Wyżeł włoski szorstkowłosy
Wyżeł włoski szorstkowłosy – rasa psa należąca do grupy wyżłów, zaklasyfikowana do sekcji wyżłów kontynentalnych, w podsekcji psów w typie gryfona. Podlega próbom pracy[1].
 Wyżeł włoski szorstkowłosy | |
| Inne nazwy |
Spinone italiano |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Kraj pochodzenia |
Włochy[1] |
| Wymiary | |
| Wysokość | |
| Masa | |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa VII, Sekcja 1.3, |
Nazwa szorstkowłosego wyżła włoskiego "Spinone" została stworzona przez hrabiego de Ferrabone Delor w roku 1887. Wcześniej funkcjonowały nazwy "bracco spinoso" oraz "bracco spinone". "Spinone" jest słowem pochodzącym z Lombardii i określa psa o szorstkim włosie.
Rys historyczny edytuj
Psy w typie gryfona o włosie szorstkim, twardym i umaszczeniu białym z żółtymi łatami, występowały w południowej części Tyrolu. Określano je jako "cane da ferma spinoso", a Hans Räber przytacza wypowiedź barona von Rauch, mówiącą o pochodzeniu przodków tych psów z rejonów Vicenza, dokąd przybyli wcześniej z Dalmacji[3]. Psy te były krzyżowane z wyżłami gładkowłosymi i posiadały naturalnie szczątkowy ogon. Zawsze występowały w umaszczeniu białym z żółtymi łatami, chodź przez myśliwych były preferowane osobniki białe. Hodowane były do udziału w polowaniach głównie na kaczki i słonki.
Oprócz południowych rejonów Tyrolu dawny typ Spinone występował także w Karyntii, Krainie, Bośni i Hercegowinie oraz na obszarze Krasu. W XVII i XVIII wieku wyżły te trafiły do Francji, gdzie mieszano je z barbetami oraz z psami gończymi.
Wygląd edytuj
Budowa edytuj
Włoski wyżeł szorstkowłosy ma ciało w formacie prostokątnym, o dobrze rozwiniętej muskulaturze.
Szata edytuj
Według wzorca rasy "sierść jest sztywna, szorstka, ściśnięta i raczej położona, nie występuje podszerstek".
Umaszczenie edytuj
Spotykane u tych wyżłów rodzaje umaszczenia to:
- czysto białe
- biało-brązowe
- biało-pomarańczowe
- białe nakrapiane (dereszowate) pomarańczowo lub kasztanowo
Użytkowość edytuj
Wyżeł włoski szorstkowłosy jest wszechstronnym psem myśliwskim. Jest wytrzymały w pracy, sprawdza się jako aporter, także na terenach bagnistych.
Przypisy edytuj
- ↑ a b Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 306.
- ↑ FCI-Standard N° 165 / 04. 12. 1998 / GB. www.fci.be. s. 2. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-07-07)]. (ang.).
- ↑ Hans Räber, Encyklopedia psów rasowych, T. II, str. 591
Bibliografia edytuj
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva-Maria Krämer "Rasy psów", Oficyna Wydawnicza MULTICO, Warszawa 2003