Wikipedia

XL Recordings

brytyjska wytwórnia płytowa (zał. 1989)

XL Recordings – brytyjska niezależna wytwórnia płytowa, której właścicielem jest Richard Russell. Powstała w 1989 roku jako odgałęzienie Beggars Banquet Records. Firma wchodzi w skład przedsiębiorstwa Beggars Group[1].

XL Recordings
Logo
Holding

Beggars Group

Rok powstania

1989

Założyciel

Richard Russell, Tim Palmer, Nick Halkes

Dystrybucja

Beggars Group

Gatunki

muzyka klubowa • indie rock • pop

Siedziba

Londyn • Nowy Jork

Kraj pochodzenia

Anglia (Wlk. Brytania)

Strona internetowa

XL Recordings wydając zaledwie około sześć albumów rocznie, wytwórnia ma na swoim koncie współpracę z Beckiem, Dizzim Rascalem, M.I.Ą., Tylerem Creatorem, Peaches, Gilem Scott-Heronem, Adele, czy zespołami The Prodigy, Radiohead, The White Stripes, Vampire Weekend, The Horrors, Sigur Rós, Electric Six i The xx. Firma wydaje nagrania na całym świecie, których gatunki są bardzo różnorodne[2].

Historia edytuj

Początki edytuj

Wytwórnia założona została w 1989 roku[3], zajmowała się publikacją elektronicznej muzyki tanecznej i rave. Pierwotnie XL Rec. było odnogą bardziej komercyjnej tanecznej wytwórni City Beat, należącej do Beggars Banquet Records. Wówczas dla Citybeat nagrywali artyści tacy jak Freeez, Starlight, Dream Frequency, czy Ultramagnetic MCs. Jednak w związku z odniesionym sukcesem takich formacji jak The Prodigy i SL2, firma XL wyparła City Beat z holdingu.

Lata 1990. edytuj

Na początku lat 90. nagrania XL Recordings miały charakter taneczny, od belgijskiego techno przez breakbeat hardcore do drum and bass. Okres ten w historii XL zarejestrowany został na kompilacyjnej serii XL Recordings Chapters[4]. W 1993 roku Nick Halkes opuścił XL, by utworzyć – należącą do EMI – komercyjną wytwórnię taneczną Positiva. W późniejszym czasie założył on własną niezależną taneczną wytwórnię płytową, Incentive Records. Po tym jak Palmer przeszedł na emeryturę, Russell zajął się prowadzeniem firmy[5].

W późniejszych latach Russell poszerzył zakres gatunków muzycznych, w zakresie których działała wytwórnia, zachowując dotychczasową strategię pracy z artystami, których uznał on za oryginalnych i twórczych[5]. W roku 1994 XL Rec. wydało drugi album zespołu The Prodigy, Music for the Jilted Generation. Płyta dotarła do miejsca pierwszego brytyjskiego zestawienia UK Albums Chart. W 1997 roku przedsiębiorstwo Russella wprowadziło na rynek trzeci longplay grupy The Prodigy – The Fat of the Land – który trafił zarówno w Wielkiej Brytanii[6], jak i w Stanach Zjednoczonych[7] na miejsce pierwsze (#1 w 26. krajach[5]).

Lata 2000. edytuj

W czerwcu 2000 roku do sprzedaży trafił album Badly Drawn Boya The Hour of Bewilderbeast, który zdobył w 2000 nagrodę Mercury Prize[8]. Rok później trzeci album The White Stripes, White Blood Cells[9] wydany został razem z powtórnie dystrybuowanych płytach grupy – The White Stripes[10] i De Stijl[11]. W roku 2003 XL Recordings została wyróżniona nagrodą A&R przez czasopismo Music Week, zajmujące się brytyjskim rynkiem muzycznym[12]. W tym samym roku wytwórnia wydała czwarty album duetu White Stripes Elephant, który okazał się ich pierwszym wydawnictwem długogrającym jakie wspięło się na sam szczyt brytyjskiej listy, ostatecznie pokrywając się dwukrotnie platyną na Wyspach Brytyjskich[13]. W lipcu tego samego roku XL opublikowało pierwszy album solowy Dizziego Rascala – Boy in da Corner – za który Rascal został uhonorowany nagrodą Mercury Prize za najlepszy album roku 2003[14].

W marcu 2005 roku, debiutancki album artystki występującej pod pseudonimem M.I.A., Arular wydany został po kilkumiesięcznym opóźnieniu[15]. Thom Yorke, frontman angielskiej rockowej formacji Radiohead, nagrał jego pierwszą solową płytę, The Eraser, którą XL Recordings wprowadziło na rynek w lipcu 2006 roku[16]. W październiku 2007 roku, grupa Radiohead zakończyła negocjacje w sprawie umowy z XL, które dotyczyły fizycznych publikacji ich siódmego albumu studyjnego In Rainbows[17]. W 2007 roku Richard Russell – jako dyrektor XL Recordings – został uznany przez London Evening Standard jednym z najbardziej wpływowych ludzi Londynu[18]. W sierpniu tego samego roku wydano drugi album nagrany przez piosenkarkę M.I.A., Kala. Amerykański magazyn muzyczny Rolling Stone uznał jej płytę 9. najlepszym albumem dekady[19].

W pierwszej połowie 2008 roku wytwórnia związała się z zespołami Friendly Fires[20] i The Horrors[21]. W roku 2009 XL Recordings zdobyła nagrodę dla najlepszej niezależnej wytwórni roku, którą przyznał magazyn Music Week[22]. Adele otrzymała nagrody dla najlepszego nowego artysty i najlepszego występu wokalistki muzyki pop podczas 51. corocznej ceremonii rozdania nagród Grammy. Podczas tej samej gali płyta In Rainbows grupy Radiohead zdobyła tytuł najlepszego alternatywnego albumu, jak również za najlepszą edycję specjalną albumu lub wydaną w pudełku[23]. Także w 2009 roku angielski zespół The xx opublikował przez wytwórnię zależną XL Recordings (Young Turks) swój debiutancki album Xx[24].

Lata 2010. edytuj

11 stycznia 2010, XL Recordings wydało drugi album nowojorskiego zespołu rockowego Vampire Weekend – Contra[25]. Był to pierwszy album grupy, który dotarł na szczyt amerykańskiego zestawienia Billboard 200[26], będąc jednocześnie dopiero 12. płytą długogrającą wydaną przez niezależnego dystrybutora, której udało się zająć pierwsze miejsce tamtejszej listy (od 1991 kiedy Nielsen SoundScan wspomaga 200)[27]. Ostatni, trzynasty studyjny album Gila Scott-Herona – I'm New Here – trafił na rynek w lutym. Był to pierwszy od szesnastu lat krążek artysty, który zawierał materiał premierowy. Sesje nagraniowe do albumu miały miejsce między 2007 a 2009[28]. Produkcją wydawnictwa zajął się właściciel XL Richard Russell[29].

W lipcu XL Recordings podpisała umowę z angielskim muzykiem Jaiem Paulem, który został wyróżniony przez muzycznych krytyków w brytyjskim programie BBC Sound of 2011[30]. We wrześniu eponimiczny debiutancki album angielskiej formacji indie pop, the xx zdobył Mercury Prize za najlepszy brytyjski i irlandzki album roku[31].

24 stycznia 2011, wytwórnia opublikowała album 21 nagrany przez angielską piosenkarkę Adele[32]. W lutym mający wówczas 19 lat – lider grupy Odd Future Wolf Gang Kill Them All (OFWGKTA) – Tyler, the Creator zawarł umowę z wytwórnią na jeden album. Goblin była jego drugą studyjną płytą, będąc jednocześnie komercyjnym debiutem artysty[33][34]. W maju tego samego roku poeta i muzyk Gil Scott-Heron umiera, a jego ostatnie nagrania I'm New Here oraz album remiksowy We're New Here nagrany z udziałem Jamiego xx zostały wydane przez XL Recordings[35]. Wytwórnia wprowadziła na rynek nowe albumy zespołów Radiohead (The King of Limbs)[36], Friendly Fires (Pala)[37] i The Horrors (Skying)[38], oraz single Jaia Paula[39] i angielskiej formacji trip hopowej Portishead[40], jak również cyfrowe wydawnictwo wideo (Blu-ray/DVD) Adele, Live at the Royal Albert Hall[41].

23 kwietnia 2012, XL wydało Blunderbuss, debiutancki album solowy Jacka White’a[42]. Płyta trafiła na miejsce 1. brytyjskiego zestawienia UK Albums Chart, spychając z korony listy 21 Adele[43]. W 2012 XL Recordings zostało uznane za „wytwórnię roku” podczas rozdania nagród Music Week w Londynie. XL wygrało również w kategoriach „najlepsze A&R” oraz „najlepsza kampania marketingowa artysty”[44]. Dyrektor wytwórni Richard Russell stał się najmłodszym laureatem The Strat za dotychczasowe dokonania w branży[45].

Sprzedaż albumu Adele 21 pozwoliła XL Recordings na zwiększenie ich stanu konta z 3 mln funtów do 32 mln £ na przestrzeni 12. miesięcy[46]. W marcu 2011, sprzedaż na rynku brytyjskim trzech dotychczas wydanych przez XL Recordings albumów, przekroczyła milion egzemplarzy – The Fat of the Land (The Prodigy), 19 i 21 (Adele)[47].

XL Studio edytuj

Na początku 2008, Russell przearanżował garaż mieszczący się w londyńskiej siedzibie wytwórni na niewielkie wewnętrzne studio nagraniowe, które nazwano „XL Studio”. Początkowo to prowizoryczne studio przeznaczone było dla własnych projektów Russella, jak i muzyków współpracujących z wytwórnią. We wrześniu producent Rodaidh McDonald wyznaczony został do przygotowania właściwego wyposażenia, by zespół the xx mógł nagrać ich eponimiczny, debiutancki album xx[48]. Wówczas McDonald powiedział: „zanim Richard [Russell] powierzył mi stanowisko managera studia, było ono dostępne niemal dla wszystkich. Artyści mogli tu przyjść, przeprowadzać próby, nagrywać demówki, czy choćby pisać… dobrym pomysłem była zatem decyzja o rozbudowaniu studia, by możliwe było nagrywanie tu muzyki[49].”.

Unowocześnione XL Studio z myślą o albumie xx, obecnie wyposażone jest w półprofesjonalny outboard i 24-kanałowy stół mikserski Neotek Élan, monitor studyjny Yamaha NS10. Studio zaopatrzone jest także w instrumenty klawiszowe takie jak: pianino, syntezatory Rolanda Juno-60, Mooga Prodigy, Pro-One amerykańskiej firmy Sequential Circuits i organy elektroniczne Vox Continental[49]. Russell i McDonald powiększyli dwukrotnie rozmiary studia przez przyłączenie do niego reżyserki. Przyległe biuro zaadaptowali na pomieszczenie nagraniowe dla muzyków[48].

Artyści mający umowę z XL Recording w roku 2014 edytuj

Źródło[50]

Artyści, którzy nagrywali dla wytwórni XL edytuj

Zobacz też edytuj

Z tym tematem związana jest kategoria: Albumy XL Recordings.
Z tym tematem związana jest kategoria: Single XL Recordings.

Przypisy edytuj

  1. ↑ Beggars Group 2000-2014. beggars.com. [dostęp 2014-09-15]. (ang.).
  2. ↑ Tim Jonze: XL Recordings, the record label that’s tearing up the rule book. guardian.co.uk, 2011-02-16. [dostęp 2014-09-15]. (ang.).
  3. ↑ Vampire Weekend top US albums chart. nme.com, 2010-01-21. [dostęp 2014-09-15]. (ang.).
  4. ↑ XL Recordings. omgwithemily.com, 2008-08-05. [dostęp 2014-09-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ang.).
  5. ↑ a b c David Teather: Still kicking after all these years. theguardian.com, 2007-07-13. [dostęp 2014-09-15]. (ang.).
  6. ↑ Prodigy – Official Charts. officialcharts.com. [dostęp 2014-09-15]. (ang.).
  7. ↑ The Prodigy – Chart History. billboard.com. [dostęp 2014-09-15]. (ang.).
  8. ↑ The Hour of Bewilderbeast - Badly Drawn Boy. metacritic.com. [dostęp 2014-09-15]. (ang.).
  9. ↑ The White Stripes – White Blood Cells. xlrecordings.com. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-23)]. (ang.).
  10. ↑ The White Stripes – The White Stripes. xlrecordings.com. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-23)]. (ang.).
  11. ↑ The White Stripes – De Stijl. xlrecordings.com. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-23)]. (ang.).
  12. ↑ Creative fire is real bedrock of XL's independent success. musicweek.com, 2003-03-22. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  13. ↑ Michael Ferro: The White Stripes may be gone, but their influence is never forgotten. axs.com, 2014-06-10. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  14. ↑ Angelique Chrisafis: Rapper wins Mercury prize. theguardian.com, 2003-09-10. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  15. ↑ M.I.A. Albums. starpulse.com. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ang.).
  16. ↑ Thom Yorke – The Eraser. xlrecordings.com. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-19)]. (ang.).
  17. ↑ Andre Paine: Radiohead 10m row. bbc.co.uk, 2007-12-28. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  18. ↑ London's Most Influential People 2007. standard.co.uk, 2007-10-05. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  19. ↑ 100 Best Albums of the 2000s. rollingstone.com, 2011-07-18. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  20. ↑ Friendly Fires – Biografia. rmf.fm. [dostęp 2014-09-16]. (pol.).
  21. ↑ The Horrors Biography. contactmusic.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  22. ↑ Mayer Nissim: Music Week Awards 2009: The Winners. digitalspy.co.uk, 2009-04-09. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  23. ↑ Jody Thompson: Coldplay, Robert Plant, Radiohead, Duffy and Adele win at Grammy Awards after Rihanna pulls out of show. mirror.co.uk, 2009-02-09. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  24. ↑ Beggars Group 2000-2014 (Key Releases 2000-2013). beggars.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  25. ↑ John Murphy: Vampire Weekend – Contra. musicomh.com, 2010-01-11. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  26. ↑ Vampire Weekend – Chart History. billboard.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  27. ↑ Keith Caulfield: Vampire Weekend Lands First No. 1 Album. billboard.com, 2010-01-20. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  28. ↑ Magda Nowicka Chomsk: Wspominamy: Gil Scott-Heron. muno.pl, 2012-05-30. [dostęp 2014-09-16]. (pol.).
  29. ↑ Thom Jurek: Gil Scott-Heron I'm New Here. allmusic.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  30. ↑ BBC Sound of 2011 list revealed. bbc.co.uk, 2010-12-06. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  31. ↑ The xx Win Britain’s Mercury Prize. spin.com, 2010-09-08. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  32. ↑ Sometimes it lasts in love but sometimes it hurts instead. xlrecordings.com. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-03)]. (ang.).
  33. ↑ Odd Future form label, giving away all of their albums right now, love golf & stuff. brooklynvegan.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  34. ↑ Jeff Weiss: Odd Future Wolf Gang Kill Them All is performing rap on its terms. latimes.com, 2011-04-10. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  35. ↑ Kitty Empire: Gil Scott-Heron and Jamie xx: We're New Here – review. theguardian.com, 2011-02-20. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  36. ↑ Radiohead – The King Of Limbs. xlrecordings.com. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-01)]. (ang.).
  37. ↑ Friendly Fires – Pala. xlrecordings.com. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-24)]. (ang.).
  38. ↑ The Horrors – Skying. xlrecordings.com. [dostęp 2014-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-06)]. (ang.).
  39. ↑ Jai Paul. beatport.com. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  40. ↑ Portishead – Chase The Tear. xlrecordings.com. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  41. ↑ Adele – Live At The Royal Albert Hall. xlrecordings.com. [dostęp 2014-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-16)]. (ang.).
  42. ↑ Jack White – Blunderbuss. xlrecordings.com. [dostęp 2014-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-06-26)]. (ang.).
  43. ↑ Jack White's 'Blunderbuss' Bumps Adele Off U.K. Chart Throne. billboard.com, 2012-04-30. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  44. ↑ Emma Featherstone: Adele presents her own label with music award. telegraph.co.uk, 2012-04-27. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  45. ↑ Mike Collett-White, Paul Casciato: Adele's label XL is big winner at Music Week Awards. uk.reuters.com, 2012-04-27. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  46. ↑ Adele's '21' helps boost label XL profits to £41million. nme.com, 2012-10-15. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  47. ↑ Paul Williams: Adele's 19 sells millionth copy. musicweek.com, 2011-03-09. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  48. ↑ a b XL Studios. xlrecordings.com. [dostęp 2014-09-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-16)]. (ang.).
  49. ↑ a b Matt Frost (Rodaidh McDonald): Rodaidh McDonald: Recording The xx. soundonsound.com, 2011-06-11. [dostęp 2014-09-18]. (ang.).
  50. ↑ XL Recordings – Artists. xlrecordings.com. [dostęp 2014-09-18]. (ang.).
  51. ↑ Aaron Coultate: Ahead of a debut EP for the label, the Montreal artist has released a free 20-track download of beats, tracks and remixes.. residentadvisor.net, 2014-05-15. [dostęp 2014-09-18]. (ang.).
  52. ↑ Azealia Banks Has Pop At XL Recordings. thequietus.com, 2012-01-05. [dostęp 2014-09-18]. (ang.).
  53. ↑ Beck – Modern Guilt. xlrecordings.com. [dostęp 2014-09-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-15)]. (ang.).
  54. ↑ Dizzee Rascal – Maths + English. xlrecordings.com. [dostęp 2014-09-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-01)]. (ang.).
  55. ↑ Electric Six – Fire. xlrecordings.com. [dostęp 2014-09-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-09-13)]. (ang.).
  56. ↑ M.I.A. – /\/\ /\ Y /\. xlrecordings.com. [dostęp 2014-09-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-11-10)]. (ang.).
  57. ↑ Peaches – I Feel Cream. xlrecordings.com. [dostęp 2014-09-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-08-20)]. (ang.).
  58. ↑ The Prodigy – The Fat Of The Land - Expanded Edition. xlrecordings.com. [dostęp 2014-09-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-24)]. (ang.).
  59. ↑ Tyler, the Creator – Goblin. xlrecordings.com. [dostęp 2014-09-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-24)]. (ang.).
  60. ↑ Various* – The World Is Gone. discogs.com. [dostęp 2014-09-18]. (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=XL_Recordings&oldid=72686594”