Złota Czuba
Złota Czuba (słow. Zlatý hrb[1]) – wzniesienie położone na wysokości 2111 m w północno-wschodniej grani Małego Kieżmarskiego Szczytu w słowackiej części Tatr Wysokich, opadającej w kierunku Rakuskiej Przełęczy. Na południowym zachodzie graniczy z Kieżmarską Kopą, od której oddzielają ją Złote Wrótka, natomiast na północnym wschodzie Rakuska Przełęcz odgranicza ją od Rakuskiej Kopy – najbliższej kulminacji w Rakuskiej Grani. Złota Czuba znajduje się tuż powyżej siodła Złotych Wrótek i jest mało wybitna[2].
 Złote Wrótka wśród opisanych obiektów | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
2111 m n.p.m. |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°12′09,5″N 20°13′40,5″E/49,202639 20,227917
| |
Na północny wschód opada ze Złotej Czuby w kierunku Doliny Zielonej Kieżmarskiej wybitna, długa grzęda, oddzielona od ścian Kieżmarskiej Kopy żlebem opadającym spod Złotych Wrótek. Na drugą stronę grani do Świstówki Huncowskiej – górnego piętra Doliny Huncowskiej – z wzniesienia spada piarżyste zbocze. Od południa szczyt prezentuje się mało okazale, od północy wyraźnie wyróżnia się jego grzęda[2].
Na Złotą Czubę nie prowadzą żadne szlaki turystyczne. Najdogodniejsza droga dla taterników wiedzie na nią granią od Rakuskiej Przełęczy, łatwe jest też dojście od Złotych Wrótek[2].
Pierwsze wejścia na szczyt miały miejsce przy przechodzeniu północno-wschodniej grani Małego Kieżmarskiego Szczytu[2].
Nazwy Złotej Czuby i innych okolicznych obiektów wiążą się z poszukiwaniem złota w Miedzianych Ławkach przez rodzinę Fabri z Kieżmarku[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 422–423. ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ a b c d Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXII. Wyżnia Miedziana Przełączka – Mała Rakuska Czubka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1979, s. 235–236. ISBN 83-217-2203-2.