i filozofię w Padwie[1]. W 1550 roku został dworzaninem Zygmunta Augusta. Szybko awansuje i rok później zostaje sekretarzem królewskim. W 1554 roku otrzymuje starostwo dobrzyńskie, a w 1557 roku zostaje starostą mławskim[1]. W maju 1562 roku wrócił do kraju i po kilku miesiącach zmarł[1].

Jeden z głównych bohaterów Dworzanina polskiego Łukasza Górnickiego, przyjaciel Jana Kochanowskiego, który poświęcił mu 2 epitafia[1]. Pochowany w kościele w Drobinie, gdzie w 1576 brat Stanisław ufundował nagrobek dla Wojciecha i rodziców Pawła i Anny. Na nagrobku Wojciech leży u stóp rodziców[2].

Misje dyplomatyczne edytuj

Podczas pobytu na dworze król Zygmunt August powierzał mu misje dyplomatyczne: w 1552 do papieża Juliusza III, Marii Tudor, Filipa II elektora brandenburskiego Joachima II. W 1555 roku do Anglii na ślub Marii Tudor z Filipem hiszpańskim, a w 1558 roku w sprawie spadku po królowej Bonie do Filipa II. Ta ostatnia misja zajęła mu 4 lata[1].

Epitafia edytuj

Jan Kochanowski poświęcił Wojciechowi Kryskiemu mu 2 epitafia, które zostały umieszczone w księdze pierwszej Fraszek[3]:

EPITAFIUM WOJCIECHOWI KRYSKIEMU

Płaczą cię starzy, płaczą cię i młodzi,

Dwór wszytek w czerni prze cię, Kryski chodzi.

Abowiem ludzkość i dworstwo przy tobie,

W jednymże zaraz pochowano grobie.


DRUGIE TEMUŻ

Hiszpany, Włochy i Niemce zwiedziawszy,

Królowi swemu cnotliwie służywszy

Umarłeś, Kryski, i leżysz w tym grobie;

Mnieś wielki smutek zostawił po sobie.

A iż płacz próżny i żałość w tej mierze,

Tym więtszą i płacz, i żałość moc bierze.

Przypisy edytuj